Nee, een kind krijgen maakt je relatie er niet beter op. (Integendeel!)
Samen een baby maken in de hoop dat je weer dolverliefd op elkaar wordt? ‘Doe het niet!’ zegt Annemieke.
“Iedere relatie heeft ups en downs, toch? Anders moet ik misschien toch maar een keertje de pil vergeten. Dan krijgen we een baby en wordt het vanzelf weer goed tussen ons,” zegt J. Ik spuug mijn thee uit. WTF? Mijn vriendin zegt dat dit natuurlijk een grapje was. Ze zou nooit zomaar haar man met een kind opzadelen.
Waanvoorstellingen
Dat ze dat niet serieus bedoelde, wist ik wel hoor. Mijn reactie ging meer over haar veronderstelling dat hun relatie zou verbeteren met een baby erbij. Dat denkt ze toch niet echt? “Juist wel! Ik zie het al helemaal voor me,” jubelt J. “Dan gaan we samen in het park wandelen op zondag in plaats van dat hij er alleen met z’n motor vandoor gaat zoals ‘ie nu ieder weekend doet.” Yeah, right! Ik wil haar positieve bubbel niet doorprikken, maar het lijkt me waarschijnlijker dat mijn vriendin iedere zondag alleen thuis zit met een jankende baby terwijl haar man als vanouds met z’n motor gaat touren. Ze zwijmelt verder: “Ook superlief: als de baby op zijn borst in slaap valt! En dan loopt ‘ie met een klein hummeltje in zijn sterke armen door de kamer in plaats van met bier voor de TV te hangen. Hoe sexy kun je het hebben?” Mijn vriendin lijdt aan waanvoorstellingen. In haar droombeeld komen geen krampjes of babykots voor.
Zo gaat het niet in het echte leven
J. heeft duidelijk teveel TV gekeken, naar films met van die overdreven happy families. Of naar luierreclame’s, die uiteraard geen krijsende baby’s bevatten, maar alleen lief lachende exemplaren. Net zoals een kinderwagencommercial alleen straalverliefde koppels die hand in hand huppelen toont. In het echte leven ga je je niet verwonderen over het technisch inzicht waarmee je man de Maxi-Cosi vastklikt; je gaat je dood ergeren aan het feit dat ‘ie de luier niet verschoond heeft vóórdat jullie in de auto stappen. In plaats van vertederd toekijken als je vriend de baby aankleedt, maak je je zorgen of baby niet onderkoeld raakt omdat meneer er 10 minuten over doet ‘m een simpel rompertje aan te trekken. Tijdens die leuke uitjes naar het park op zondag ga je vloeken omdat je vriend de tuitbeker vergeten is. En roep je dingen als: ‘Moet ik nu echt altijd zelf aan fokking alles denken?’, ‘Waarom heeft ons kind geen jas aan?’ en ‘Laat die klotetelefoon eens met rust, zie je dan niet dat de peuter bijna in de vijver dondert?!’
Kind staat op nummer 1
Daarbij komen nog de veranderde prioriteiten. Toen ik zwanger was, wist ik het 1000% zeker: ik zou meer van mijn vriend houden dan van mijn baby. En meer van de hond natuurlijk: K. zou op 1 komen, Dribbel op plaats 2 en die baby, tja, die moest maar genoegen nemen met plek 3. Nou ik kan je zeggen: prioriteiten veranderen. Zoë neemt al sinds haar geboorte plaats 1 t/m 248 in beslag. Ik hou het allermeest van haar, meer dan dat ik van mijn vriend hou. (De hond? Oh ja, die loopt ook nog ergens rond). Zou ik moeten kiezen, dan kies ik voor mijn dochter. Wat misschien logisch is, maar goed voor je relatie? Nee. Want het leidt tot partnerverwaarlozing. Ik besteed uren aan knuffelen, voorlezen en spelen met mijn dochter. Als mijn vriend uiteindelijk zegt dat ‘ie zich een beetje genegeerd voelt, antwoord ik sarcastisch dat Zoë dolgraag met ‘m zou willen spelen hoor en dat ‘ie het daarom best even van me over mag nemen. Nog beter: als hij met onze dochter gaat wandelen, heb ik eindelijk rust. Doei! En neem alsjeblieft die blaffende hond ook mee.
Een baby zet je relatie onder druk
Misschien zie ik het een beetje te somber in. Misschien, heel misschien (ik acht de kans zo’n 0,3%) kan het echt zo fantastisch zijn als J. zich voorstelt en zorgt een baby er juist voor dat alles weer koek en ei wordt tussen papa en mama. Maar zo ging het ieder geval niet bij K. en mij. De combinatie van slaapgebrek en gejank heeft onze relatie behoorlijk onder druk gezet (lees: bijna naar de kloten geholpen). Voordat Zoë geboren werd wist ik zeker dat mijn vriend en ik voor altijd bij elkaar zouden blijven; nu zijn er momenten waarop ik serieus niet weet wat ik nog bij deze man doe. Niet erg, want er zijn ook voldoende fantastische momenten. Het komt vast wel weer goed na de Tropenjaren (hoop ik althans), maar ik zou mijn vriendin niet aanraden zwanger te worden als ze nu al twijfels heeft bij haar man. Want dan kom je die eerste jaren sowieso niet samen door. Ik druk J. op het hart er nog maar eens over na te denken. Of eerst aan haar relatie te werken. Want, geloof me, die wordt er echt niet beter op met de komst van een baby.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
