Slecht nieuws! Die zwangerschapsdementie gaat nóóit meer over
Er was een tijd dat Vinca haar agenda van voor naar achter uit haar hoofd kende. Nu met drie geestvretende kinderen in haar leven, is alle structuur in haar hoofd kwijt en het woord ‘georganiseerd’ is miraculeus uit haar woordenboek verdwenen. De versnipperaar gaat dagelijks door haar hoofd, Banksy is er niks bij.
LEES OOK:6 dingen die je kunt doen tegen die hinderlijke zwangerschapsdementie
Mama had de memo gemist!
Een paar weken geleden bracht ik mijn dochter naar dansles. Ze is inmiddels 7 en een mama die nog mee naar binnen gaat met wegbrengen, is echt niet cool. Ik dropte haar dus zoals gewoonlijk af voor de deur van de dansschool. Ik keek hoe ze naar binnen ging en reed met de andere twee kinderen op de achterbank weg. Met de voet op het gaspedaal kreeg ik een onbestemd ‘moeder-onderbuik-gevoel’. Er was iets wat me onrustig maakte. Er stonden wel fietsen bij de dansschool, ik zag ook wel wat andere kinderen, andere ouders met auto’s, maar toch. Ik maakte impulsief een U-turn en reed terug. Terwijl ik de bocht omkwam zag ik mijn dochter in lichte paniek weer door de klapdeuren naar buiten komen. Verontwaardigd stapte ze in. ‘De kerstvakantie was al begonnen! De lessen waren al gestopt in de week vóór de kerstvakantie MAM!’ Mama, had de memo gemist…en zo gaat het steeds vaker. En dat frustreert me, niet te zuinig!
Wandelende agenda
Er was een tijd dat ik een wandelende agenda was. Alles had ik áltijd op orde. Mijn hoofd was een kaartenbak en alle kaartjes stonden perfect op hun plek en plopten op het juiste moment naar voren. Alle lieve mensen in mijn omgeving kregen op tijd, handgeschreven kaarten voor hun verjaardag. Ik was overal op tijd aanwezig en vulde mijn werk- en privéagenda met afspraken die ik altijd nakwam. Toen raakte ik zwanger van mijn eerste kind.
Ik zie mezelf nog bij het kopieerapparaat op het werk staan. Het was een traumatisch moment, want ik weet 10 jaar later nog exact dat ik die dag blauwe cowboylaarzen aan had en een zwart jurkje. Totally flabbergasted staarde ik naar het grijze apparaat voor me, geen idee meer wat ik er kwam doen. Vanuit de kantoortuin riep een collega: ‘Gaat het goed Vinc!? Ben je vergeten wat je ging doen? Neem van mij aan als ervaren moeder…dat komt nooit meer goed!’ ‘Dat komt nooit meer goed…’ de woorden galmden na in mijn hoofd. Ik raakte in paniek, want organiseren en structuur waren mijn handelsmerk op de redactie. Ik voelde me als superman met in mijn buik een stuk kryptonite.
Met ieder kind dat erbij kwam werd de vergeetachtigheid erger
Ze had gelijk, mijn collega. Het komt nooit meer goed. Artsen zeggen dat ‘zwangerschapsdementie’ komt door de toename van progesteron, dat de vergeetachtigheid na zo’n 32 weken weer verdwijnt, of verbetert. Nou bij mij niet dus! Met ieder kind dat erbij kwam werd de vergeetachtigheid erger. De gaten in mijn kaasbrein vermenigvuldigen zich en worden steeds groter. Zo stonden er ooit vrienden aan de deur die ‘kwamen eten’, terwijl ik in joggingbroek op de bank zat en een totaal leeg gevreten koelkast had. Zo vergat ik ooit zoals beloofd, het kind van een vriendin mee te nemen uit school en belde de juf dat ‘ik haar vergeten was!’. Zo kom ik regelmatig thuis uit de supermarkt met tássen vol boodschappen, behalve dat ene hoogstnoodzakelijke waarvoor ik überhaupt ging.
Ik heb me er inmiddels een ‘soort van’ bij neergelegd. Gelukkig zie ik het bij vriendinnen om me heen ook. Gedeeld leed is half leed en inmiddels kunnen we er samen soms ook hartelijk om lachen. Met mijn kinderen heb ik maar even een goed gesprek gevoerd, over wat ze zouden doen als mama er inderdaad niet staat, als ze opgehaald zouden worden. Gelukkig zijn hun koppies nog wel helder en niet zo snel in paniek. Zo zei mijn dochter troostend: ‘Och mam, je was niet de enige die het vergeten was, er was nog een meisje dat het niet wist, die had óók zo’n DOMME mama.’
