Sorry moeders, jullie zijn geen aanstellerige zeikwijven
Annemieke zegt sorry. Zelf is ze namelijk ook een zeurende slons geworden die niets voor elkaar krijgt.
Lieve moeders, het spijt me. Dat ik, weliswaar stiekem en nooit hardop, toch best wel vaak gedacht heb dat jullie een stelletje luie mormels waren. Die gewoon effe niet zo moesten zeuren en een schop onder je kont nodig hadden. Of wat peper in die reet. Want ‘Ik heb de hele dag voor mijn baby gezorgd en nu is het 15.00 uur en heb ik nog niet gedoucht en staan er drie half opgedronken koppen koffie (een op de vensterbank, een op de WC en eentje op een stoel) en ik ben zo moehoehoe’, wat is dat voor een gejammer? Wat een aanstellerige onzin, zo’n pasgeboren kind slaapt toch 16 uur per dag? En in die 16 uur kun je niet even douchen, je fatsoenlijk aankleden en koffie drinken? Loser!
Hoe kan het zorgen voor zo’n minimens zoveel tijd in beslag nemen?
Dat was ik voor de geboorte van mijn dochter. Inmiddels vraag ik af hoe ze het doen, die moeders. En vooral waar ze de tijd vandaan halen. Want hier is het dus 21.00 uur, heb ik nog niet gedoucht, liggen er vijf kant-en-klaar ijskoffie blikjes (een op de vensterbank, een op de WC, een op een stoel, een op het verschoonkussen en eentje in de hondenmand) aangezien ik niet eens aan koffie zetten toekom en het toch koud wordt voordat ik de kans krijg het op te drinken. Ook loop ik nog steeds in mijn pyamabroek en eten we al negen dagen pizza. De diepvriesvariant welteverstaan. En uiteraard ben ik moehoehoe.
Hoe kan het zorgen voor zo’n minimens zoveel tijd in beslag nemen? Mijn dochter is pas twee maanden en doet eigenlijk niet veel meer dan drinken en krijsen. Ze zou ook nog moeten slapen, maar dat weigert ze momenteel. Wat ik de hele dag doe? Zoë voeden – ze neemt ‘voeden op verzoek’ nogal letterlijk, wat inhoudt dat ik iedere anderhalf uur mijn borsten ontbloot en mijn dochter eraan hang, zeven minuten lang. En vervolgens alles in de was kan omdat die melk overal overheen gekotst wordt. Over was gesproken: waarom past er maar een kilo of zes in zo’n machine als een gemiddelde baby per dag 24 kilo vuile kleding en lakens produceert? Verder heb ik een abonnement poepluiers verschonen en probeer ik wat te werken zodat ik die luiers ook kan betalen. Het grootste deel van de tijd bestaat uit mijn dochter stil proberen te krijgen. Meestal zonder resultaat.
Ik ben nu al veranderd in een aanstellerig zeikwijf
Chronisch slaapgebrek zorgt ervoor dat ik me voel alsof ik een permanente kater heb. Zo’n staat van koppijn en algemene malaise waarbij je niet precies weet welke dag het vandaag is en je dus het beste brak en zwelgend in zelfmedelijden op de bank kunt gaan liggen staren naar trash TV totdat je weer een beetje helder bent. In plaats daarvan moet je voor een levend wezen zorgen. Logisch dat alle dingen die normaal in vijf minuten klaar zijn, nu drie kwartier duren. Pre-baby dacht ik redelijk goed te zijn in plannen, regelen en organiseren. Nu onderteken ik mails naar werkgevers met ‘liefs & kusjes’, stuur ik mijn moeder een rekening en probeer ik uit de gieter te drinken terwijl ik wijn bij de planten gooi. Om vervolgens in janken uit te barsten, want zonde van de wijn.
Mede-moeders, hoe doen jullie dit zonder gillend gek te worden? Of hebben jullie ook iedere dag minimaal twee spontane huilbuien omdat je zo doodop bent? En een woedeaanval als dat rotkind na vier kilometer wandelen in de draagdoek nog steeds niet slaapt? Ik ben nu al veranderd in een aanstellerig zeikwijf dat aan het einde van de dag erachter komt dat ze de pizzasnijder van gisteren nog steeds niet afgewassen heeft. Kun je nagaan hoe weinig ik gedaan krijg als ze over een paar maanden kan kruipen en je dus echt al het baby-bedreigende bestek op moet bergen. Of als ze eenmaal kan praten, 9356 keer per dag “Waarom?” vraagt en een hele teringbende aan speelgoed heeft verzameld waar je je nek over breekt en dat je ook nog op moet ruimen.
Dus aan alle moeders: SORRY!
Terwijl ik me afvraag of het nou echt nodig is een bed vol babykotsvlekken een keer in de twee weken te verschonen, realiseer ik me opeens dat best veel vrouwen meerdere jonge kinderen tegelijk hebben. En dus niet alleen chronisch slaapgebrek vanwege een baby, maar ook nog een peuter die je 24/7 in de gaten moet houden. En sommige vrouwen krijgen zelfs tweelingen. Fucking hell, hoe doe je dit in hemelsnaam keer twee??! Ik kan na deze gedachte alleen maar vol bewondering brak voor me uit staren en nogmaals sorry zeggen voor mijn pre-baby opvattingen. Dus aan alle moeders: SORRY! Ik zal nooit meer denken dat jullie luie mormels zijn, zelfs niet stiekem. In plaats daarvan ga ik jammerend tussen de berg vuile was op zoek naar een halfleeg koffieblikje.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Nee, we zijn geen aanstellers! – Het moderne moederschap is zo leuk nog niet.
