Mijn man en ik hebben genoeg kinderen. Mario heeft ze weliswaar niet alledrie zelf in elkaar geknutseld, maar zo voelt het wel voor hem. Hij geeft ze tenslotte te eten, kleedt ze aan, brengt ze naar school, zwem,- en dansles, hangt met ze in het klimrek in de speeltuin, leest ’s avonds verhaaltjes voor, troost ze als huilen en wanneer ze ziek zijn en noem alles wat een papa doet maar op. Ons gezin bestaat uit vijf mensen en dat is wel genoeg. Met drie kinderen ben je als ouders al outnumbered, dus nog meer erbij en we kunnen er zeker van zijn dat er in ons huishouden binnen afzienbare tijd een coup gepleegd wordt. Daarom besloten we dat genoeg wel genoeg is en ging Mario naar de huisarts met het verzoek de boel te laten dichtlassen. Echter, gaat dat in Nederland – het gezin is de hoeksteen van de samenleving land – niet zonder slag of stoot.
LEES OOK: Wat je denkt als je na de bevalling voor het eerst weer seks hebt.
Op audiëntie bij de huisarts
Een verwijzing naar de uroloog is zo ongeveer moeilijker te verkrijgen dan een visum naar Amerika. Waar wij dachten dat een belletje naar de huisartsenpraktijk genoeg was, bleek mijn man eerst op audiëntie bij de dokter te moeten komen, voor het afleggen van psychologisch diepte-onderzoek en een toerekeningsvatbaarheidsverklaring. “Meneer” zei de huisarts, terwijl hij mijn echtgenoot van achter zijn hoornen bril monsterend opnam, “U realiseert zich wel dat dit onherroepelijk is?” Mario’s sarcastische antwoord dat hij dacht dat de boel gewoon wel weer aan elkaar geniet kon worden mocht hij onverhoopt een midlife crisis krijgen en met een groen blaadje met een verse baarmoeder aan een tweede leg wilde beginnen, werd niet op prijs gesteld. Sterilisatie is een serieuze zaak mensen, laten we daar vooral geen grappen over maken.
“Mijn vrouw is drie keer bevallen. Wij hebben drie kinderen. Dat voelt als 25, wist u dat?” ging mijn echtgenoot verder. “Dat vindt u nu” zei de huisarts, “Maar misschien gaat het over een tijdje toch weer kriebelen.” “Weet u wat er kriebelt?” kaatste mijn man terug, “Een condoom tijdens het vrijen.” Je zou zeggen dat een dergelijk argument enige sympathie moet opwekken van man tot man, maar de huisarts was onvermurwbaar. “Meneer, u bent de eerste man die ik tegenkom die hier zo stellig in is. Andere vaders die ik zie willen altijd eerst praten over hun gezin. En over hun twijfels. Er zijn altijd twijfels. Bovendien moet ik eerst een vertrouwensband met u opbouwen.” “Ik wil geen vertrouwensband met u!” riep mijn man verontwaardigd, “Ik heb een vertrouwensband met mijn piemel en hij en ik hebben in goed vertrouwen besloten dat het leger voortaan in de barakken moet blijven. De laatste keer dat ik checkte was ik nog steeds de commandant, niet u. Of moet ik hier nu soms echt met mijn lul op tafel slaan?”
Geheelonthouding
Een uur later kwam mijn man thuis. Nogal beledigd en met een grootverpakking condooms. Jezelf laten steriliseren is in Calvinistisch Nederland blijkbaar ingewikkelder dan het aanvragen van kinderopvangtoeslag bij de Belastingdienst. Nu zijn we dus genoodzaakt om aan geheelonthouding te doen. Het is tenslotte al eerder gebleken dat de zwemmers van mijn man kruipen waar ze eigenlijk niet gaan kunnen, dus als we ons huwelijk blijven consumeren kun je er donder op zeggen dat ik binnenkort opnieuw vriend en vijand kan shockeren met nóg een kind in de maak. Er zit dus weinig anders op dan mijn Poort van Jade tijdelijk op slot te gooien, want als ik zo doorga kan ik straks nog op de televisie als de Nederlandse Octomom. En overdrijven is nou eenmaal ook een vak.
Komt er dan geen vierde? Eh nee, echt niet, wat ons betreft. Maar ach, zoiets heb ik al eens eerder gezegd natuurlijk, dus hoe geloofwaardig is dat nou…
LEES OOK: Als je man – na een sterilisatie – vertelt dat je zwanger bent van de vierde.
Vala van den Boomen (37) is moeder van drie kinderen: een zoon van 8, die autisme heeft, en twee dochters van 6 en 2 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Op Me to We schrijft ze over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopt ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Je vindt haar verhalen ook op Vala.nl.
