Kappen met die Coronahysterie – de kinderen worden doodsbang
Het nieuws staat al weken in het teken van het Coronavirus. Nu het ook Nederland heeft bereikt gaat het helemaal nergens anders meer over. Vala is klaar met alle hysterie. We jagen elkaar, en vooral ook onze kinderen, er de stuipen mee op het lijf.
Afgelopen donderdagavond werd bekend dat de eerste Nederlandse Corona-besmetting een feit was. Vrijdagavond vroeg mijn zoon tijdens het avondeten of hij van zijn zakgeld mondkapjes mocht kopen. Hij maakt zich namelijk grote zorgen over het Coronavirus en is als de dood dat hij en de rest van zijn familie ziek wordt. Niet omdat wij hem verteld hebben dat dat kan gebeuren, niet omdat wij ons zorgen maken, maar omdat hij constant overal hoort dat een eng, uitheems monstervirus bezig is de mensheid uit te roeien. Mijn zoon is in de veronderstelling dat de Apocalypse eraan komt en dus is hij veranderd een onvervalste Doomsday prepper, in de hoop zichzelf en zijn geliefden te kunnen redden van de ondergang. Het klinkt grappig, maar in werkelijkheid is het gewoon zielig. Het arme kind is bang en er is niks lolligs aan een angstig kind. Maar als we zo doorgaan zitten we straks met een hele generatie die behandeld moet worden voor PTSS. Want alle Coronacommotie bezorgt de kinderen nachtmerries.
LEES OOK: Applaus voor papa – maar klappen voor mama doen we niet.
Onschuld en gevoel van veiligheid
Kinderen zijn net sponzen, ze zuigen alles in zich op. Maar wat ze met al die informatie moeten, wat het precies betekent en hoe ze dat moeten interpreteren weten ze nog niet. Dus als je dan constant hoort over een ‘dodelijk virus’, over duizenden mensen die al besmet zijn, als ouders op school paniekerig bij de juf komen vragen of ze wel zeker weet dat dat nare hoestje van Teuntje stiekem geen Corona is, als ze horen over mensen die supermarkten plunderen omdat er straks weleens geen eten meer zou kunnen zijn, dan duurt het niet lang voor je als kind denkt dat je laatste uur geslagen heeft. Als volwassenen hebben we de verantwoordelijkheid onze kinderen gerust te stellen. Om van de grote boze buitenwereld waar wij in leven een mooie, aardige wereld te maken en ze te laten zien dat heel veel zaken minder groot en minder beangstigend zijn dan zij denken. Om dingen voor ze te relativeren omdat ze dat zelf nog niet kunnen. Kinderen zouden zich pas zorgen moeten maken als de door Tibetaanse monniken voorspelde natuurrampen, de vijandelijke ruimteschepen en de geïnfecteerde zombies ons al op de hielen zitten. Het is onze taak om hun onschuld en hun gevoel van veiligheid te bewaken tot het allerlaatste moment. Dat is namelijk het privilege van het kind-zijn: dat je nog niet hoeft te leven in de grote mensen wereld.
Doe normaal
Kalmte alleen kan je redden. Dus alsjeblieft mensen, doe niet zo hysterisch. Ga in de supermarkt niet met elkaar in gevecht om het laatste flesje desinfectiegel. Vraag niet in het bijzijn van je kind wat het Coronaprotocol is op school. Bestel geen mondkapjes op Bol.com terwijl je kind naast je op de bank zit en zet de pushberichten voor de Corona liveblogs op je telefoon uit. Doe gewoon normaal en leef je leven. Je gaat heus niet dood. Of gedraag je je ieder jaar zo, als de griepgolf weer over het land spoelt? Stapel je dan ook je voorraadkast vol met blikken bonen en vraag je dan ook aan de juf of de verkouden klasgenootjes van je kind niet in quarantaine zouden moeten? Nee toch zeker? En aan de griep gaan ook ieder jaar heel wat mensen dood. De mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest en inmiddels durf ik wel te stellen dat de Corona-angst meer slachtoffers maakt dan het virus zelf. En straks zijn de kinderen allemaal ziek. Ziek van angst.
Angst is een slechte raadgever
Ik ben geen viroloog en ook geen arts, dus ik wil niks bagatelliseren. Ik snap ook best dat mensen bang zijn, want alles wat nieuw is, is nou eenmaal eng. Maar angst is ook een slechte raadgever. En voor onze kinderen zijn wij de raadgevers, dus laten we vooral ons best doen hen te voorzien van goede raad. Namelijk: maak je maar geen zorgen, het komt allemaal goed. En mocht de pleuris toch echt uitbreken, dan komen wij je redden. Dus bewaar je zakgeld maar gewoon voor Lego, of voor snoep, ipv voor mondkapjes. Want als een kind aan dat soort dingen gaat denken betekent dat niet dat de wereld vergaat, maar dat de volwassenen in z’n omgeving eerst maar eens zelf hun zuurstofmaskers op moeten zetten om te stoppen met hyperventileren.
LEES OOK: Red de wereld, blijf kinderloos – heb jij al last van baarschaamte?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
