Zonder de hulp van deze 13 mensen had ik het eerste jaar niet overleefd

Franke

24.01.2020 18:30

Zonder de hulp van deze 13 mensen had ik het eerste jaar niet overleefd

It takes a village to raise a child, maar it takes óók een village om moeder te kunnen worden, ontdekte Franke. Dit zijn de dertien mensen die haar het eerste jaar door hebben geholpen.

Lees ook: Iedere moeder heeft weleens hulp nodig (en dus moet je er gewoon om vragen)

De verloskundige in het ziekenhuis
Die op het pijnlijkste moment in mijn leven riep: ‘Nog een kwartiertje, en dan houd je je dochter in je armen.’ Zonder die zin was ik op dat moment in een dikke ERROR geschoten en was die hele baby er nooit gekomen – in ieder geval niet op mijn eigen mentale kracht. Die zin heeft werkelijk waar mijn bevalling gered. Het licht aan het eind van die tunnel, dat was precies wat ik nodig, op dat moment.
Kraamvrouw 1
Kraamhulpen 2 en 3 waren tangen van een vrouwen, echt waar. Na tien minuten heb ik zelfs kraamhulp 3 naar huis gestuurd, zo vervelend was ze (ze kwam 2 uur te laat binnen banjeren met modderschoenen, daar begon het mee). Daarbij konden ze nooit tippen aan nummer 1, die zo lief voor me was dat ik haar nog gevraagd heb of ze mijn surrogaatmoeder wilde worden. Wilde ze niet. Wel wilde ze het recept van de heerlijke taart die mijn schoonmoeder (zie punt 5) voor ons had gebakken.
Manlief
Als ik hem toch niet had om de boel te relativeren, boodschappen te doen, kraamvisite te ontvangen, troosten, zorgen, helpen, noem maar op: nou, dan was het mooie potje janboel geworden. Vrees ik.
Mijn moeder
Al was het maar dat ze op dat ene moment, dat totale dieptepunt, toen ik echt niet meer kón van vermoeidheid, de auto voor de deur parkeerde en mijn baby meenam zodat manlief en ik konden bijslapen. De goddelijkheid. En dan heb ik het nog niet eens gehad over alle troost, slimme opmerkingen, grapjes, lekker eten, en zo kan ik nog wel even doorgaan maar dan ga ik jullie vast vervelen, dus door naar nummer 5.
Mijn schoonmoeder
Als er iemand begripvol was betreffende die ellendige kraamtijd, dan was het mijn schoonmoeder wel. Elke dag belde ze keurig vijf minuutjes om te horen of alles goed ging, kwam ze af en toe langs, maar respecteerde ze de heilige regels voor het kraambezoek, en nam dan ook nog eens lekkere taart mee. Wat wil je nog meer?
De crècheleidsters
Die mijn baby’s zo goed verzorgden terwijl ik probeerde nog wat zinnigs te maken van mijn carrière, daarbij de tandenstokers tussen mijn ogen geklemd om ze dwangmatig open te houden. Al moet ik zeggen: ik heb wel even aan hen moeten wennen, hoor. Ik gaf me niet zomaar gewonnen.
Mijn collega’s
Jan-kend kwam ik binnen, die eerste dag dat ik moest werken. Gelukkig stonden J en M klaar om me op te vangen. Met tissues, koffie, een luisterend oor, heerlijke smeuïge roddels en heel veel knipogen gedurende die eerste dag sleepten ze me erdoor heen. Ik kan je vertellen: die dag duurde lang. Heel lang. En had waarschijnlijk nog tien keer zo lang geduurd zonder hun hulp.
Mijn baas
‘Ik vind het heel knap hoe goed je je werk hebt gedaan, die eerste tijd met je baby.’ Dat zei mijn baas. Tijdens mijn functioneringsgesprek. Nou vrááááág ik je: dan kan je toch alleen maar gloeien van trots? Man, ik zwol op. Zaten die tandenstokers dus niet voor niets tussen mijn ogen geklemd! Ha!
De bezorgmeneer van de PTT
Of hoe heet dat tegenwoordig. Anyways. Die vriendelijke meneer met donkere kraaloogjes en gulle lachjes die na twee pakketjes onze namen kenden, altijd met vrolijke zwier onze bestellingen kwam brengen, altijd een handkus voor mijn dochter overhad. Als je dan tijdens je verlof weinig mensen ziet, dan is dit een welkome interruptie van de dagelijkse bezigheden, hoor.
De bezorgmeneren van de blauwe supermarkt
A. Ze zijn allemaal knap en dat was dus altijd een leuk verzetje. B. Ze kwamen wekelijks kratten boodschappen de keuken in rijden. C. Dus hoefden mijn man en ik niet met bussen Nutrilon en pakken Pampers over straat.
Mijn ene vriendin die al kinderen had
Zodat ik allemaal onbetamelijke vragen kon appen en binnen een seconde briljante antwoorden van haar terugkreeg. Tegen d’r aanzeiken, over slaapgebrek, lurpe tieten, handen-in-het-haar-momenten: ze was er voor me. Altijd. Ook om 03.00 ’s nachts, al waren haar antwoorden dan meestal wel in de trant van: ‘Joe, ga slapen gek, laat me met rust.’ Maar het feit dát er iemand was die antwoord gaf terwijl ik klooide met borstvoeding in een donkere kamer, dat maakte de wereld stúkken minder eenzaam.
Al die vriendinnen zonder kinderen
Die me bleven bestoken met verhalen over eerste dates, dronken nachten, spannende avonturen op het puntje van de Machu Picchu: welkome afwisseling van poepluiers en consorten.
Tot slot: Matthijs van Nieuwkerk
Omdat-ie op dat moment de enige knappe man was die mijn huiskamer binnenkwam met leuke verhalen en die ik ook meteen weer kon deleten als ik er genoeg van had. Een briljante uitvinding dus, die man.