Respect voor de oermoeder (maar dat ben ik zelf niet)
Na de geboorte van haar eerste, voelde Brenda zich wel eens geïntimideerd door andere moeders. Zij leken zichzelf helemaal, meer dan 100 procent weg te kunnen cijferen voor hun baby. Sinds de tweeling er is, heeft Brenda nóg meer respect voor oermoeders. En dikke vette vrede met het feit dat zij dat niet is.
Als er iemand dankbaar is dat ze kinderen heeft gekregen, ben ik het wel. Jarenlang leek het erop dat het voor ons niet was weggelegd. Met geduld, medische hulp en vooral enorm veel geluk kwam de grote wens toch uit. Drie keer raakte ik zwanger, er ontstonden een zoon en jongen-meisje-tweeling uit. Wat een rijkdom! En ja, het is ook loodzwaar. Dat vond ik stiekem al na de geboorte van de eerste, bijna drie jaar geleden. Heel simpel 1 kindje, netjes de dag na de uitgerekende datum geboren. Hij overleefde de bevalling bijna niet, dus er kwam nog een schep extra dankbaarheid bij toen alles goed leek te komen. De eerste uren keek ik in het wiegje naast me en voelde…niks. Ik vroeg mijn man: ‘Voel jij dat wel, die overweldigende, onvoorwaardelijke liefde?’ Van de kraamweek herinner ik me vooral veel pijn en totale uitputting door de bevalling.
Oermoederscore: 0 punten.
Borstvoeding: ik vond het een ramp. Het moeten kolven om de productie op gang te helpen: werkelijk vrouwonterend. Wat zat ik vaak huilend met die melkmachine aan mijn kapotte tepels, met mijn ernstig gesloopte onderkantje op een harde kruk om de zwelling te laten afnemen, hevig proberend om te geloven dat dit het allerbeste voor mijn kindje zou zijn. Dus dan doe je dat: zo doen oermoeders dat! En dat wil iedere nieuwbakken moeder zijn. Ook al doet het voeden alleen maar pijn, ook al slaap je bijna niet meer door de verplichte kolfsessies na het voeden (om nog maar te zwijgen van alle voorbereidingen om de melkproductie vóór een voeding te stimuleren). Een borstontsteking was na een week al de druppel: ik kapte ermee. Ik was een mentaal wrak dat opzag tegen elke voeding. Dat kon niet goed zijn voor mijn kind, en bovendien: ik WILDE dit niet langer. Ik heb er weinig spijt van gehad. Ik zie andere moeders maandenlang doorklooien, somber zijn, zichzelf volledig opofferen om dat gele goud maar te blijven geven. Respect. Bij de vroeggeboorte van de tweeling heb ik nog een laffe poging gewaagd, onder invloed van hormonen natuurlijk, maar zelfs de ingeschakelde lactatiekundige zei: ‘Het is gewoon niet jouw ding, denk ik.’
Oermoederscore: 0 punten.
Wat ziet het er mooi en natuurlijk uit: moeders die hun kindjes dragen in een geknoopte doek. Lekker dichtbij mama. Zelfs toen er één van de tweeling vijf uur per dag huilde (koemelkallergie, bleek later) en ik hem noodgedwongen droeg, werd ik er niet heel erg warm van. Nouja, wel letterlijk want je zweet je kapot met zo’n lijfje tegen je aangeplakt, maar niet in het koppie. Dat fysieke contact: heerlijk. Maar verder vond ik het vooral onpraktisch; ik was stiekem juist zo blij dat ik na al die maanden even niks meer in de weg had zitten aan de voorkant. Plus: het dragen gaf me, naast geleefd worden door twee baby’s en een peuter, helemáál het gevoel geen seconde meer een individu te zijn met eigen wensen en behoeftes. Ik maak een diepe buiging voor draagdoekmoeders die hun kroost zo lang blijven rondsjouwen tot ze bijna met hun benen over de grond slepen. Ik geloof ook zeker dat het voor kindjes heel fijn en goed is om gedragen te worden. Maar ík word er niet gelukkig van, en daarmee mijn kind ook niet.
Oermoederscore: 0 punten.
Ik werk drie dagen in de week. Gewoon, omdat ik dat wil. Niet omdat het financieel zo nodig moet. Ik zou er dus ook voor kunnen kiezen om fulltime thuis te zijn bij de kinders. Toch is er geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Ik vind het reteknap van moeders die de keuze voor bewust thuisblijven wél maken. Omdat ze vurig geloven dat het beter is voor de kinderen, omdat ze het zelf graag willen of omdat ‘je nu eenmaal zelf voor je kinderen moet zorgen als je die neemt.’ Drie dagen in de week even niet moederen maakt mij juist persoonlijk een fijnere mama. Een beetje zoals in het vliegtuig in noodgevallen: eerst jezelf redden, anders kun je je kinderen niet redden. Zo werkt dat bij mij.
Oermoederscore: 0 punten.
Ik ben nu een tijdje moeder. Ik zie een blij, tevreden, sociaal en veilig gehecht kind dat zich normaal ontwikkelt (durf ik te zeggen ‘want ik heb ervoor geleerd’). Ik zie twee premature baby’s die lekker in hun vel zitten, goed groeien en steeds meer lachen. Met die overweldigende, onvoorwaardelijke liefdesgevoelens is het meer dan goed gekomen. Maar ik weet nu ook zeker: zwanger worden, zwanger zijn, kramen en andere moederdingen die allemachtigprachtig horen te zijn, zoals de natuur ze volgens velen bedoeld heeft, dat is simpelweg niet mijn hobby. Ik bén geen oermoeder. Ik ben gewoon een moeder zoals ik die graag wil zijn. Net zoals de oermoeders het doen zoals zij het graag willen. We willen allemaal het beste voor onze kinderen, en dat kan alleen door ook goed naar jezelf te luisteren.
Lees ook: Ik dacht dat ik een oermoeder zou zijn, maar dat bleek een illusie
