Wereld Gezondheids Organisatie slaat alarm: steeds meer doden door niet vaccineren
Ook jij hebt ermee te maken gekregen: de vraag of je je kind laat vaccineren of niet. Dat is het tegenwoordig namelijk geworden: een vraag. Het is niet langer een gegeven. Steeds meer ouders weigeren de inentingen. Iets dat de Wereld Gezondheids Organisatie grote zorgen baart. Want: er vallen doden.
Het afgelopen jaar zijn er in Europa 35 mensen gestorven aan de gevolgen van de Mazelen. Dan denk je misschien: 35, dat is helemaal niet zoveel. Maar dat is het wel. Het zijn namelijk 35 totaal onnodige sterfgevallen. Mensen die helemaal niet dood hadden hoeven gaan. Mensen wiens dood eenvoudig voorkomen had kunnen worden. Simpelweg door onszelf met z’n allen te laten inenten. Alleen dan krijgen ziektes zoals de Mazelen geen kans meer. Omdat ze niet meer om zich heen kunnen grijpen, zoals vroeger het geval was. Echter, de mens lijdt helaas collectief aan korte termijn geheugenverlies. Dat er nog niet zo lang geleden kinderen bij bosjes omvielen door Mazelen, dat er in Derde Wereld Landen nog steeds kinderen en masse reutelend en met het snot uit hun ogen moeten vechten voor hun leven en dat hun ouders een lief ding over zouden hebben voor een vaccinatie, daar denken we liever niet aan. Want: wat je niet ziet, bestaat niet. Het is struisvogelpolitiek op z’n best. Ignorance is bliss tenslotte.
Bij Me to We schrijven we met enige regelmaat over het belang van vaccineren, waarna we stelselmatig worden beticht van het maken van ‘clickbait’, ‘popcorncontent’ en het willens en wetens tegen elkaar opzetten van onze lezers. Dat is echter geenszins onze intentie. Wij (en laat ik dan de hand in eigen boezem steken: vooral ik) schrijven over het belang van vaccineren precies om die reden: omdát het zo verschrikkelijk belangrijk ís. Omdat het, in tegenstelling tot wat vaak verontwaardigd wordt geroepen, geen kwestie is van een ‘persoonlijke keus’. Een keus is namelijk alleen persoonlijk als jij de enige bent die er de consequenties van ondervindt. En dat is in het geval van vaccineren simpelweg niet zo. Dit is een kwestie van nationale, gedeelde volksgezondheid en de veiligheid van onze kinderen. Omdat je, zo eenvoudig is het, gewoon niet speelt met de levens van kinderen en mensen die het gezondheidstechnisch moeilijk hebben (denk bijvoorbeeld aan de buurvrouw die chemo krijgt, dat klasgenootje van jouw kind met een immuunziekte, of de pasgeboren baby’s op het kinderdagverblijf van jouw peuter) en daardoor dientengevolge noodgedwongen vertrouwen op de bescherming van anderen. En dat is helaas wel wat er heden ten dage steeds meer gebeurt, alleen maar omdat we een generatie van verwende, zogenaamde autodidacten zijn geworden die de privileges die we in onze schoot geworpen hebben gekregen niet op waarde weten te schatten. Want dat, beste anti-prikkers, is wel de realiteit. Je weet niet wat je hebt, totdat je het kwijt bent. En vergis je niet, we zijn het echt kwijt als we zo doorgaan.
Ter illustratie en om ons geheugen even op te frissen: in 1980, voor er op grote schaal tegen Mazelen gevaccineerd werd, stierven er jaarlijks zo’n 2,6 miljoen mensen aan deze, volgens de anti-vaccinatielobbyisten onschuldige, kinderziekte. Door het vaccin nam dit aantal tussen 2000 en 2015 met maar liefst 79 procent af. Naar schatting heeft het vaccin tegen de Mazelen in die periode zo’n 20,3 miljoen sterfgevallen voorkomen. Dat zijn 20,3 miljoen lévens die gered zijn door de wetenschap en de gezondheidszorg. Heden ten dage voorkomt het immunisatieprogramma jaarlijks nog steeds twee à drie miljoen sterfgevallen door infectieziektes. Dat zijn geen cijfers om je ogen voor te sluiten. Kunnen we daar alsjeblieft gewoon een beetje respect en waardering voor hebben? Wij, deze generatie ouders, zijn de eerste generatie ouders die het grote geluk heeft niet te hoeven leven met de angst dat we onze kinderen zullen verliezen aan een dergelijke ziekte. Maar dat wij het niet hoeven meemaken, betekent niet dat het er niet geweest is. Dat er geen ouders zijn die hun kind verloren zijn aan Mazelen. Dat er geen mensen zijn die kreupel zijn geworden van Polio. Dat de kinderen met restschade van Meningitis niet bestaan. Dat er niet in heel veel landen nog steeds heel veel kinderen sterven aan de gevolgen van ziektes waar ze in principe gewoon tegen beschermd zouden kunnen worden, maar desondanks aan dood gaan omdat ze geen geld voor en geen toegang tot goede gezondheidszorg hebben. Ons zijn al die ziektes de laatste jaren inderdaad bespaard gebleven. Maar dat betekent niet dat ze verzonnen zijn, of groter gemaakt dan ze zijn. Wij hebben namelijk ook de hongerwinter niet meegemaakt. Maar reken maar dat onze opa’s en oma’s bloembollen hebben moeten vreten, hoor. En als we zo doorgaan, en onze eigen kinderen zitten straks huilend aan de bedjes van hun kroost omdat die wél weer ten onder gaan aan de Mazelen, wat zeggen we dan tegen hen? “Wir haben es nicht gewußt?” Sorry, maar dat kunnen we toch gewoon niet maken?
Vaccineren doe je niet alleen voor je eigen kind, je doet het voor alle kinderen. Voor alle mensen. Bijvoorbeeld voor mijn dochters, die de bovengenoemde klasgenootjes van jouw kind zouden kunnen worden. Mijn dochters hebben beiden een chronische aandoening (nee, dus niet door de vaccinaties, maar al vanaf hun geboorte) wat als resultaat heeft dat hun immuunsysteem verzwakt is. Een virus zoals de Mazelen zou hen zomaar eens de kop kunnen kosten. Toen mijn oudste dochter tien maanden was en dus nog niet al haar vaccinaties had gehad, braken de Mazelen uit op de peuterspeelzaal van mijn zoon. Omdat we destijds ergens woonden waar veel ouders hun kind niet lieten inenten. Ik ben toen bang geweest. Heel erg bang. Omdat ik potentieel mijn kind kon verliezen als resultaat van een keus die anderen hadden gemaakt. Op dit moment heb ik in mijn omgeving helaas een aantal mensen die vechten tegen kanker. Die chemo krijgen en daardoor ernstig verzwakt zijn. Als ik mijn kinderen niet zou laten inenten en zij pikken een virus als Mazelen op, breng ik daarmee die mensen in groot gevaar. Want mijn kinderen worden dan wellicht niet ziek, maar iemand wiens immuunsysteem al aan een zijden draadje hangt dus wel. Vanuit dat licht bezien, hoe ‘persoonlijk’ is de keus om niet te vaccineren dan nog? Of komt het Darwinisme terug in schwung en is het gewoon een kwestie van survival of the fittest? Ik dacht eigenlijk dat we die tijd wel gehad hadden.
De kans is groot dat jouw kind gewoon gezond blijft als je ervoor kiest het niet laten vaccineren. Jouw kind krijgt naar alle waarschijnlijkheid geen Mazelen. Omdat het hier inmiddels (door die vaccinaties dus) bijna niet meer voorkomt en omdat jouw kind nu nog beschermd wordt door al die andere kinderen die wél gevaccineerd zijn. Maar het is een glijdende schaal natuurlijk, een domino-effect. Want valt er eentje, dan vallen we uiteindelijk allemaal. Zo werkt een samenleving, we blijven alleen overeind als we elkaar ondersteunen. Of rijd jij ook te hard op de snelweg, gewoon omdat jij dat wilt, omdat het jouw ‘persoonlijke keus’ is? Met het risico dat je daarmee dus anderen aanzienlijk in gevaar brengt. Nee toch? Dus waarom zou je dat dan wel doen als gaat om de gezondheid van je medemens? Eén voor allen, allen voor één tenslotte. Je bent nou eenmaal niet alleen op deze wereld. Of, nou ja, als je pech hebt straks dus wel. Omdat alle andere mensen dood zijn. Dat is nog eens een eighties revival. Eentje die ik persoonlijk liever oversla.
Uit deze week gepresenteerde gegevens van de Wereld Gezondheids Organisatie en Unicef blijkt dat in 2016 wereldwijd één op de tien baby’s niet is gevaccineerd. In totaal gaat het om 12,9 miljoen kinderen van minder dan een jaar oud en geschat wordt dat nog eens 6,6 miljoen anderen de herhalingsdoses niet hebben gekregen. Natuurlijk zijn dat voor een groot deel kinderen uit ontwikkelingslanden waar mensen geen toegang hebben tot gezondheidszorg, maar dat is al erg genoeg zonder dat wij hier, in de bevoorrechte Westerse wereld, dat aantal nog eens op gaan schroeven. Dat de WHO nu alarm slaat is een teken aan de wand. Een teken dat het écht de verkeerde kant op gaat. Een kant die we absoluut niet op moeten willen, een weg die we niet moeten bewandelen als er ook een alternatieve route is. En die is er. Waarheen leidt die weg? Heel simpel, rechtstreeks naar het Jeugdgezondheidscentrum. Dus mensen, beste ouders, reset je navigatie even en maak een u-turn. Want in heel veel gevallen zijn er meer wegen die naar Rome leiden, maar in dit geval gewoon echt niet.
Lees ook: Ouders, ga toch eens normaal doen! Dat is echt beter voor de kinderen.
(Bron: WHO, Unicef, Algemeen Dagblad, Scientas)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
