Negen maanden na de dood van haar man werd jonge moeder Anke weer verliefd
Anke (32, docent beroepsonderwijs) verloor haar man Dirk aan kanker na een ziekbed van drie maanden. Hij werd slechts 33 jaar. Negen maanden later vond zij een nieuwe liefde in Martijn. Anke is moeder van zoons Jax (5) en Dean (11 maanden).
“Vanaf het moment dat we hoorden dat Dirk ongeneeslijk ziek was, – hij had alvleesklier- en galblaaskanker -, besloten we om het leven met de dag te leven. Als hij zich goed voelde, deden we leuke dingen samen met onze zoon Jax die toen net twee was. Ik stopte met werken, zodat ik hem kon verzorgen. Het was intens en intensief, maar vooral waardevol om dit te kunnen doen. Het voelt alsof ik daardoor echt afscheid van hem heb kunnen nemen. Uiteindelijk heeft het drie maanden geduurd. Drie dagen voordat hij overleed, ging hij op zijn laatste kracht, in een rolstoel, nog met ons naar de dierentuin. Dit was zijn laatste wens en het was eigenlijk onmogelijk dat dat nog kon. Het moment dat hij afscheid nam van Jax lagen ze samen in bed. De blik tussen die twee mannen was zo diep en alleszeggend. Pure liefde. Ik vond het zo hartverscheurend dat ik de kamer even uit ben gelopen. Dirk is drieëndertig jaar geworden.
Tijdens Dirk’s laatste maanden kwamen ook de gesprekken over hoe het zou gaan als hij er niet meer was. Dat begon al met zijn uitvaart. Hij wilde geen Brabantse koffietafel, maar hij wilde dat we zouden proosten op het leven en herinneringen zouden ophalen in de kroeg van zijn oom en tante. En tegen mij zei hij heel stellig: ‘Ga voor je eigen geluk, Anke. En wacht daar niet mee, ongeacht wat de rest daarvan vindt. Het leven is te kort.’ Hij zei dat hij niet alleen mij na zijn overlijden een nieuwe partner gunde, maar ook vooral een man in het leven van Jax. Het moest wel iemand zijn bij wie zijn foto aan de muur mocht blijven hangen, dat wel.
Voor Jax was het moeilijk te bevatten wat er allemaal gebeurde. Tijdens de uitvaart riep hij bijvoorbeeld hard door de zaal: ‘In die kist ligt mijn papa’ en wilde hij hem daar niet achterlaten. Dat was voor alle aanwezigen een heel indringend moment. Als je een klein kind hebt, moet je na zo’n groot verlies je leven weer op zien te pakken. Je moet door, voor hem. Dat heb ik gedaan, ik ben weer aan het werk gegaan, maar rouwde ook als dat nodig was. Als ik in de auto het nummer ‘Treur Niet (Ode Aan Het Leven)’ hoorde, liepen de tranen over mijn wangen. Ik vond dat Jax soms wel mocht zien dat ik verdrietig was, maar wilde niet dat het de overhand had. Hij was zijn vader al kwijt, ik wilde niet dat het voor hem voelde alsof hij zijn moeder ook kwijt was.
Negen maanden later kwam ik via internet Martijn tegen, een man die maar vijf minuten bij me vandaan bleek te wonen nota bene. Hij liet me zien dat ik niet alleen ‘de weduwe van’ was, maar ook nog Anke. Nee, ik vond het niet gek om tegelijkertijd te rouwen en verliefd te zijn. Dat kwam vooral doordat ik wist hoe Dirk hierover dacht. En ik voelde ook dat de verliefdheid voor Martijn niets afdeed aan de liefde die ik acht jaar lang met Dirk heb mogen ervaren en waarvoor ik nog steeds iedere dag dankbaar ben. Dat bestaat gewoon naast elkaar.
Martijn heeft vanaf het allereerste moment geaccepteerd dat Dirk een deel van ons leven is en zal blijven. De klik tussen Jax en hem was er meteen. Toen Jax hem ontmoette kroop hij na een half uur bij hem op schoot en vroeg ‘Wil je bij ons blijven?’ Ik zie het soms als een cadeautje van Dirk, dat hij Martijn naar ons toe heeft gestuurd. Hij was precies wat ik nodig heb in mijn leven. We zijn na een paar weken al gaan samenwonen en hebben uiteindelijk samen een nieuw huis gevonden waar we een frisse start konden maken. Een jaar na onze ontmoeting werd ik zwanger van onze zoon Dean.
Niet iedereen was positief dat ik al zo snel een nieuwe liefde had gevonden. Ik merkte dat er achter mijn rug over werd geroddeld. En ook Dirk’s ouders vonden het in het begin moeilijk dat ik al een nieuwe liefde had. Maar er waren ook juist mensen die naar me toe kwamen om te zeggen dat ze blij voor me waren. Het maakt mij niks uit wat anderen vinden, ik weet hoe ik erin sta en hoe Dirk het gewild had. Daar hou ik me aan vast. Ik ben heel blij met mijn nieuwe vriend en vind het ook fijn dat Jax alsnog een vaderfiguur in zijn leven heeft. Hij noemt Martijn steeds vaker papa, maar over papa Dirk heeft hij het ook nog vaak genoeg. Dan kijkt hij ’s avonds naar buiten en zegt hij: ‘Papa Dirk kan me zien vanaf zijn ster hè?’ Dirk’s ouders hebben Martijn inmiddels goed leren kennen en zijn nu ook blij met onze relatie. Er wordt met regelmaat over Dirk gepraat in onze omgeving en door Dirks ouders. Dat is fijn, want zo leert Jax via zijn opa en oma zijn vader ook nog steeds beter kennen.
Zelf word ik nog wel eens snikkend wakker door alles wat is gebeurd. Dat zijn moeilijke momenten, maar Martijn gaat daar heel goed mee om. Hij slaat zijn arm om me heen en laat mijn verdriet er gewoon zijn. ‘Ik ken Dirk niet, maar ik brul gewoon een potje met je mee,’ zegt hij dan.”
LEES OOK: Schuldgevoel na overlijden van een dierbare: wat kun je doen?
LEES OOK: Hoe krijg de regie weer over je leven?
LEES OOK: Een nieuwe liefde na het verlies van je partner
Wie Troost Mij? is een online ontmoetingsplek voor en door nabestaanden. Hier kun je onder andere artikelen lezen op het blog, meepraten op het forum of een ster plaatsen voor je dierbare in de Sterrenhemel. Maak eenvoudig een account aan om je verhaal te vertellen en om te reageren op berichten van lotgenoten. Wie Troost Mij? is een initiatief van Monuta.
