Wat ik dacht toen ik mijn baby liet vallen

Je hebt van die oermoeders die bergen kunnen verzetten als het erop aankomt. Suzanne dácht dat zij ook zo was. Moehahahaha…

Lees ook: Deze vader bezorgt iedereen een hartverzakking met zijn gevaarlijke foto’s 

Op de een of andere manier dacht ik altijd dat ik zo’n moeder was die als een leeuwin vecht voor haar kind. Die – als het erop aankomt – auto’s weet te vertillen vanuit een diepe oerkracht die ze voorheen nooit in zichzelf had ontdekt. Of die zichzelf voor een vrachtwagen zou werpen om haar eigen kind te behoeden voor een dodelijk ongeval. Je hebt namelijk van die moeders. En ik was er één. Vond ik. Vaak genoeg liep ik de trap af met mijn baby in mijn armen en oefende in gedachten de onmogelijke koprol die ik zou moeten uitvoeren om bij hem een schedelbasisfractuur te voorkomen mocht ik onverhoopt mijn evenwicht verliezen. Ja, die oerkracht, die had ik. Want mijn moedergevoel was onpeilbaar en de liefde voor mijn kind zo onmetelijk groot. Dat was genoeg. Maar toen kwam de dag dat ik mijn inner lioness kon aanspreken. Het ging zo…

 We waren op vakantie. Mijn zoon was ongeveer acht maanden oud, en was elke ochtend rond half zeven wakker. Zo ook deze morgen in Zuid-Spanje. Waar de zon langzaam opkwam, de vogeltjes floten, en papa zich kreunend nog een keer omdraaide wegens ‘veel te vroeg!’. Ik tilde Mijn Wolk uit z’n bedje en wilde, idyllisch als het klinkt, met hem in de hangmat gaan liggen. Beetje knuffelen, selfies maken samen, want een hangmat leent zich daar uitermate voor, maar dat terzijde.

Voorzichtig deed ik de voordeur van ons huisje open en met mijn kind op mijn arm ging ik naar buiten, de veranda af. Op mijn tenen sloop ik richting hangmat en… ging genadeloos op mijn bek! Zonder aankondiging, zonder gewankel, zonder heldhaftige manoeuvre, zonder een schreeuw vaarwel. En dus gebeurde er wat ieder niet-per-se-heel-adequaat-reagerend-mens zou doen: ik liet mijn kind vallen! En om het nog erger te maken: ik greep EERST naar mijn EIGEN enkel!

Wat ik dus blijkbaar wel in me heb, zijn oerkreten. En die zijn ook wat waard. Want met een daarvan wist ik De Vader uit zijn bed te trommelen om ons te komen helpen. Vooral met mijn zoon die uiteindelijk, weliswaar geschrokken, dit hachelijke avontuur zonder schedelbasisfractuur, gebroken heupen of ander lichamelijk letsel (want: uiteraard wel gecheckt bij de dokter) overleefd heeft. Mama heeft nog vier dagen met haar voet omhoog op bed moeten liggen wegens verstuikte enkelbanden. En leerde de les dat ze vooral heel goed de dokter kan bellen. En haar kind kan troosten. Ja, dat is ook wat waard.

Lees ook: Sinds ik moeder ben, ben ik een angsthaas!