Het is nooit mijn intentie geweest om ‘thuisblijfmoeder’ te worden. Sowieso vind ik dat een vreselijk woord, alsof je als een soort bruid uit de jaren ‘20 met een gebloemd schort voor en krulspelden in je haar appeltaarten staat te bakken. Maar soms loopt het leven anders dan je had gedacht. Word je man naar de andere kant van de wereld uitgezonden en zit je dus ineens zwanger in Amerika. Blijk je daar geen werkvergunning te kunnen krijgen en krijg je een autistisch en een ziek kind. En dan word je op een dag wakker en ben je opeens ‘huisvrouw’ tegen wil en dank.
LEES OOK: Liever parttime werken dan mijn kinderen alleen in het spitsuur zien.
Ontaarde moeder
Ook al werkte ik vanuit mijn Amerikaanse appartement, met een baby op schoot, dan maar voor Nederlandse opdrachtgevers, als ‘thuisblijfmoeder’ kreeg ik soms kritiek. Dat ik het als hoogopgeleide vrouw niet kon maken om fulltime luiers te verschonen. Het gekke is alleen: nu ik weer buitenshuis werk, zijn de opmerkingen helemáál niet van de lucht. Nu moeten mijn kinderen naar de opvang en dat is zielig. Zeker voor drie van die behoeftigen als die van mij. Er was zelfs iemand die het onlangs waagde te beweren dat ik, door te werken, een ‘te verwaarlozen factor’ in het leven van mijn kinderen word. Ik wist eigenlijk niet wat meer op z’n plaats was na deze opmerking: huilen of lachen. Want nu ben ik blijkbaar een nog ontaarder moeder dan ik eerst was.
Oedipuscomplex
Kinderen krijgen niks van de opvang. Geen schurft of Ebola, maar ook geen hechtingsstoornissen of verlatingstrauma’s. Onderzoek heeft aangetoond dat kinderen genoeg hebben aan één papa en mamadag (om er even een modernistische braakterm in te gooien) per week. Dat één dag quality time met je kind genoeg is om het vrolijk door het leven te laten gaan. Omdat je als ouder daarnaast dan ook nog tijd voor jezelf en voor elkaar overhoudt. En dat voorkomt dan weer stress en irritatie. Dáár hebben kinderen namelijk meer last van dan drie dagen per week naar de opvang. Maar kinderen die thuis blijven bij hun moeder groeien ook niet op met een diepgeworteld Oedipuscomplex. Dat worden net zo goed heel normale volwassenen die uiteindelijk helemaal zelf hun veters kunnen strikken en hun eigen boterhammen kunnen smeren. Wie er naar de opvang ging en wie er thuis was, daar merk je later niks meer van.
Eigen keus
Desondanks kun je het als ouder, en helaas vooral als moeder, nooit goed doen. En dat is jammer. Ik vind dat je als vrouw onafhankelijk moet zijn, voor jezelf moet kunnen zorgen als dat nodig is. Daarom vind ik dat je moet werken. Als je dat kunt. Als je persoonlijke situatie dat toelaat. Maar wil jij thuis blijven met je kinderen, dan is dat nog altijd jouw eigen keus. En vooral: een keus waar je kinderen in ieder geval niets aan overhouden.
Laatst hoorde ik mijn dochter ‘s ochtends vroeg kletsen in haar bed. Zachtjes sloop ik over de gang en glipte haar kamertje binnen.“Dag lieve mama”, fluisterde ze en klemde haar armpjes om mijn nek. “Kom je even bij me liggen?”. Ik knikte en begroef mijn gezicht in haar zachte blonde haartjes. “Mama” zei ze gelukzalig, “Jij bent de allerliefste mama en ik hou van jou”. Net zoals mijn zoon jaren geleden tegen mij zei toen ik nog iedere dag thuis was. Terwijl de zon langzaam op kwam, moest ik even glimlachen. Want als je kind dat soort dingen tegen je zegt, doe je het blijkbaar toch zo slecht nog niet. Op welke manier je het ook doet.
LEES OOK: Uitspraken die werkende moeders nijdig maken.
Vala van den Boomen (38) is moeder van drie kinderen: een zoon van 10, die autisme heeft, en twee dochters van 8 en 4 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Op Me-to-We schrijft ze over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopt ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Je vindt haar verhalen ook op Vala.nl.
