Lieve vrienden, sorry dat ik er nooit ben (zelfs niet als ik naast je zit)
Annemieke realiseert zich dat ze het afgelopen jaar al haar vrienden volledig verwaarloosd heeft. Daarom bij deze: sorry! (Het is de schuld van de baby).
Sorry voor de talloze keren dat ik niet kon afgelopen jaar. Dat ik niet op kwam dagen of bij voorbaat al afspraken af moest zeggen. Mijn reacties varieerden van ‘Ben jij gek?! Half 10 ‘s avonds, dan slaapt Zoë!’ (waarmee ik eigenlijk bedoelde: ‘Ben jij gek?! Half 10 ‘s avonds, dan slaap ik al lang!’) tot ‘Sorry, sorry, sorry, sorry, ik weet dat we het al een maand geleden gepland hadden, maar Zoë is verkouden en heeft 38,5°C, dus ik neem haar niet mee en ga al helemaal niet zonder haar.’ Eigenlijk kwamen ze allemaal op hetzelfde neer: ik kan niet want ik heb een baby. Het is geen excuus, het is gewoon zo. Ik baal ook dat ik niet meekon naar dat festival en die last-minute naar Kreta had me eveneens geweldig geleken, maar hoe moet ik dat combineren met zorgen voor mijn dochter?
Onderbroken telefoongesprekken
Sorry voor de telefoongesprekken die opeens onderbroken worden omdat mijn dochter probeert Dribbel’s bot af te pakken, plantenaarde in haar neus stopt of bijna in een puzzelstukje stikt. De telefoon die gewoon niet meer opgenomen wordt als onze dochter slaapt omdat er dan een absoluut geluidsverbod heerst en iedereen die ook maar te hard ademt een klap krijgt. Video-calls waarbij je niet mijn gezicht ziet, maar een wazige close-up van een babyhandje dat aan een rompertje met papvlekken trekt. Skype-gesprekken die midden in een zin beëindigd worden omdat mijn dochter opeens op het rode knopje drukt. En ook sorry voor het feit dat je minimaal vier keer babygejank op de achtergrond hoort (plus dubbel zo vaak K. die ‘Niet huilen, mama komt zo weer, Zoë’ zegt), als we eindelijk een keertje langer dan 10 minuten met elkaar aan de telefoon hangen.
Sorry, vergeten
Sorry voor het feit dat we altijd een kwartier te laat komen. Minstens. Met een fles wijn, last-minute gekocht bij de buurtsuper, in plaats van de zelfgebakken appeltaart/brownies/carrot cake die ik vroeger nog wel eens meenam. Slepen we 8 kilo luiers, hydrofieldoeken en extra kleding voor de baby mee, maar vergeten we bijna dat je jarig was en krijg je dus in plaats van een superlief en zorgvuldig uitgezocht persoonlijk cadeautje een bosje semi-verwelkte tankstationbloemen. Normaal gesproken denk ik aan je huwelijksdag, Kerstmis en de verjaardag van je kind; nu ben ik al blij als ik mijn werkdeadlines niet vergeet. De ellenlange mailwisslingen van vroeger over waarom er zoveel vieze griezels op Tinder zitten, wanneer je nou eindelijk op bezoek komt bij ons in Spanje en wat de beste naam voor je nieuwe konijn is, zijn vervangen door ‘Ja goed, druk en met jou? Nee, dan kan ik niet’. Gingen we eerst nog wel eens door tot diep in de nacht, nu gaan we vóór 18h weer naar huis, want dan moet de baby eten. Ik baal er ook van dat ik zo’n saaie muts geworden ben.
Altijd één oog op mijn baby
Sorry dat zelfs als ik er ben, ik er niet ben. In ieder geval niet zoals vroeger. Ja, ik luister; ik probeer zelfs semi-zinnige opmerkingen te maken, maar je hebt gelijk, ik ben er niet volledig bij. Omdat Zoë er nu is. En die is voor altijd in mijn gedachten. Als ze erbij is, heb ik pertinent één oog op mijn baby. Omdat ik jullie kat niet vertrouw, dat achterbakse rotbeest met die vlijmscherpe nagels (waarom nemen jullie geen hond net zoals ieder normaal persoon?). Omdat ik mijn dochter niet vertrouw, die wel heel erg dicht bij jullie net nieuwe breedbeeld TV staat met haar tuitbeker die ze graag overal tegenaan mept (en ik weet niet of we daarvoor verzekerd zijn). Om te voorkomen dat ze haar handen brandt aan jullie hele gezellige, maar fokking gevaarlijke openhaard. Omdat mijn dochter op het punt staat haar gore neuspeutervingertjes af te vegen aan jullie witte gordijnen. Of omdat ik bang ben dat ze die pen die ze net gevonden heeft, in jullie stopcontact probeert te steken.
Aandacht, en wel nu onmiddelijk!
Zijn we in een omgeving die volledig baby-proof is, dan ben ik er nog steeds niet. Sorry. Omdat mijn dochter aan mijn been vastgeklemd zit of ‘Mamamamamamamaaaaaa’ roept. Ze wil getroost worden. Aandacht, en wel nu onmiddelijk. Dat blaadje dat ze net gevonden heeft, moet bewonderd worden. Ze wil aan de borst. Even knuffelen. Haar luier moet verschoond worden. Omdat ze zo iets ongelooflijks bijzonders, speciaals en leuks doet – anticlimax alert: zoals zwaaien bijvoorbeeld, of in haar handjes klappen – dat ik wel móet kijken. Omdat ik haar gewoon niet uit mijn ogen laat. Hallo hé, we hebben het hier wel over het allerallerallerleukste kind van de wereld, wat zou je zelf doen?!
“Oh, sorry, zei je wat?”
Als Zoë er niet is en ik wel, wat vrijwel nooit voorkomt want de keren dat ik het afgelopen jaar een paar uurtjes babyloos was, zijn op één hand te tellen (eigenlijk op drie vingers), dan ben ik er zo mogelijk nog minder. Omdat ik me zorgen maak. Non-stop. Ik weet dat het overdreven is, maar ik kan er niets aan doen. Vergeet K. niet haar mutsje op te doen want het is best koud? Heeft ‘ie wel genoeg luiers en billendoekjes mee? Denkt hij er wel aan haar tijdig haar drinkbeker met water aan te bieden? Wat als ‘ie het vergeet? Ohnee, dadelijk lijdt mijn dochter dorst. Of er gebeurt wat anders vreselijks. Of, of, of. Help! “Oh, sorry, zei je wat?”
Lieve vriendinnen die ook moeder zijn, ik hoop dat jullie me een beetje begrijpen. Aan alle anderen: ik hoop dat jullie me kunnen vergeven. Ik ben er heus wel weer voor de volle 100%, ergens in de toekomst. Ooit.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
