In haar post schrijft ze: ‘Ik had het zwaar met de derde. Mijn laatste baby, mijn eerste zoon. Ik wist dat je bij postnatale depressie last kan hebben van paniek, onzekerheid, dwanggedachten, angsten, boosheid en schaamte. Allemaal al leuk genoeg, maar maar niemand je op kan voorbereiden is hoe het voelt wanneer je je baby vast hebt, en het gevoel hebt dat die baby niet van jou is.’
Ze vervolgt: ‘In die eerste dagen zat ik midden in de nacht met mijn zoon, om hem borstvoeding te geven. Op het eerste gezicht het toonbeeld van moederlijke toewijding. Maar er miste iets. En mijn allergrootste angst was dat iemand dat op zou merken.’ Uiteindelijk werd Bunmi gediagnosticeerd met postnatale depressie, en kreeg ze medicatie waardoor haar emotionele staat stabiliseerde. Toch duurde het drie jaar voordat de connectie met haar zoon 100 % hetzelfde voelde als met haar andere twee kinderen.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Met haar post wil Bunmi andere moeders die hetzelfde meemaken moed inspreken. ‘Als je zulke gevoelens op dit moment meemaakt, terwijl je een baby’s luier verschoont of een peuter in bad doet waarvan je bang bent dat die nooit zal voelen als 100% van jou, hou asjeblieft vol. Blijf komen opdagen. Blijf hen in slaap wiegen. Blijf hun zachte wangetjes kussen. Elke keer dat je dat doet wordt er een klein handje zand in het ravijn tussen jullie in gegooid. Op een dag is het ravijn gedicht en kun je de afstand tussen jullie overbruggen.’
Lees Bunmi’s volledige post hieronder:
bron: Facebook
Lees ook: Ik had een postnatale depressie. Denk ik
Sanne (26) woont samen met haar vriend en heeft nog geen kinderen. Die wil ze voorlopig ook nog niet, maar door haar werk bij Me to We komt ze in ieder geval zeer goed beslagen ten ijs als het zover is.
