Hoe ik mijn zoons playdate afwimpelde – omdat ik zijn opdringerige moeder niet trek
Suzannes zoon is een heel sociale vogel, met veel vriendjes. Leuk vond ze dat. Tot bleek dat er dan wordt verwacht dat je enthousiast met hun ouders moet gaan lullen. ‘Ja, maar dáár was ik niet op voorbereid.’
Mijn zoon is drie jaar, zit twee dagen per week op de crèche en heeft zes vriendinnen en drie jongensvrienden. Eigenlijk zo goed als de hele groep. We kunnen wel stellen dat ‘ie daar dus goed in ligt. Bij het tussentijdse gesprekje met de crècheleidster roemde ze zijn verbindende karakter. Trots tikte ik mijn man aan: we hebben een populair kind gemaakt. Ha!
LEES OOK: Waarom ik soms moeite heb met de speeldates van mijn dochter
Enthousiast en opgewekt begroette ik vanaf dat moment elke moeder en vader van de vriendjes die mijn zoon gedag zei. “Hoiiiii”. Ik moest immers een beetje leuk meedoen voor hem. Maar het werden er langzaam steeds meer. Ik babbelde wat af. Buiten de crèche kwamen we ook steeds vaker ouders met vriendjes tegen en elke keer konden we niet doorlopen zonder een verplicht gesprekje. Want onze zoon bleek volgens de ouders allemaal de beste vriend van hun kind te zijn. Zo stonden we in de Jumbo, in de plaatselijke kroeg en bij de schaatsbaan opeens met allerlei, voor ons, onbekende ouders te lullen. Ik werd er bijna moe van. Want meer dan het feit dat je kind bij elkaar op de groep zit, heb je niet met elkaar gemeen.
Dat continu zoeken naar onderwerpen en elkaar aftasten put een mensch uit. Echt. Als de moeder van een vriendinnetje dan ook nog eens half Frans, Duits blijkt te zijn, amper Nederlands spreekt en alleen maar vriendelijk kan lachen, zonder verdere tekst, dan mondt zo’n gesprekje al snel uit in awkwardness. Ik was er dan ook niet op voorbereid toen juist deze moeder met haar dochter, die we net keurig hadden afgewimpeld en gedag hadden gezwaaid, terug de hoek om kwam lopen om iets aan mij te vragen. Want haar dochter wilde namelijk een playdate. Met onze zoon. Of we dat niet even konden regelen. Ja, maar dáár was ik niet op voorbereid. Overrompeld door het feit dat ik nu de allereerste date voor mijn eigen zoon van drie aan het regelen was – en ik daar nog vol-le-dig niet aan toe was, gaf ik beleefd mijn telefoonnummer. Want zo hoort dat als je sociaal bent. Maar ik voelde me hoogst ongemakkelijk. Want dit wilde ik helemaal niet. Playdates op deze leeftijd doe je toch vooral met je eigen vriendinnen met kinderen? En niet met wildvreemden? En wat moest ik dan met mijn zoon doen? Die kon ik toch niet alleen achterlaten? Of moest ik dan mee? Oh, nee! Mijn man vond dit alles hoogst vermakelijk: ‘Ja, nu moet je dus koffie drinken met die vrouw’.
En serieus, ik kreeg hier dus buikpijn van. Want het was nog niet eens eind van de dag of ze appte al. “Our daughter wants to know if you have time for a playdate next week”. Fuck. Snel belde ik mijn moeder, die op zulke momenten best wijze raad heeft. En die gaf het verlossende advies: “joh, verzin gewoon een smoes!”
En zo wimpelde ik dus de allereerste playdate van mijn zoon af. Omdat hij – ahum – er nog niet aan toe zou zijn. Gelukkig ging het betreffende meisje binnen no time naar de basisschool – een opluchting. En nam ik me iets nieuws voor: de volgende keer dat ik een ouder zie aankomen, loop ik door. Heel snel.
LEES OOK: Help, mijn kind heeft een irritant vriendje! (En wat moet je daar dan mee?)
