Chantal verloor één van haar tweelingdochters zeven weken na de bevalling

Chantal liep over van geluk toen ze bij de echo hoorde dat ze niet van één maar van twee kinderen in verwachting was: een eeneiige tweeling. Ze had de juiste partner niet kunnen vinden, maar wel een grote kinderwens, dus werd ze uiteindelijk zwanger van een donor. Het leek haar fantastisch om twee kinderen te hebben. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor hen: zo zouden ze nooit alleen zijn. Helaas pakte dat anders uit.

“Mijn tweelingdochters Jasmijn en Saar werden na vierentwintig weken zwangerschap al geboren. Hoewel het de eerste weken goed met ze leek te gaan, ging het met Jasmijn in de zevende week opeens bergafwaarts. De vroeggeboorte zorgde ervoor dat haar darmen niet goed waren ontwikkeld en verstopten. Ook had ze daardoor problemen met haar ademhaling. De artsen hebben tijdens een operatie gedaan wat ze konden, maar dat mocht niet baten. Ik kreeg het ergste te horen wat een moeder te horen kan krijgen: mijn dochter zou sterven.

In de uren waarin ik afscheid van haar kon nemen, voelde ik me rustig. Ik vond vooral dat ze in liefde was gekomen en in liefde mocht gaan. Met Saar en Jasmijn samen op mijn arm, voelde ik hoe zij steeds verder wegzakte. Saar voelde dat ook denk ik, want ze legde steeds haar handje bij haar mond, zoals Jasmijn ook had gedaan in de baarmoeder en wat ik van de foto’s kende. Ik vond het ongelooflijk aandoenlijk om te zien.

Ik ben vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ze het niet zou halen, herinneringen met haar gaan maken. Voor mezelf, maar vooral voor haar zusje Saar. Ik liet een afdruk van haar nageltje maken, daarvan heb ik een hangertje voor aan een ketting laten maken. Ik heb ook een fotoreportage laten maken. Daarin werd Jasmijn zo goed mogelijk vastgelegd en werden ook portretten gemaakt van mij met de twee meisjes. Toen ze haar laatste adem uitblies, waren mijn ouders en mijn vriendinnen daarbij. Ze steunden mij en ik vond het bijzonder dat ze Jasmijn toch nog hadden kunnen meemaken.

Meepraten over het verlies van een kind? Dat kan op het forum van Wie troost mij

In de week erna regelde ik samen met een uitvaartbegeleidster, die gespecialiseerd was in kinderbegrafenissen, de dienst. Ook daarin stond het maken van herinneringen centraal. Jasmijn werd opgebaard in een open mandje dat we hadden versierd met prachtige bloemen. Zo kreeg iedereen de mogelijkheid om haar te kunnen zien. Dat kon in het ziekenhuis niet, dus dit was voor velen toch nog een eerste kennismaking. De hele plechtigheid werd op dvd vastgelegd. Ik droeg een brief aan mijn dochter voor en stond er in mijn mooiste jurk als een trotse moeder. De dvd heb ik nog niet teruggekeken, maar ik ben blij dat ‘ie bestaat. Vooral voor Saar later.

De leegte waarmee ik achterbleef was natuurlijk enorm. Toch heeft Saar me de kracht gegeven om door te gaan. Zij heeft door de vroeggeboorte ook extra zorg nodig, dat hield me op de been. Andere mensen begrijpen niet hoe het voelt om een kind te verliezen. Ze proberen iets troostrijks te zeggen, maar dat valt soms net niet goed. ‘Gelukkig heb je Saar nog,’ bijvoorbeeld. Maar natuurlijk is daarmee het verlies geen cent minder. Ik ben een heel kind verloren! Ik kan het ze niet aanrekenen, dit begrijp je alleen als het je zelf is overkomen, denk ik.

Ik sta nog steeds iedere dag met Jasmijn in mijn hoofd op en ga met haar naar bed. Dat zal altijd wel zo blijven denk ik. Hoe groter Saar wordt, hoe meer ze zich ervan bewust is dat ze niet alleen op de wereld kwam. Laatst vertelde de juf wat ze had gezegd: ‘Ik heb ook een zus, maar die is dood. Dat is jammer.’ De tranen stonden in mijn ogen. Ik probeer met Saar samen de herinnering aan Jasmijn levend te houden. Dat doen we door op haar sterfdag -12 september- samen iets te ondernemen. Zoals naar het pannenkoekenhuis bijvoorbeeld. Daarom heb ik ook een ster voor haar geplaatst op Sterrenhemel.nl. Ik vind dat een mooie gedachte, dat ook daar voor haar een blijvende herinnering is.

Het altaartje voor Jasmijn staat in mijn kamer. Met één van de zeven kaarsjes die we kochten voor de uitvaart, voor iedere week die ze geleefd heeft één. En verse bloemen. Aan haar denken doe ik altijd. Ze is een stukje van mij en ze hoort bij ons. Toen ik onlangs Saar voor het eerst naar school bracht, moest ik huilen op de terugweg. Dit hadden er twee moeten zijn, dacht ik. Ik belde mijn vriendin. Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. ‘Ja, het hadden er twee moeten zijn,’ zei ze toen.”

LEES OOK: Vijfjarige Garrett regelt zijn afscheid zelf 

LEES OOK: Als geboorte afscheid nemen wordt 

LEES OOK: 4 inzichten voor rouwverwerking bij kinderen

Op Sterrenhemel.nl kun je een ster plaatsen voor een dierbare die is overleden. Sterrenhemel is een initiatief van Monuta.