Wat gebeurt er met je Facebookpagina als je overlijdt?

Wat gebeurt er met je digitale aanwezigheid op internet als je overlijdt? Een collega van ons overleed en nu is haar Facebookpagina één grote bloemenzee. Heel mooi en ontroerend, maar is dat hoe je herinnerd wilt worden als succesvolle vrouwencoach en verloskundige? Heb jij je wachtwoorden ergens goed vastgelegd?

Een paar maanden geleden ging verloskundige en vrouwencoach Diana Koster onverwachts dood. Ze was een ijsje aan het eten met één van haar kinderen, toen ze een hersenbloeding kreeg. In één klap was het voorbij. Ze was een verre collega van me, ik wist het niet. Tot ik opeens op Facebook allemaal berichten voorbij zag komen op haar tijdlijn. Nu is haar tijdlijn één grote stroom aan foto’s van bloemen, ballonnen, en ontelbaar veel lieve berichtjes. Alle vrouwen die haar als verloskundige hebben gehad, zetten er foto’s op. Maar op LinkedIn zie je niets van haar dood. Daar zie je alleen die vrouw als schrijver, als spreker, alsof ze nog midden in het leven staat. Ik denk dat de familie geen toegang heeft tot haar account. Ik zou ook niet weten wat mijn eigen LinkedIn-wachtwoord is, laat staan mijn naasten.

Mijn moeder wel, die heeft een mapje. En in dat mapje zit een lijst met wachtwoorden. Nu wil ze heel graag dat ik dat mapje kom bekijken, voor later, als ze overlijdt (ze is 71.) Twee keer per jaar zegt ze dat ik langs moet komen om dit te bespreken, en dan zeg ik: “Is goed hoor, mam.” Maar ik doe het niet.
Ik wil dat gesprek natuurlijk helemaal niet hebben. Ik vind het doodeng.

Het doet me ook denken aan mijn eigen eindigheid. Man, ik heb niks opgeschreven, en ik heb een wirwar aan wachtwoorden, ik weet zelf vaak niet eens meer hoe ik ergens in moet. Mijn Facebook logingegevens? Geen idee. Als ik plotseling overlijd, kan niemand dat op mijn Facebook zetten, of LinkedIn. Dan is de laatste post gewoon de foto waarop ik met de hele klas in een parkje aan het picknicken ben, zoals nu. Of een bericht op LinkedIn dat ik een radio-interview gaf. Stel je voor dat dit je laatste post is, hoe gek moet dat zijn als nalatenschap?

Diana Koster blijft voor altijd in leven op LinkedIn. Wie een vrouwencoach zoekt, komt bij haar terecht. Misschien is het eigenlijk wel mooi, dat dit in leven blijft. Maar het lijkt me wel schrikken voor de nieuwe klanten die zich melden als ze of niets horen, of een mailtje krijgen dat de coach die ze voor ogen hadden, is overleden. Aan de andere kant vind ik het ook een nare gedachte dat alles wat er van je over is, een Facebookpagina is die over je dood gaat. Nee, dan liever het leven zoals dat op LinkedIn. Slik. Ik ga maar meteen een lijstje maken van mijn wachtwoorden. En die leg ik in een mapje, net als mijn moeder.

Dit blog is voortgekomen uit een samenwerking met Coöperatie DELA. De komende tijd zullen er af en toe nog wat stukken verschijnen op Me-to-We met als thema ‘Denken aan de toekomst’, waarbij wij als redactie vrij zijn om voor jullie relevante thema’s onder de aandacht te brengen.
Lees hier alles over ons advertentiebeleid.