Moeder? Huissloof zul je bedoelen
Iedere dag alleen maar met je baby bezig zijn en daarnaast wassen, koken en schoonmaken? Annemieke ziet het even niet meer zitten.
Ik ben een huissloof. Mijn leven bestaat nu al ruim 11 maanden voornamelijk uit mijn baby. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat is het: baby, baby, baby. Of liever gezegd: voeden, verschonen, naar bed brengen, schoonmaken en troosten. En dat kan soms best saai zijn.
Onbetaalde 24/7 baan
OK, nu even eerlijk: het is 99% van de tijd gewoon retesaai. Niet dat ik me verveel hoor. Iedere dag ben ik druk in de weer met zorgen en billen afvegen en stofzuigen en dweilen en voorlezen en eten koken en entertainen en wassen en opvouwen en managen. Maar dat zijn allemaal activiteiten waar ik eigenlijk geen plezier aan beleef. Aangekoekte banaanresten van babygezichtjes vegen, is niet mijn passie. Als dat wel zo was, was ik namelijk wel peuterleidster geworden. Of schoonmaakster. Of kok, verzorgster, animatrice, manager of wasvrouw. Nu ben ik het allemaal tegelijk en word ik er niet eens voor betaald.
Drie keer raden wie de rotzooi opruimt…
Zo klein als ze is, zo veel rotzooi maakt mijn baby. En drie keer raden wie dat allemaal op mag ruimen. K.? Nee, die stapt gewoon over de slabbetjes met pompoenvlekken heen en doet niets als ik er niet om vraag. Dribbel de hond? Bijna goed, die eet tenminste nog de half-aangesabbelde boterhammen op (al laat ‘ie de exemplaren met mangojam liggen). Goed geraden: c’est moi. Ik ben de sjaak. Niet uitsluitend bij het schoonmaken hoor. Ook wanneer mijn dochter getroost moet worden (bij K. gaat ze momenteel alleen maar harder janken – het zal wel weer een fase zijn) of wanneer er een poepluier verschoond moet worden (mijn vriend ruikt het pas als de gemeentereiniging al met gasmaskers op voor de voordeur staat).
Noem mij maar Dobby
Soms voelt het alsof ik geen eigen leven meer heb, maar de persoonlijke slaaf van mijn dochter ben. Een huissloof. Dobby, de huiself uit Harry Potter, is er niets bij. Noem mij voortaan maar Dobby. Zelfs de kleding die ik tegenwoordig draag, lijkt een beetje op het uniform van de gemiddelde huiself (voor degenen die de Harry Potter boeken niet gelezen hebben: dat is een versleten kussensloop of een gore oude lap). Ik voel me als een huismoeder in de jaren ‘50. Maar dan eentje die in haar vrije uurtjes nog probeert 2/3 van het gezamenlijk inkomen te verdienen. Het is mijn eigen schuld hoor, want ik heb er zelf voor gekozen om thuiswerken te combineren met mama zijn. Maar toch, soms word ik er een beetje depri van.
Hoogtepunt van mijn dag: een nat stukje stokbrood
Nee, ik mag niet klagen. Ik zou mijn dochter ook naar een kinderdagverblijf kunnen brengen. Maar dat wil ik niet, want ik kan niet zonder haar. Ook al word ik gillend gek van het gejank, ik zou de schaterlachjes niet willen missen. Maar een beetje meer waardering zou leuk zijn. Helaas is Zoë meer van het type ‘werkgever from hell die de hele tijd bevelen schreeuwt en woest wordt als je niet meteen aan komt rennen’ dan dat ze vrijdagmiddagborrels en leuke team-uitjes organiseert. Dan krijg ik uit het niets een volgekwijld stukje stokbrood tegen mijn neus aangedrukt en een zoentje op mijn oog. Ik voel me de gelukkigste persoon op deze wereld. Totdat ik een hondenhaar in het meergranenbrood proef en zie dat de bank onder de natte stokbroodkruimels zit. FML.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
