Mijn gezin is niet compleet, maar dat moet ik accepteren
Wanneer is je gezin compleet? Vala dacht een paar jaar geleden dat haar baarmoeder op slot kon. Maar het leven kan raar lopen. En nu twijfelt ze.
Nadat ik mijn tweede kind had gekregen wist ik het zeker: ik was er klaar mee. Mijn man en ik hadden een zoon en een dochter, ik had twee zwangerschappen en bevallingen doorgemaakt, twee kraamtijden, twee keer huiluurtjes, eerste lachjes en stapjes, we hadden het allemaal dubbel en dwars gezien en gedaan. Sowieso had ik mezelf eigenlijk nooit gezien met kinderen, laat staan met een groot gezin. Dus dat de teller uiteindelijk op twee uitkwam, vond ik een mooi compromis. Maar de wegen van het leven zijn ondoorgrondelijk en dus werd ik op een dag wakker en was ik opeens een gescheiden moeder, met een nieuwe relatie en een onverwachte baby onder mijn huid. Mijn gezin, dat voor mijn gevoel al een tijd compleet was, werd plotseling aangevuld en ik wist niet of ik dat wel wilde. Het kostte me een tijd om aan dat idee te wennen. Daarom is het bevreemdend dat ik mij nu soms afvraag of dat inmiddels meer dan complete gezin eigenlijk wel echt af is.
LEES OOK: Dit is het medicijn tegen postnatale depressie (en je hebt er geen medicijn voor nodig!).
Daar kan nog meer bij
Hoewel ik in eerste instantie helemaal niet blij was met die derde zwangerschap, ben ik nu dankbaar dat we onze dochter hebben gekregen. Omdat zij en mijn tweede huwelijk me hebben laten zien dat het gezinsleven en het moederschap beter bij me passen dan ik dacht. Ik wilde het bij twee kinderen houden omdat ik dacht dat ik een slechte moeder was, dat ik het gezinsleven niet leuk vond. Inmiddels weet ik dat dat niet waar is, maar dat ik destijds vastzat in een situatie die weinig goeds deed voor mijn gemoed en zelfvertrouwen, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik niet geschikt was voor het moederschap. Maar nu is alles anders, weet ik hoe het hoort te zijn en wie ik ben als moeder. Dat maakt een dusdanig verschil dat ik nu steeds vaker naar mijn kinderen kijk en denk: daar kan nog meer bij. Maar dat iets in principe kán, betekent niet dat je het dus ook maar moet dóen.
Een normaal gezin is niet vanzelfsprekend
Mijn man en ik zouden het heerlijk vinden om samen nog een kind te krijgen. Nog zo’n leukerd als die andere drie. Nog meer vrolijkheid in huis, nog meer knuffels en kusjes. We hebben er ruimte voor in huis, de financiële middelen en meer dan genoeg liefde om te geven. En hoewel ik niet per se blij wordt van het vooruitzicht van weer maanden slapeloze nachten weet ik dat we dat overleven. Maar dan is er al dat andere, die zorgen en angsten die veel meer omvatten dan alleen de huiverigheid voor het babygedoe. Wat als ik weer een miskraam krijg? Ik heb er tenslotte al vijf gehad en hoe ouder ik word, hoe groter de kans op herhaling. Wat als een vierde kind ook autisme heeft, zoals mijn zoon? Of chronisch ziek is, zoals mijn dochters? Wat als dat kind weer een heel andere beperking of aandoening heeft? Kunnen we dat wel aan met alles wat we al op ons bordje hebben liggen? Is dat wel eerlijk voor de kinderen die we al hebben? Tenslotte hebben mijn kinderen me geleerd dat een gezond, ‘normaal’ gezin alles behalve vanzelfsprekend is.
Russisch Roulette
Veel meer dan toen ik voor het eerst aan kinderen begon, ben ik me bewust van de Russisch Roulette die zwanger worden eigenlijk is. Van hoe ontzettend veel er mis kan gaan en hoe dat je leven volledig op z’n kop kan zetten. Tegelijkertijd heb ik ook aan den lijve ondervonden hoeveel je eigenlijk aan kunt en hoe het gezinsleven dat je toebedeeld krijgt om je heen gaat passen en je ongekende vreugde kan geven. Dat het niet uitmaakt hoe je kinderen ter wereld komen omdat ze hoe dan ook het mooiste zijn wat er is en je leven ieder op hun eigen, unieke manier verrijken. Desondanks voelt het krijgen van een vierde kind ook als het verzoeken van de goden. Als mijn hand overspelen, omdat ik al zoveel gewonnen heb. En we weten allemaal dat je je nou eenmaal niet rijk moet rekenen, omdat het resultaat dan vaak is dat je met niks achterblijft.
Rijkelijk bedeeld
Moet je niet blij zijn met wat je hebt, ipv altijd meer te willen? Er zijn tenslotte genoeg mensen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen, of maar eentje. Moet ik wie of wat het ook is dat me maar liefst drie kinderen gegeven heeft niet gewoon bedanken en het daarbij laten? Ik denk het wel. Omdat het voelt alsof ik anders aanspraak maak op iets dat niet van mij is, aangezien ik al lang en breed aan de beurt geweest ben en meer dan rijkelijk bedeeld. En waar houdt het op, wie zegt mij dat mijn gezin na die vierde wel compleet voelt? Ik wil tenslotte ook geen Angelina Jolietje doen en maar ongebreideld kinderen blijven verzamelen, want zij kan dat misschien betalen, maar ik weet zeker dat mijn gezin dan straks niet alleen zorgintensief is, maar ook nog naar de Voedselbank moet.
Mijn gezin was compleet, maar nu is het dat niet meer. Maar of we daar koste wat het kost wat aan moeten willen doen? Ik denk het niet. Mijn gezin is nu gelukkig. En dat was anders toen het destijds wel compleet was. Ik weet nu wat ik heb, maar niet wat ik ervoor terugkrijg als ik dat opgeef. En wat ik nu heb wil ik echt niet kwijt.
LEES OOK: Die navelstreng is doorgeknipt – maar waarom voelt het dan niet zo?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
