Waarom onbedoelde erkenning als moeder soms zo lekker voelt
Als moeder van een babytweeling en een peuter krijgt Brenda veel opmerkingen zodra ze zich met het drietal buiten waagt. Een hoop vermoeiende vragen en ongepaste nieuwsgierigheid, maar ook commentaar dat haar bijna doet huilen van geluk.
Er is al veel over geschreven, ook door mij: als je een tweeling in een kinderwagen voortduwt, is ongezien en even snel een boodschapje doen er niet meer bij. Toen ik dit weekend met alleen de baby’s aan de wandel was om ze stil te krijgen (in lelijke legging want achterstallige was, zonder bh, met vet haar en dito bril), werd ik gepasseerd door een hardloopgroep van zo’n veertig mensen. De achterste club dribbelde omdat de voorhoede te traag liep, dus daar kwam een stroom aan welbekende opmerkingen voorbij. ‘Zo, meteen klaar!’ en ‘Ach wat schattig’ keer tien dus. En natuurlijk meermaals, na een blik op de kinderwagen met een roze en een blauw kapje, de prijswinnende vraag of het soms een jongen en een meisje zijn. Zucht, maar prima. Alles beter dan weer eens gevraagd worden naar hoe ze precies verwekt en geboren zijn.
‘Twee baby’s en een peuter! Holy shit!’
Wat me ook vaak overkomt, naarmate ik er vermoeider uit ga zien steeds meer: moeders die me onbedoeld van zoveel erkenning voorzien, dat mijn batterijtje meteen weer wat streepjes erbij krijgt. Zo liep ik laatst met man, peuter en de duowagen door een vakantiepark. Een vader met twee kinderen zei tegen zijn vrouw, toen we er net voorbij waren: ‘Kijk dan, twee baby’s en een peuter! Holy shit!’ Ik moest me beheersen om niet terug te rennen en hem te bespringen voor een knuffel. Van de week weer bij de crèche zuchtte een moeder tegen me: ‘Oh man, altijd als ik jou hier bezig zie, het zweet breekt me uit…’ Ga door, gilde ik dankbaar, zie mij! Erken mij! En til ondertussen even één van die maxicosi’s, alsjeblieft.
Je voelt je continu tekort schieten
Ja, het is me wat allemaal. Ik ben dolgelukkig met mijn kroost, ik wil ze nooit meer kwijt en ik geniet van ze waar ik kan. En ik vind het pittig. Ik kom altijd armen tekort en ik voel een maagzweer groeien als ik in mijn eentje twee huilende baby’s probeer te troosten (wat niet lukt) en ondertussen de peuter achter de tv moet parkeren. Krijg je dat moederschap net een beetje onder de knie, ga je van één naar drie kindjes en voel je je ineens continu tekort schieten. Het is lief om steeds te horen hoe poepiedoeperig de tweeling is en wat een geluk de grote broer wel niet heeft; ze bedoelen het goed en het is erg politiek correct. Maar het is zó fijn als mensen ook de worsteling erachter kunnen zien en die snappen. Omdat ze zelf ook ouder zijn, en gewoon een mens van vlees en bloed (mom-shamers/Perfecte Moeders zijn van steen, mocht je daar twijfels over hebben). Een veel gehoorde ‘Het is vast best druk hè?’ komt al een klein beetje in de buurt, maar een ‘Kolere, moet je dat nou zien, wat een klus!’ doet mijn hart even heel prettig gloeien.
Blije kinderen
Toen een moeder laatst verschrikt naar het drietal keek en zei dat zij het niet zou kunnen, schoot ik vol. Ik schoot vol omdat ik dat ook lange tijd dacht en soms nog wel eens denk. Toen ik zwanger was van de tweeling, wist ik wel zeker dat ik dit niet zou kunnen. Maar ik doe het toch, en het schijnt nog goed te gaan ook. Drie blije kindjes die zich mooi ontwikkelen en duidelijk lekker in hun vel zitten; míjn kinderen! En ik sta nog overeind! Een vriendin vroeg pas geleden wat ik zou vinden van een andere vrouw die doet wat ik nu doe (ze noemde: zorgen voor drie kleine kinderen onder de drie -inclusief bijna altijd vers koken voor allemaal-, veel ziekenhuisverblijfjes door vroeggeboorte doorstaan, een eigen bedrijf hebben, een huwelijk in stand houden, sociaal nog in beeld blijven, sporten), en ik dacht: ik zou haar bewonderen, ik zou dat niet kunnen. Maar steeds als mensen een onbedoeld meelevende opmerkingen maken, voel ik: ik kan het wél! Dus: zie je een moeder struggelen, of het nou met één kind is of met vier, floep er gewoon eens iets uit dat een beetje sociaal onwenselijk is. Knapt ze van op, echt.
