Waarom is het eten op kinderplekken altijd zo f*@#ing slecht?

Het eten op kinderplekken is altijd zo fantasieloos: patat, kipnuggets en appelmoes. Barbara voelt vandaag in Het Parool drie instellingen in amsterdam aan de tand (Artis, Nemo, Tunfun) die symbool staan voor heel Nederland!

Het is de horror van alle ouders van jonge kinderen. Zo’n zondagmorgen waaraan je kunt voelen dat het niet lang meer goed zal gaan. Het liefst wil je nog even de krant uitlezen, een was draaien, een kop koffie. Maar alle puzzels zijn gemaakt, de Donald Duck is uit en de kinderen beginnen elkaar in de haren te vliegen.
Tijd om te gaan.
Wat gaat het vandaag worden? Artis? Nemo? TunFun?
Even veer ik op bij de gedachte aan het fietstochtje erheen, hoe de kinderen zich er helemaal gek zullen vermaken, en hoe ik dan heerlijk even de krant kan lezen, naar mijn telefoon kan staren, met mijn man kan praten. Maar dan zakt de moed me in de schoenen. Mijn gedachten glijden langs het buffet op die plekken. Dezelfde gore automaatkoffie als die van die zuinige werkgever van een paar jaar geleden, droge saucijzenbroodjes die je treurig aanstaren vanonder hun rode lamp en een stuk wit brood dat de naam ‘kindertosti’ draagt, maar dat zo droog is dat je ‘m alleen met een paar slokken appelsap erbij weggeslikt krijgt.
De minachting waarmee er met eten en drinken wordt omgegaan op dit soort plekken is echt onbegrijpelijk. Terwijl in de hele stad biologische tentjes als paddenstoelen uit grond schieten, waar ze humus met verse peterselie op speltbroodjes serveren met een glaasje versgeperste appelsap, is het aanbod van eten en drinken op kinderplekken ergens in de jaren tachtig tot stilstand gekomen. Obesitas onder kinderen en wegsmeltend tandglazuur halen dagelijks de krant en wat doen deze kindervrienden? Ze serveren Goudappeltje en diepvriesfriet.

Hoe moeilijk kan het zijn??
Negen jaar geleden kreeg ik mijn eerste kind. In de loop van die jaren heb ik heel wat van die plekken afgestruind. Ik kan echt kirren van vreugde als ik in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen een gerookte paling aangeboden krijg. Als ik in dierentuin Landgoed Hoenderdaal in Anna Pawlowna een ‘brasserie’ aantref, waar ze zelf taart bakken en broodjes smeren met een plakje kaas en wat rucola.
Hoe moeilijk kan het zijn?
Met lood in de schoenen bel ik met Anatal Perlin, de vrouw die onder meer verantwoordelijk is voor het eten in Artis. In mijn recensierubriek ‘Uit met kinderen’ in deze krant heb ik weleens flink gefoeterd op, mijn overigens verder zeer geliefde, Artis. Alles aan Artis klopt: de dieren staan centraal, samen met de natuur, het is een al gejubel daarover, maar bij de ingang zetten ze een kar met Unox-logo.
Perlin begint dan ook met een verontschuldiging. “Artis is een bewerkelijk park, er zijn heel veel dingen die we willen verbeteren, maar we zijn met een klein team. Daarom pakken we de dingen één voor één aan, maar dan doen we het wel meteen goed.”
Zelf had ik al gezien dat de Unox-wagens plaats hebben gemaakt voor karretjes door het hele park waar heerlijke espresso uitkomt. Ook heb ik er recent weleens dankbaar een wit pistoletje met kaas én een blaadje sla aangetroffen. En zelfs zag ik vorige week in restaurant de Twee Cheetah’s een glaasje met humus en stukjes paprika erin! “Dat zijn de eerste stappen in ons veranderingsproces,” belooft Perlin. “We gaan vanaf nu alles aanpakken. Vanaf deze zomer gaan we zelf friet maken, op een zichtbare plek zodat kinderen kunnen zien dat friet van aardappels gemaakt wordt. Op de ZOOmeravonden laten we kinderen zelf appel- en perensap persen. We serveren nu ook glazen flessen met water en stukjes fruit. Dat testen we nu en het bevalt. Het plan is nu om binnen afzienbare tijd alle frisdranken te vervangen voor een zelfgemaakte en gezonde variant. We willen mensen gaan inspireren om anders te gaan eten en drinken. Geen petflessen meer, geen Goudappeltje en geen Cola meer.”
Deze zin heb ik haar natuurlijk een paar laten herhalen. Geen cola meer? Weet je het zeker? Hoe moet het dan met de omzet? “We zijn in eerste instantie natuurlijk een educatief instituut. Maar we moeten inderdaad ook commercieel denken. Daarom testen we de dingen zorgvuldig. We hebben tot nu toe geen nadeel ondervonden van de veranderingen. Sterker nog: als je een lekker kopje koffie drinkt in plaats van een vieze, wat doe je dan? Je bestelt er nog een.”

Geen cola meer!
Okee? Is dat wat ik wilde horen? Ik weet het niet. Ik heb niks tegen een colaatje. Sterker: ik denk niet dat de vader van mijn kinderen hier blij mee zal zijn (hij drinkt 13 liter cola per dag). Maar stoer is het wel.
Bij TunFun hebben ze ook een jaar geleden het roer omgegooid. Ik krijg dan ook een waanzinnig enthousiaste Nicole Scheerder aan de lijn. “Toen ik hier drie jaar geleden kwam werken, had ik meteen dezelfde observatie als die van jou: er stond een gigantische snoeppaal, we hadden wel 10 soorten appelflappen, saucijzenbroodjes, kaasflappen. Een schap met 30 soorten Haribo en de Slushpuppi’s begonnen bij een halve liter. Verschrikkelijk.”
Ze moest eerst het vertrouwen van haar baas winnen, maar die heeft haar uiteindelijk de vrije hand gegeven. Doorslag gaf de donderdagmiddag waarop TunFun wekelijks kinderen met overgewicht de kans biedt om met een fysiotherapeut en een diëtist aan het werk te gaan. “Dan kan je ze niet daarna langs de schappen met Magnums sturen.”
Scheerder begon met het weggooien van de halve literbekers van de Slushpuppi. De snoeppaal maakte plaats voor een vriezer met biologische waterijsjes. Weg met al die soorten Haribo, weg met de automaatkoffie, weg met de flappen en de chocoladerepen. In plaats daarvan zijn er nu broodjes met verse tonijnsalade, humus en allerlei lekkers in miniformaat: mini-muffins, mini-croissants en mini-Magnums en Cornetto. “De poffertjes blijven, die horen echt bij TunFun, maar het suiker en de boter serveren we tegenwoordig apart, zodat iedereen zelf kan bepalen hoeveel er op gaat.”

Nieuw restaurant
Bij Nemo moet Eva Groentjes even lachen als ik over broodjes humus begin. Ze hebben net een testweekend achter de rug waarin tweehonderd man uit alle uithoeken van het land kwamen proef eten in hun nieuwe restaurant. “Nou de helft van die mensen had nog nooit van humus gehoord, hoor!”
Ook duwt ze me even weer de realiteit in als ik begin over patat. “Onze frituur deed het een tijdje niet. Dan mailden we de scholen die ons zouden komen bezoeken dat we echt wel krentenbollen en ijsjes hadden, maar even helaas geen patat. Nou, je had die reacties moeten lezen. Geen patat? Maar het is een schoolreisje! Dat is feest en daar hoort patat bij!”
Toch besluit ook Nemo het roer om te gooien. En dat zou tijd worden. Want op hun dak – de allermooiste plek van Amsterdam, met het allermooiste uitzicht, met de allerleukste speelfontein was het de afgelopen jaren zo triest gesteld met eten en drinken. Architect Renzo Piano wilde er altijd al goede horeca bij, nou en precies dat komt er dus aan in augustus dit jaar. Er komen 290 zitplaatsen en een grote serre met een self-service restaurant. “We blijven gewoon cola en friet serveren, maar daarnaast komen er verse broodjes, flammkuchen en salades. De gezonde dingen gaan we eerst aanbieden, er staat als eerste een zelfgemaakte limonade zonder suiker of andere toevoegingen voor 1 euro 50. Wie toch graag cola wil, kan dat verderop krijgen voor twee keer zoveel.”

Afscheid
Lieve ouders van Amsterdam. Een jaar lang heb ik in mijn rubriek ‘Uit met kinderen’ lopen zeiken over al dat slechte eten. Ik stop ermee, want mijn kinderen willen weer eens thuis eten. Maar ik ben blij dat ik jullie kan achterlaten met al dit goede nieuws. Ga lekker op vakantie en als je terugkomt, begint er een reeks zondagochtenden ondergedompeld in heerlijke koffie en broodjes humus, terwijl de kinderen zich gek vermaken. We gaan elkaar tegenkomen. Fijne zomer