Julia’s miskraam gaf haar man erectieproblemen: “Het heeft ons seksleven verpest”
Julia (36) is getrouwd met Mark (37) en samen hebben ze een zoon van 4 jaar. Een jaar geleden verloor Julia na 16 weken hun tweede kind. De wens voor nog een kind is er nog steeds. Maar Mark is zo getraumatiseerd geraakt door de miskraam, dat het hem tussen de lakens niet meer lukt.
“Alles leek prima te gaan met mijn tweede zwangerschap. We hadden al twee goede echo’s gehad, alles zag er normaal uit, ik voelde me top. Maar toen verloor ik opeens bloed. We hadden nog even de hoop dat het niks zou zijn, maar op de echo bleek het hartje niet meer te kloppen. De miskraam kwam niet echt op gang, dus ben ik gecuretteerd. Dat was vreselijk, ik ben heel veel bloed verloren tijdens de ingreep en daarna kreeg ik een infectie waar ik heel ziek van werd. Het is echt even spannend geweest. En het herstel daarna duurde lang en was fysiek pijnlijk. Mark heeft me er echt doorheen gesleept en me ontzettend goed verzorgd. Maar voor hem was het ook een heftige periode. Hij is erg bang geweest en vond het vreselijk om aan te moeten zien hoeveel pijn en verdriet ik had. Het is voor hem een traumatische periode geweest, ik denk nog wel meer dan voor mij. En dat eist nu zijn tol. We willen nog steeds graag een kind, maar hij is zo bang geworden dat het nog een keer fout gaat dat hij het in bed laat afweten. Hij krijgt het niet meer voor elkaar.
LEES OOK: De man van Elise ging er vandoor met de verloskundige: “Ik dacht dat ze het gewoon geel goed konden vinden.”
Het begon ermee dat hij steeds vaker geen erectie kon krijgen, of niet tot een orgasme kwam. Kan gebeuren, denk je dan in eerste instantie. Maar het kwam steeds vaker voor. En altijd tijdens mijn vruchtbare periode. Balen natuurlijk, want die baby komt er niet vanzelf. Eerst maakte ik me er niet zo druk om, maar nu het zo vaak gebeurt en bovendien alsmaar moeilijker gaat, begin ik geïrriteerd te raken. Wat natuurlijk een totaal averechts effect heeft, dat weet ik ook wel. Bovendien is het niet alsof hij het expres doet, dus het slaat nergens op dat ik er boos om wordt. Hij vindt het zelf al vervelend genoeg en het tast zijn zelfvertrouwen aan. Maar ik vind het steeds moeilijker worden. Ik ben ook geen 25 meer, dus het is niet alsof ik alle tijd van de wereld heb om nog een keer zwanger te raken. Bovendien wil ik liever ook niet pas weer een kind krijgen als ik al in de veertig ben. Dus ik heb haast. We zijn al relatief laat aan kinderen begonnen, simpelweg omdat we elkaar pas laat zijn tegen gekomen, maar dus hebben we nu geen tijd meer te verliezen. Iedere maand dat we een kans op een zwangerschap mislopen omdat het hem niet lukt, voelt voor mij als verkwanseling van onze vruchtbaarheid. En ja, daar word ik boos van.
Het is een vicieuze cirkel geworden: hij weet dat-ie moet presteren, gaat zich vervolgens zorgen maken dat dat niet lukt en dan lukt het dus ook niet. Wat weer leidt tot frustratie en verbitterdheid bij mij. Daarnaast trekt het een wissel op ons seksleven en het plezier wat we daarin hebben. We hadden het altijd fijn in bed, deden het vaak. Nu is de lol er wel af en bovendien is het ook niet bevorderlijk voor mijn eigenwaarde dat hij het niet voor elkaar krijgt. Mark benadrukt altijd dat het echt niet aan mij ligt, dat hij mij nog steeds super-aantrekkelijk vindt, maar als je man hem niet meer omhoog krijgt of niet meer kan klaarkomen, dan ga je toch aan jezelf twijfelen. Ik weet dat ik de druk niet moet opvoeren, dat ik er gewoon beter even geen aandacht aan kan besteden en de dingen op z’n beloop moet laten. Maar ik vind dat heel moeilijk. Ik denk dan: jezus man, ik snap dat het allemaal heel vervelend was, maar ik ben degene die die miskraam heeft gekregen, die die operatie heeft moeten ondergaan en die zo ziek is geweest. Dus hoezo ben jij dan meer getraumatiseerd dan ik?
Inmiddels weet ik niet meer hoe we hier uit gaan komen. Mark wil niet met een psycholoog gaan praten, dat vindt hij onzin. Volgens hem is het gewoon een kwestie van de druk eraf halen en dat betekent wat hem betreft vooral dat ik er niet moeilijk over moet doen. Hij heeft zoiets van: als het lukt, dan is het fijn en zo niet, dan zijn we ook heel gelukkig met zijn drietjes. Maar zo voelt het voor mij niet. Ik wil het sowieso niet nog jaren blijven proberen, gewoon omdat ik mezelf op een gegeven moment te oud vind om nog zwanger te raken, dus wat mij betreft geven we het nog een jaar. Maar dan vind ik wel dat we dat jaar maximaal moeten benutten. Is het dan niet gelukt, dan kan ik het afsluiten in de wetenschap dat we ons uiterste best hebben gedaan. Maar als het niet lukt omdat we door zijn probleem kansen zijn misgelopen, dan weet ik niet of ik dat goed kan verkroppen. Ik blijf dan altijd zitten met dat gat in mijn hart. En ik weet niet of ik hem dat dan kan vergeven.”
De namen in dit interview zijn wegens privacyredenen gefingeerd.
LEES OOK: Marianne heeft een hekel aan haar stiefkinderen: “Ik vermijd ze zoveel mogelijk.”
