Als je drie weken na je bevalling weer in het ziekenhuis ligt
Philippine zat op een gigantische lichtblauwe wolk na de bevalling van zoon James. Totdat ze er na drie weken weer keihard vanaf geduwd werd door een acute blindedarmontsteking.
Ik was zojuist bevallen van een prachtige zoon. Alles ging goed – oké, op de bijbehorende ongemakken zo vlak na een bevalling na dan – en ik kon urenlang naar mijn baby staren die vredig in zijn wiegje naast ons bed lag te slapen. Dit was ultiem geluk. Ik zat op een gigantische lichtblauwe wolk en niemand die mij daarvan af kreeg. Dacht ik.
Precies drie weken na de bevalling werd ik ’s ochtends wakker met een vreemd soort buikpijn. Rechtsonder. Toen had er eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen, maar wist ik veel. Ik was die week eindelijk weer eens buiten geweest. Had veel gewandeld, met boodschappen gesjouwd, was voor het eerst weer uit eten geweest met Reinier. Kortom, mijn leven begon er weer een beetje normaal uit te zien. Die buikpijn zou vast daardoor komen, ik lag immers niet meer de hele dag met baby in bed of op de bank. Maar ergens voelde ik toch dat er iets niet klopte en daarom belde ik de huisarts. Of ik even langs mocht komen. Die voelde wat aan mijn buik, stelde een paar vragen en stelde me toen gerust: er was niks aan de hand hoor. Ik moest het misschien wat rustiger aan doen, want er was drie weken geleden wel een baby uit mijn buik gekomen.
Goed, ik nam twee paracetamol en nestelde mij met een dekentje en de baby op de bank. Maar naarmate de dag vorderde werd de pijn steeds heviger. ’s Avonds lag ik als een vaatdoek bij. Ik verging van de pijn. Borstvoeden ging niet meer en voorovergebogen liep ik naar mijn bed. Dit was niet oké. Het was middernacht toen ik badend in het zweet wakker werd. Mijn benen trilden van de pijn, ik moest aan een stuk door overgeven en kon niet meer overeind komen. Foute boel. Met een ambulance ben ik naar het ziekenhuis gescheurd, Reinier bleef thuis met James.
In het ziekenhuis werd ik gelijk opgenomen en kreeg een infuus met morfine om een beetje op adem te komen. Omdat ik officieel nog kraamvrouw was, werd ik overgedragen aan een gynaecoloog. Maar na een uitgebreid inwendig onderzoek concludeerde zij dat er in haar gebied niks aan de hand was. De chirurg die mij daarna zag dacht direct aan een acute blindedarmontsteking.
Opgelucht dat de oorzaak misschien gevonden was, smeekte ik hem iets te doen. Ik zou liever nog een keer bevallen dan deze helse pijn nog langer vol te moeten houden. ’s Ochtends vroeg is er gelijk een echo van mijn buik gemaakt. Door de druk van het apparaat op mijn buik schoot ik bijna tegen het plafond. Twijfelend zag ik de arts naar het scherm turen. Hij kon het niet goed zien, er zat veel vocht in mijn buik. En toen eindelijk, via mijn rug, bleek mijn blindedarm inderdaad de boosdoener. Daarna ging alles heel snel; alarmbellen rinkelden, mijn kleren werden opengeknipt en met een sneltreinvaart werd ik de O.K. ingereden. Nog voordat ik me druk kon maken over de narcose was ik weg. De operatie is goed verlopen gelukkig. Mijn blindedarm is verwijderd en kan nu niet meer voor ongeluk zorgen. Wel loopt er een litteken van 10 centimeter over mijn buik, maar ook die is inmiddels mooi genezen.
Omdat ik James borstvoeding gaf, mocht ik op de kraamafdeling liggen zodat hij bij me kon zijn. Daar lag ik dan. Voor de tweede keer in minder dan een maand tijd. Net bevallen en geopereerd. Wat ik nog niet wist was dat mijn lijf helemaal geen melk meer produceerde. Dat kon ik er nog wel bij hebben. Na elke voeding heb ik gekolfd om de melkproductie weer op gang te krijgen. Vooral de nachten waren zwaar. De wond aan m’n buik deed pijn en de morfine maakte me misselijk. Met James aan de ene kant naast me en een spuugbakje in de andere hand lag ik elk anderhalf uur aan het kolfapparaat. Het ziekenhuispersoneel verklaarde me voor gek – en ik achteraf gezien ook – maar hebben me er wel doorheen gesleept. De eerste twee dagen kwam er geen druppel melk uit mijn borsten. Maar ik was vastberaden door te zetten. Met succes.
Na een week mocht ik naar huis. Eenmaal thuis besefte ik wat me was overkomen. Net hersteld van de bevalling was ik nu weer terug bij af. Ik kon niet eens voor mezelf zorgen, laat staan voor mijn zoon. Ik strompelde van de bank weer terug m’n bed in. Die lichtblauwe wolk waar ik de voorgaande drie weken op zat was ver te zoeken. Het ergste vond ik nog wel dat ik niet naar James toe kon gaan als hij me nodig had. Daar moest ik iemand anders voor roepen. Twee weken lang kregen we hulp aan huis. De dagen kropen voorbij en ik kon alleen maar huilen. Ik baalde dat ik mijn kraamtijd moest inruilen voor dit. Maar goed, het is goedgekomen, ik heb mijn tijd met James ingehaald door nog twee weken aan mijn verlof te plakken. En de bij de kraamtijd van de tweede, heb ik het genieten lang en breed ingehaald!
Psst, ben jij zwanger van de tweede? Dan moet dit je zeker even lezen!
