7x Hardnekkige moedertaboes (waar je lekker maling aan mag hebben)
Ja echt, er zijn nog steeds tal van taboes over moeders. En Anne voldoet toevallig aan onderstaande zeven. En niet alleen dat: ondanks al deze dingen voelt ze zich een goede moeder. Echt? Ja echt. Lees en huiver:
Lees ook: Spijt van je kind: het laatste moedertaboe?
1. Je moet je kinderen missen als ze niet bij je in de buurt zijn.
Ik mis mijn kinderen zelden. Toen de oudste tien maanden was ben ik negen dagen op vakantie gegaan. Zonder haar. Toen de jongste vier maanden was – en de oudste bijna twee – ben ik weer negen dagen op vakantie gegaan. Zonder hen. Toegegeven, die laatste vakantie was mede door de moeder-baby hormonen niet zo’n succes (lees: negen dagen ruzie gemaakt met mijn medereizigers), maar mijn kinderen echt missen? Nee.
2. Diep in je hart moet het je grootste wens zijn om fulltime voor je kinderen te zorgen.
Nou nee. Sterker nog, ik moet er niet aan dénken. Mijn hersens laten spontaan hun pootjes hangen in diepe treurnis als ik me alleen al voorstel dat ik uitsluitend luiers verschoon. En niet in plaats daarvan ook nog een paar dagen per week (Hoe heerlijk! More please!) aan het werk ben.
3. Tot midden dertig ab-so-luut geen kinderen willen en ze dan pardoes toch krijgen.
Echt, niemand durft aan me te vragen hoe het zo gekomen is dat ik 180 graden gedraaid ben in mijn mening over kinderen krijgen. Riep ik tot ver in mijn vijfendertigste levensjaar dat ik nooit van mijn leven kinderen wilde, werd ik ineens toch zwanger. En meteen daarna weer. Vragen die in de lucht blijven hangen bij omstanders: waren het ongelukjes? Ben ik er blij mee of heb ik er spijt van? Ter informatie: ze waren beiden gepland en zeer, zeer gewenst.
4. Een hekel hebben aan jongetjes en er toch eentje krijgen.
Vanuit mijn jeugd heb ik een nogal verstoorde relatie met jongenskinderen. Dat komt door mijn broer en hier lees je waarom. Toen de tweede een jongetje bleek heb ik daar smartelijk om gehuild. Dat mag echt niet volgens veel mensen, want je moet gewoon hartstikke blij zijn dat je überhaupt een kind krijgt. Voor wie zich afvraagt hoe dit heeft uitgepakt: ons babyjongetje vind ik zo mooi en lief als de sterren, de zon, de maan, het universum en alles daarbuiten bij elkaar.
5. Je moet je als moeder constant zorgen maken over je kinderen.
Ik maak me geen zorgen over mijn kinderen. Waarover? Waarom? Ik zorg dat ze veilig zijn, dat ze bij mensen zijn die goed voor ze zorgen, ik hou hun hand vast bij het oversteken en sta naast ze als ze voor het eerst van de glijbaan gaan. Wat heb ik er verder nog voor invloed op?
6. Je moet je als moeder constant schuldig voelen naar je kinderen toe.
Ik voel me zelden schuldig. Waarover? Waarom? Als ik bij ze ben heb ik aandacht voor ze en als ik niet bij ze ben heeft iedereen al helemaal een toptijd want:
1) De kinderen zijn in een andere omgeving met andere mensen, ander speelgoed en andere activiteiten dan thuis. Dat vinden ze fantastisch.
2) Ik ben aan het werk of iets voor mezelf aan het doen en dat vind ik leuk.
3) De verantwoordelijken die voor ze zorgen (meestal de papa, opa’s en oma’s) zijn in de wolken want het is gewoon harstikke gezellig met die kinders erbij.
Meer win-win-win dan dit wordt het niet als je het mij vraagt.
7. Jezelf een goede moeder vinden.
Is het een taboe om jezelf een goede moeder te vinden? Ik denk het wel. Het is de trend om steeds te benadrukken dat als je, bijvoorbeeld, aan bovenstaande taboes voldoet je automatisch een slechte moeder bent. En nu ik het zo heb opgeschreven, hoor ik mezelf ook denken: wat zullen de lezers wel niet van me vinden?! En toch: ik vind mezelf een goede moeder. Waarom? Omdat mijn kinderen onbeperkte liefde krijgen. Omdat ze elke minuut van de dag goed verzorgd worden. Omdat ik ze, als ik met ze samen ben, onversneden aandacht geef. Omdat ze een veilig thuis hebben en we ze rust, regelmaat en reinheid bieden. En om nog veel meer redenen. Conclusie: wat een goede moeder is bepaal je zelf. Punt.
