Als je na acht maanden nog steeds geen moment zonder je baby bent geweest
Een kinderloze avond? Annemieke moet er, bijna acht maanden na de geboorte van haar dochter, nog niet aan denken.
– “Zeven dagen; oma en de kraamzorg waren er allebei dus konden manlief en ik even lekker samen lunchen.”
– “11 weken, toen was mijn zwangerschapsverlof voorbij en moest ik weer aan de bak.”
– “Na een maand of twee geloof ik. Hoezo?”
Ik informeer bij kennissen wanneer ze voor het eerst een paar uur zonder hun baby op pad waren. De antwoorden verschillen nogal, maar in alle gevallen was de baby nog geen halfjaar oud.
Funest voor je relatie
Onze baby is nu bijna acht maanden en het enige wat ik zonder haar doe, is paardrijden en telefonische interviews houden; dan is Zoë bij haar papa en probeer ik erop te vertrouwen dat er geen ramp van wereldformaat gebeurt in het uurtje dat K. alleen voor zijn kind zorgt. De rest van de tijd zit onze dochter zo ongeveer aan me vastgeplakt. Mijn vriend en ik zijn dan ook nog niet samen weggeweest. Nog geen romantisch weekendje, nog geen avondje dineren bij kaarslicht, zelfs nog geen uurtje even een drankje doen. (Dat is inderdaad funest voor je relatie, ja). Niet dat we sinds Zoë’s geboorte 24/7 thuisblijven hoor – we slepen de baby gewoon overal mee naartoe.
Borstvoeding als excuus
Logisch, want ze krijgt borstvoeding op verzoek en kan dus niet langer dan twee uur zonder me want dat verhongert ze. Kolven? Dat weiger ik – ik ben geen melkkoe. Voor het gemak vergeet ik even dat een kind van acht maanden volgens het Voedingscentrum al brood en vlees mag eten en dus voor haar voedselinname niet meer uitsluitend van mij afhankelijk is. Het lijkt me best leuk hoor, een avondje salsadansen of naar de bios, maar ik moet er niet aan denken mijn dochter niet bij me te hebben. Tuurlijk, af en toe wil ik haar achter het behang plakken en schop ik K. met baby en hond de deur uit omdat ik me echt even op mijn werk moet concentreren. Maar als ze na 15 minuten wandelen nog niet terug zijn, bel ik al bijna 112. En trouwens, stel dat mijn vriend en ik ooit samen een kinderloze date-night willen houden, wie moet er dan voor Zoë zorgen?
Oppassen onder toezicht
Schoonzus A. weet me te vertellen dat er zoiets als een oppas bestaat. “Een oppas?!!!!!” Ik reageer alsof ze voorgesteld heeft mijn baby achter te laten bij een bende relschoppende hooligans. “Zo’n 14-jarige die stiekem de wijn opdrinkt en vriendjes uitnodigt en op onze bank gaat liggen vozen terwijl de baby huilt maar dat hoort ze niet want ze zit te Snapchatten zeker? Vergeet het even!” Bij opa en oma dan? Ook niet. De grootouders mogen uiteraard met haar spelen – graag zelfs, dan kan ik eindelijk een keer warme koffie drinken – maar alleen onder toezicht. Ik laat haar met een gerust hart in de armen van mijn ouders achter en ga zelf even douchen of naar de wc, maar no way dat ze gezellig alleen met hun kleinkind naar de dierentuin mogen. Toen K.’s ouders op bezoek waren en we met Zoë in de Maxi-Cosi naar de supermarkt gingen, wilde ik zelfs de winkelwagen niet uit handen geven. Ja sorry hoor, maar het is wel mooi mijn baby in dat wagentje, ga jij zelf maar zoeken waar het bakpoeder staat. Schoonmama stond erg raar te kijken.
Een relaxte moeder
Persoonlijk vind ik dat ik best relaxed geworden ben; inmiddels mogen andere mensen mijn baby vasthouden zonder dat ik gelijk een excuus bedenk of gewoon ronduit ‘Nee’ zeg. (Lees: een zeer select groepje familie en vrienden. Als ik er naast sta). En laatst ben ik een keer de auto gaan parkeren terwijl Zoë nog bij mijn familie in de woonkamer lag te spelen. Zonder me zorgen te maken. Applaus voor mezelf! Het is niet zo dat ik andere mensen niet vertrouw of dat ik denk dat ik het zelf allemaal veel beter kan, maar mijn dochter is zo zeer een deel van mij geworden, dat ik haar te erg zou missen als ze niet bij me zou zijn. Zelfs al is het maar voor een paar uur. Want wat als er wat gebeurt? Of ze verdrietig wordt, haar mama wil en begint te huilen? Bij het idee alleen al lopen bij mij de tranen over m’n wangen. Van tevoren had ik dit never nooit kunnen bedenken. De baby? Die zou na een week bij de kraamvisite gedumpt worden zodat ik lekker kon gaan shoppen. Uhm, niet dus.
Verlatingsangst
Het voordeel: mijn dochter heeft geen last van verlatingsangst. Zoë huilt niet als ik wegga om de doodeenvoudige reden dat ik gewoon niet wegga. Als ze niet bij mij is, is ze bij K. dus van eenkennigheid is ook geen sprake, zo praat ik mijn eigen verlatingsangststoornis goed. En zo erg is het niet want heel soms slaapt ze in bed in plaats van in de draagdoek en werk ik in de woonkamer – zijn we toch minstens vijf meter van elkaar verwijderd. Dat de deur dan open moet staan, de radio uit moet en ik 34 keer per uur naar haar toe loop om te kijken of alles goed is? Dat is alleen maar omdat we geen babyfoon hebben. Niemand zegt er iets van, maar toch krijg ik de indruk dat ik misschien een heel klein ietsiepietsiebeetje overdrijf. K. heeft al lang opgegeven dat ik ooit nog iets sociaals ga ondernemen zonder mijn dochter. Ik vrees dat hij gelijk heeft. Dat avondje samen op stap zonder baby? Ach weet je, als ze 12 is, kan ze alleen thuisblijven, hebben we geen oppas meer nodig!
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
