Anne had een bloedhekel aan jongens: en toen bleek er eentje in haar buik te zitten…

In Annes ogen waren alle jongetjes een bron van zorgen en problemen. Ze schrok zich dan ook echt rót toen er op de 20 weken echo een piemeltje te zien was. Was dit het einde van haar gelukkige gezinnetje?

Ik weet het, het is niet aardig en niet correct om te zeggen dat je een hekel hebt aan jongetjes. Maar dat had ik wel. Het voornaamste voorbeeld dat ik had van een jongetje was mijn broer. En die was tussen zijn 6^een 25^stebehoorlijk onhandelbaar. Dat heeft op mij, zijn kleine zusje, heel veel effect gehad. Mijn broer was een meester in negatieve aandacht vragen. Doen alsof hij pijn had (zodat mijn moeder en ik bezorgd naar hem toekwamen, alleen om in ons gezicht uitgelachen te worden), mij voortdurend lichamelijk lastigvallen (knijpen, met een theelepeltje op mijn hoofd slaan) en potentieel leuke gebeurtenissen zoals een film kijken of een verjaardag vieren verpesten door verschrikkelijk te gaan klieren. Hij trok werkelijk álles uit de kast om het zo ongezellig mogelijk te maken in ons gezin.

In mijn eigen kleine meisjesbrein zette de gedachte zich vast dat niet alleen mijn broer vreselijk was, maar dat álle jongetjes dat waren. En dat je dus kost wat kost moest zien te voorkomen dat je er zelf eentje zou krijgen. Dat zou immers een gegarandeerd einde betekenen van je levensgeluk. Onze eerste baby was gódzijdank een meisje. Toen de tweede een jongetje bleek, heb ik daar heel hard om gehuild. Ik wilde de baby graag, maar een jóngetje? Dit was vast en zeker het begin van het einde. Op internet las ik dat dit fenomeen ‘gender disappointment’ heet, teleurstelling over het geslacht van je baby. Dat had ik, en niet zo’n beetje ook. Natuurlijk voelde ik me daar schuldig over. Zou het ongeboren kind merken dat ik zijn geslacht zorgelijk vond? Zou ik niet gewoon een gat in de lucht moeten springen dat ik überhaupt een kind kreeg, aangezien vele anderen dat geluk niet gegund is?

Gedurende de zwangerschap heb ik mijn uiterste best gedaan om me te verzoenen met het idee een jongetje te krijgen. Dat lukte aardig, al bleef ik er vagelijk ongerust over. De enige manier om te weten te komen hoe het echt zou zijn, was zijn geboorte en de tijd daarna af te wachten. En tot mijn grote, grote vreugde ben ik ongelofelijk blij met dit super mooie, lieve en fantastische kereltje. Ik kan bijna niet naar hem kijken zonder van geluk uit elkaar te knallen. Was ik hier zo bang voor? Voor dit engeltje? Achteraf gezien werkelijk volkomen onnodig. Want natuurlijk zijn niet álle jongetjes vervelend. Ik ken ook een heleboel lieve. Zelfs mijn broer is uiteindelijk bijgedraaid.

Regelmatig krijg ik het verzoek van journalisten om over mijn ervaring met gender disappointment te vertellen. Mijn standaard antwoord: ‘Ik vind het zeker belangrijk om aandacht aan dit onderwerp te besteden en het daarmee uit de taboe sfeer te halen. Maar voor mij is het inmiddels afgesloten en ik heb geen behoefte om dat weer op te rakelen. Ik ben namelijk super, super, super blij met ons waanzinnig prachtige kleine jongetje.’

Lees ook: 10 Redenen om het geslacht van je baby zo snel mogelijk te willen weten