Sinds Anne moeder is, heeft ze nóg meer ruzie met kerst dan ze toch al had
Gedurende het hele jaar kunnen ze het prima met elkaar vinden, maar oh wee als het kerst is in Annes familie. Dan barst de bom. En sinds Anne moeder is, is dat nog veel heftiger dan daarvoor. Want wáág het niet haar kinderen net zo te behandelen als zij zelf vroeger is behandeld.
Ik kan de klok erop gelijk zetten. Zodra de vraag ‘Wat doen we met kerst dit jaar?’ in de lucht hangt, begint de ellende. Het hele jaar kan ik het prima vinden met mijn vader. Behalve met kerst. Weken voor de bewuste datum voel ik de spanning al oplopen. Gesprekken over waar, hoe laat en met wie verlopen stroef en de angst dat we dit jaar wéér ruzie maken neemt met de dag toe. Want sinds ik moeder ben is de traditionele kerstruzie, die toch al fiks was, volledig uit de hand gelopen.
LEES OOK: De Slag om Kerst: moet die echt nu al beginnen?
Het eerste jaar dat we met onze baby kerst vierden bij mijn vader ging de ruzie over of het ‘normaal’ was dat de baby die dag huilde en onrustig was. Ik vond dat moeilijk om aan te zien en bovendien zielig voor haar. Ze was pas drie maanden oud en normaal gesproken tevreden en rustig. Maar mijn vader hield bij hoog en laag vol dat het ‘normaal’ was. “Alle baby’s huilen, dat is normaal”, was zijn verklaring. Daarmee was de kous wat hem betreft af. Hoe ik ook probeerde uit te leggen dat hoewel volgens de statistieken inderdaad alle baby’s huilen, het toch echt niet normaal was voor deze specifieke baby. ‘Jawel, het is volkomen normaal’, bleef mijn vader volhouden. Net zo lang totdat ik volledig ontplofte want hoezó was het normaal en niet erg, ze huílde toch? En dat was dus gewoon echt níet normaal. Niet voor haar doen.
Het tweede jaar dat we bij mijn vader met onze dreumes (en ik super zwanger van baby 2) kerst vierde, weet ik niet eens meer waar de ruzie over ging. Over de bedtijd van de dreumes, over de kuil in het logeermatras waar ik met mijn dikke buik in had geslapen (of beter gezegd, níet had geslapen, ik was van ellende de halve nacht op de grond gaan liggen. Zeven maanden zwanger!) en over alles ter wereld waar je verder nog ruzie over kan maken. “Dit is de ergste kerst ooit”, zei mijn vriend. En dat was het. Het was verschrikkelijk. Zo erg, dat we overwegen de komende jaren geen kerst meer te vieren bij mijn vader. Totdat de kinderen groter zijn en mijn hormonen tot rust gekomen.
Waarom heb ik juist nu ik zelf kinderen heb nog meer ruzie dan normaal? Waarom zijn de kinderen niet net als in de rest van het jaar een vredestichtende factor? Ik denk dat ik weet hoe het komt. Voor mezelf heb ik in de loop der jaren een manier gevonden om om te gaan met de dingen die ik moeilijk vond aan mijn vaders opvoeding. Maar als het over mijn kinderen gaat, komt alles dubbel zo hard terug. Want toen ik zelf klein was, had ik ook vaak het gevoel als een statistiek behandeld te worden. Net als mijn vader nu bij mijn baby deed. De statistieken en wetenschappelijke verklaringen (oftewel, de ratio) waren altijd belangrijker dan wat ik zelf als kind voelde en waar ik behoefte aan had. Dus toen hij begon over wat ‘normaal’ is voor mijn baby, voelde ik een brullende leeuw in mezelf opkomen ‘Wáág het niet mijn kinderen net zo te behandelen als je mij vroeger hebt behandeld’, was het overheersende gevoel.
En dat het juist met kerst gebeurt? Kerst brengt in onze familie iedereen in een verhoogde staat van spanning. Het moet gezellig zijn en perfect verlopen, hetgeen daardoor juist absoluut niet het geval is. Zaken die ik gedurende de rest van het jaar van me kan laten afglijden, worden ineens een onoverkomelijk probleem. De zwangerschapshormonen en de drang onze piepkleine baby’s te beschermen, dragen daartoe bij. Ze maken me ontoerekeningsvatbaar. Laten we het daarom in godsnaam een paar jaar overslaan. Totdat ik, zélfs tijdens kerst, kan denken: ‘Ach pap, je bedoelt het vast goed. Zullen we proosten op het feit dat we met z’n allen gezond en wel aan een mooi gedekte tafel zitten?’
