Annemieke dacht dat ze dat wel even deed; zwanger zijn – viel dat even tegen…

Annemieke vindt het maar onzin, rustig aan doen omdat je toevallig zwanger bent. Bak koffie erin en doorgaan zul je bedoelen! Totdat dit dus niet meer lukt.

Schoonzus A. is zwanger. Dat ben ik ook, maar zij is Zwanger. Met een hoofdletter Z. Dat zeg ik niet, dat zegt ze zelf. Ze is gestopt met werken, maar blijft toch ‘lekker bezig’. Met zwanger zijn dus. Niet met kotsen, bekkeninstabiliteit of maagzuurremmers slikken hoor, maar met zwangerschapsyoga, je nieuwe balanspunt vinden en Pinterest-waardige decoraties voor de babykamer ontwerpen. Hoe kun je nou dagenlang bezig zijn met zwanger zijn als je nergens last van hebt, vraag ik me af. “De babykleertjes op kleur sorteren bijvoorbeeld,” is het antwoord. Huh, die van haar zijn toch bijna allemaal roze? Ik snap het niet.

LEES OOK: Dit is de zwangerschapskwaal waar je nooit wat over hoort (maar die je helemaal gek kan maken).

Als ik haar zo bezig zie, krijg ik een beetje medelijden met mijn baby. Die van A. en haar man wordt hun Grote Droom (ook met hoofdletters ja), die van ons een ongepland ongelukje dat we er even bij doen. Zij zit om de paar weken bij de verloskundige om even naar het hartje te luisteren, ik heb de 16-weken-afspraak al gemist en de afspraak na de 20-weken-echo eigenlijk ook (verloskundige in Spanje zoeken voor week 24 , 28, 30 staat nog steeds op het to do lijstje. Ergens onderaan. Sorry baby, ik heb het even te druk). Zij heeft babykaartjes ontwerpen tot een kunst verheven, ik krijg de top 10 doorgestuurd, weet dat ik never nooit zoiets moois kan designen en krabbel dus maar ‘mensen mailen als baby geboren is’ op het to do lijstje. Streep het weer door want het plan is die lijst af te werken voordat de baby er eenmaal is. En dat lukt sowieso al niet. Hoe heeft ze in hemelsnaam tijd om dit allemaal te doen??!

“Zwanger zijn is een werkwoord, Annemieke,” legt ze uit. “In mijn buik delen zich miljoenen cellen om een baby te maken. Dat is hard werken, dus daar moet je tijd voor maken. Die baby is nieuw leven en dat is veel belangrijker dan je druk maken over artikeltjes schrijven en projectjes neerpennen.” Goh, volgens mij heeft ze met mijn verloskundige gesproken. Die zei ook al dat ik het misschien wat rustiger aan moet doen omdat stress slecht is voor de baby. Ha, weet je wat slecht is voor de baby? Dat ze geen eten krijgt omdat mama haar werk verloren is doordat ze die artikelen niet op tijd heeft ingeleverd. Da’s pas slecht. Niet die twee, nou ja vooruit, meestal drie, bakken koffie per dag die ik nodig heb om überhaupt te functioneren.

En ook: 24/7 aan die baby denken omdat je toevallig Zwanger bent, ik moet er niet aan denken. Dus ga ik lekker door met werken en sporten en plannen en regelen en socializen en familie & vrienden bezoeken en weekendtripjes organiseren, want zonder kind kan dat allemaal nog. En neem vervolgens nog maar een extra klusje aan, want handiger om nu alvast wat vooruit te werken met een grote buik, dan dadelijk iets gedaan proberen te krijgen met een jankende baby op je arm.

Maar dan gaan we boodschappen doen en blijken we thuis de mozzarella vergeten te zijn. Wat dus essentieel is voor de geplande salade-met-mozzarella. En in plaats van dat ik me bedenk dat we lekker salade-zonder-mozzarella eten, of gewoon een pizza in de oven doen, of anders terug naar de winkel rijden als die klote-kaas nu echt zo belangrijk is, krijg ik een hysterische jankbui die 40 minuten duurt. Over een fucking bol kaas. Of nou ja, over dat het gewoon allemaal niet meer lukt.

“Goh, was dit de vierde plotselinge huilbui deze week om totaal niets?” vraagt K. als ik weer kan lachen. “Nee, de tweede,” lieg ik. “Ik ga niets over ezels en stenen zeggen, maar misschien kun je beter toch maar even een versnelling terugschakelen?” is zijn suggestie. Fuck, hij heeft gelijk. Ik pak mijn agenda, streep al mijn afspraken door en zet in koeienletters ‘Zwanger zijn’ op iedere volgende pagina. Met een hoofdletter Z.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws)  en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

LEES OOK: Renée is nog altijd boos: ‘Niemand stond voor me op toen ik zwanger was’.