Als je dat glas wijn gewoon keihard nodig hebt aan het einde van de dag
Ze had het nooit achter zichzelf gezocht, maar Mirjam schrijft een brief en brengt een ode aan alcohol.
Lief klein glaasje alcohol,
Je staat nu naast me terwijl ik dit stukje tik. Je bent bijna leeg, maar ik vind dat ik er nog wel één glas wijn heb verdiend na een lange dag van beuken en sloven. Kindjes op bed. Stil in huis. Just you and me en de tikmachine.
Lees ook: Hoe mijn kinderen de muziek uit mijn leven lieten verdwijnen.
Ik weet dat ik niet teveel van je moet nemen. En al helemaal niet van je sterkere broertjes wiskey of gin. Want een kater, een echte kater(!) is de regelrechte hel als je kinderen hebt. Maar daar gaat deze brief ook niet over. Dit gaat over dat moment, aan het einde van de dag als je alles hebt gedaan en de eindsprint nog genomen moet worden. Dat je weet; om acht uur is het stil in huis, nu nog even doorpakken.
En daar help je me dus heel goed bij. Want op dat eigenste moment ben ik een tikje uitgeblust en weet ik precies wat nog komen gaat. Gejengel over het eten. Gedoe met tanden poetsen, pyjama’s, nog één verhaaltje en kinderen die opeens heel lang moeten poepen nog, mijn blik onderwijl op de klok geprikt wetende dat ik bijna mag onderuit mag gaan.
En juist dan wordt die fles ontkurkt of kom je beslagen uit de ijskast en klinkt het geklok in de glazen en kijken mijn lief en ik elkaar snel nog even aan, zo van; yes we hebben het weer gered vandaag om je vervolgens in mijn keelgat naar beneden te laten glijden en dat meteen alles warm en vredig wordt van binnen, de scherpe randjes er subiet van afgaan, alles ineens veel gezelliger lijkt en de kinderen veel liever en nog knapper dan daarvoor. En dan valt het allemaal best mee opeens. Staat dat eten in een zwaai op tafel, wordt er gelachen en gekletst, laten we de boel de boel en liggen ze toch weer te laat in bed. Retteketet.
Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat ik je nog eens in het zonnetje zou zetten. Als je uit een gezin komt waar ach vaderlief toe drink toch niet meer, met andere woorden een regelrechte hit was, en ik je als kind liever door de gootsteen gespoeld had gezien, voelt het raar deze woorden op te tikken. Maar zoals dat gaat met ouder worden, kan het je zomaar overkomen dat je eigenste ouders plotseling heel goed begrijpt.
Dat je begrijpt dat zij dat roesje aan het einde van de dag ook gewoon keihard nodig hadden. Dat je begrijpt dat het lastig is om hier niet in door te schieten en je toch vooral te blijven herinneren dat je morgen weer vroeg uit de veren moet. En dat dit verdomde moeilijk is, weet ik uit ervaring want de geërfde grenzeloosheid is mij niet geheel vreemd. En zo heb ik je in het kinderloze verleden ook regelmatig vervloekt en bezworen, nooit maar dan ook nooit meer ook nog maar één slokje van je te nemen.
Maar daar kom ik nu helemaal op terug. Want bijkomend voordeel met het verstrijken der jaren is dat ik je niet zo goed meer hebben kan. En dat je eigenlijk ook het lekkerste bent op dat hele brakke moment in de dag. En dat vooral die eerste twee glazen werkelijk van de goden zijn. En precies de boel even aftoppen waar nodig. Ik hoop dat je nog heel lang op die manier bij me blijft.
Liefs, Mirjam.
