Verzoek aan de overheid: verplichten dat vaccineren – dan zijn we van dat gezeik af
Steeds minder ouders laten hun kinderen vaccineren. Daardoor is de vaccinatiegraad in Nederland gevaarlijk laag geworden. Tijd dus om in te grijpen. Want ook aan de keuzevrijheid die we in dit land zo hoog in het vaandel hebben staan, zit een grens.
Afgelopen weekend mengde de EO zich in het programma Nieuw Licht in de vaccinatie-discussie, die nu al een tijd zo fel woedt in ons land. Onlangs werd bekend dat nog maar 90 procent van de 2-jarigen volledig is ingeënt volgens het Rijksvaccinatieprogramma. Dat percentage is te laag om de groepsimmuniteit in de samenleving te kunnen waarborgen. Daarvoor moet de dekkingsgraad namelijk op minstens 95 procent liggen. Groepsimmuniteit zorgt ervoor dat iedereen beschermd is tegen ziektes zoals bijvoorbeeld mazelen, polio en kinkhoest, aandoeningen die ernstig en potentieel dodelijk kunnen verlopen, vooral bij jonge kinderen en mensen met een verzwakt immuunsysteem. Echter, omdat steeds meer ouders twijfelen over de werking en de veiligheid van vaccins worden steeds minder kinderen ingeënt. Met alle gevolgen van dien, want de afgelopen jaren zien we een opmars van virussen die we eigenlijk nagenoeg hadden uitgebannen en worden er kinderen ernstig ziek. Een zorgelijke en bovendien totaal onnodige ontwikkeling, maar ondanks alle wetenschappelijke bewijzen, bewustwordingscampagnes en smekende oproepen van kinderartsen is de zogenaamd kritische ouder niet voor rede vatbaar. En dus rijst de vraag: moet wie niet horen wil, dan dus maar voelen? Is het tijd om vaccineren te gaan verplichten? Het zal niet als een verrassing komen, maar ik zeg volmondig: ja. En graag snel een beetje.
LEES OOK: Rot op met je bacteriën bij mijn kind (en ja, die snotneus is wél erg)!
Ik ben helemaal voor keuzevrijheid. En wat mij betreft hoeft de overheid zich met heel weinig te bemoeien. Maar diezelfde overheid heeft als belangrijkste taak: het beschermen van haar burgers. Dat moet de eerste prioriteit zijn van de Staat. En feit is dat de veiligheid van die burgers op dit moment behoorlijk in gevaar komt. Als het zo doorgaat grijpen binnen afzienbare tijd een aantal gevaarlijke ziektes weer om zich heen en zitten we met z’n allen weer huilend aan de bedjes van onze kinderen, werkeloos toekijkend hoe ze onder onze ogen sterven. Net als vroeger, toen ouders er rekening mee moesten houden dat de meesten van hun kinderen de vijf jaar niet zouden halen. Dat was namelijk de realiteit toen al die zogenaamd onschuldige kinderziektes nog vrij rondwaarden. Omdat die zo onschuldig eigenlijk helemaal niet zijn. Maar toen kon de overheid daar niks aan doen. Nu heeft de Staat die mogelijkheid echter wel. Nu zijn er vaccins die kinderen een gehandicapt leven, of een tragische dood kunnen besparen. En dus is het mijns inziens de plicht van de overheid om daarvoor te zorgen, want onze kinderen hebben bescherming nodig. Desnoods tegen hun eigen ouders.
Het is tijd om op te houden met dat eeuwige Nederlandse gepolder op dit gebied. Ja, we gaan al jaren prat op de consensuscultuur die we in dit land hebben, maar er zijn grenzen. Als de volksgezondheid en de volksveiligheid in gevaar komen, dan moet er geen ruimte meer zijn voor keuzevrijheid. Dan ís er simpelweg geen keuze meer. Ik denk dat men in Nederland ruim de tijd heeft gekregen om de juiste keus te maken en ons land is heel lang ontzettend coulant om gegaan met degenen die dat, ondanks overduidelijk en overdonderd wetenschappelijk bewijs mbt het belang en de werking van vaccinaties, toch niet deden. Veel té lang wat mij betreft. Want ook al geloof ik zonder meer dat iedere ouder het beste voor heeft met z’n kind en dat alle anti-vaccinatiebeslissingen genomen worden met de intentie om een kind te beschermen, dat betekent nog niet dat er geen verkeerde beslissingen zijn en dat we die gewoon maar moeten tolereren. Dat is tenslotte het ding in een maatschappij: er moeten regels zijn, anders krijgen we anarchie. Iedereen moet ook z’n gordel om op de snelweg en je mag niet zomaar met een pistool op zak lopen. En wie zich daar niet aan houdt moet daartoe gedwongen worden. Jij kunt namelijk wel een bepaalde keuze maken, maar als jij daarmee niet alleen jezelf, maar ook anderen in gevaar brengt, is het dus helemaal jouw keus niet meer.
De overheid in Nederland is al heel ver gegaan met de anti-vaccinatiebeweging. In andere landen is namelijk al veel eerder ingegrepen. Zo verplichtte president Emmanuel Macron van Frankrijk anderhalf jaar geleden al elf vaccinaties voor zuigelingen en in Australië worden ouders die hun kinderen niet vaccineren gekort op de kinderbijslag. Hard en heel vervelend dat het zo moet, maar wat moet, dat moet dus gewoon. En het wordt tijd dat Mark Rutte en consorten ook eens met hun vuist op tafel gaan slaan. Niet om de boeman uit te hangen, maar om hun taak als hoeders van de samenleving uit voeren en iedereen te beschermen. Ja, dus ook de mensen die denken dat ze hen daarmee geweld aandoen. Inmiddels hebben we tenslotte gezien dat een dialoog met hen aangaan dus niet werkt. Bovendien is het ondertussen al lang geen dialoog meer, want de gemoederen zijn zo hoog opgelopen dat er niet meer naar elkaar geluisterd wordt. En terwijl we naar elkaar staan te schreeuwen worden er om ons heen kinderen ziek. Dus we kunnen zo doorgaan en gewoon wachten tot er zoveel kinderen zijn gestorven dat de anti-vaxxers zelf tot inkeer komen (en dat gaat uiteindelijk gebeuren als de kritische ouders van nu over een paar jaar en masse naar de begrafenissen van hun kleinkinderen moeten), of we trekken hier de grens. Dat lijkt mij persoonlijk beter. Was voorkomen tenslotte niet beter dan genezen? En aan dat genezen zullen we nog een hele kluif krijgen als alle kindertjes weer mazelen en polio krijgen. Dus kom op dames en heren in Den Haag, genoeg gepolderd, het is nu echt wel klaar. Niet meer lullen, maar prikken. Verplicht dat vaccineren nou gewoon. Dan kunnen we ophouden met dat geruzie. En, ook niet onbelangrijk, het scheelt straks aanzienlijk in de Rijksbegroting. Want die toch al torenhoge zorgkosten, die gaan we helemáál nooit meer kunnen drukken als we alle kindertjes straks weer in de ijzeren long moeten leggen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
