Annemieke verbaast zich over Nederland-hufterland: waar blijft de zwangeren-kassa?
Staan in Spanje mensen letterlijk in de rij om jou en je babybuik voor te laten, hier in Nederland laten ze een hoogzwangere vrouw gewoon wachten. Annemieke verbaast zich over zoveel Nederlandse hufterigheid.
Ik kijk in mijn mandje; duidelijk meer dan tien artikelen. Kies de normale kassa met de minst lange rij. Kan geen sprintje meer trekken met die grote buik, dus verlies het van een echtpaar dat de winkelwagen zo volgeladen heeft dat ik afvraag of de wielen het nog houden. Ze doen heel erg hun best niet in mijn richting te kijken als ze me op het laatste nippertje afsnijden en voor me in de rij aansluiten.
LEES OOK: Waarom ik het soms mis om zwanger te zijn.
Bij de kassa weet iemand niet of ze koopzegels wil en vergeet een andere klant in welk vakje van de portemonnee zijn bonuskaart ook alweer zit. De rij schiet niet op. Mijn benen doen pijn en mijn rug ook. Ik wil me niet aanstellen en durf het echtpaar eigenlijk niet te vragen of ik misschien voor mag. Terwijl ik toch duidelijk hoogzwanger ben. Als in: die baby kan ieder moment geboren worden. In plaats van informeren of ik even mag passeren met mijn boodschappen, zucht ik passief-aggressief een paar maal en steun op de kassaband. Slappe doos die ik ben.
Maar wacht even: waarom zou ik het moeten vragen? Waarom is het niet normaal iemand die overduidelijk acht maanden zwanger is voor te laten? Gewoon, omdat ze misschien niet meer zo lang kan staan, last heeft van brandend maagzuur, opgezwollen enkels of een drie kilo zware baby die kung fu moves oefent in haar buik. Net zoals je in een volle bus automatisch je zitplaats aanbiedt aan iemand die duidelijk 65plus is, een jankend kind draagt, haar been in het gips heeft of eruit ziet alsof hij ieder moment van z’n stokje kan gaan. Of ben ik nou zo ouderwets? De Baby On Board button van het GVB, waarvan ik een paar maanden terug nog dacht ‘wat een belachelijk initiatief’, lijkt nu opeens een Heel Goed Idee.
Het echtpaar negeert me. Ik overweeg mijn mandje achter te laten en de winkel uit te lopen. Keihard te roepen dat mijn vliezen breken. Op de kassaband te gaan zitten. Of gewoon op de grond. In staking te gaan tegen de Nederlandse hufterigheid. Of gewoon even netjes te vragen of ik voor mag, zoals een normaal hoogzwanger persoon zou doen. In plaats daarvan leg ik demonstratief mijn hand op mijn buik. Wat ze negeren. En leun ik passief-aggressief zuchtend nog maar weer eens op de kassaband. Had ik al gezegd dat ik een slappe doos ben?
Hoe anders gaat dat in Spanje, waar ik een maand geleden ook in de rij voor de supermarktkassa stond. Met een hele kar volgeladen met chips, pasta, water, sap, melk, olijven, brood, tapenade, chocolade, honing, eieren, koekjes en de halve groente- en fruitafdeling. En twee pakken chocoladeijs voor het geval dat. Voor me stond een vrouw die zeker 80 was, met twee courgettes en een pak melk in haar mandje. Daarvoor nog vijf paar mensen met hun boodschappen.
Één blik op mijn buik en het oude vrouwtje vroeg of ik voor wilde. “Nee, dank u, dat hoeft niet,” zei ik in mijn beste Spaans. Heel lief aangeboden, maar ik heb altijd geleerd dat je juist ouderen voor laat gaan. Vooral als ze eruit zien alsof ze elk moment het loodje kunnen leggen, wat hier het geval was. En als ze maar drie artikelen hebben terwijl jij er minimaal 30 hebt. Het oude vrouwtje had duidelijk een andere mening en wees naar een bordje bovenaan de kassa: kijk maar, zwangeren hebben priority. En inderdaad, daar stond het, een pictogram van een vrouw met een gigantische buik. En daarnaast de andere voorrang hebbenden: een plaatje van een persoon met baby (ouders met kleine kinderen) en een gebochelde persoon met stok (senioren) die ik wel wat op het oude vrouwtje vond lijken. Dus had zij evenveel recht op voorrang als ik. En minder boodschappen. “Nee hoor mevrouw, dat hoeft echt niet.” Maar een discussie met een Spaanse abuela, die verlies je gewoon.
Met handgebaren die vrij accuraat de grootte van mijn buik beschreven, schreeuwde ze richting kassa: “Attentie, zwangere vrouw in de rij.” De cassière ontpopte zich direct tot drillinstructor en brulde aanwijzingen naar de andere klanten waarvan de hele winkel mee kon genieten – het enige wat nog ontbrak was een roodgloeiende sirene. Boodschappen werden van de band terug in karretjes gelegd en de rij schuifelde braaf aan de kant om plaats te maken voor De Zwangere. Daar liep ik dan met mijn kar vol zooi. Langs een meneer met slechts één stokbrood en wat tieners die alleen maar een sixpack bier wilden kopen. Proberend de megachocoladerepen en het pak ijs onder een krop sla te verbergen zodat ze niet allemaal zouden denken dat ik mijn ongeboren kind diabetes bezorg. “Muchas gracias, sorry, muchas gracias,” stamelend. Maar in plaats van zich ergeren over dit oponthoud, wenste iedereen me lachend geluk met de zwangerschap.
Tot ik helemaal vooraan de rij kwam. Waar een Nederlands echtpaar met twee koters de cassière zonder succes in het Nederlands ervan probeerde te overtuigen dat ze nu echt eens moest beginnen met het scannen van hun boodschappen, luie Spanjaard dat ze was. “Waarom mag die vrouw met dikke buik voor ons, mama?” vroeg kind nummer 1. “Ja, wij waren hier eerst,” deed kind nummer 2 een duit in het zakje. Haar antwoord: “Dat zal wel zijn omdat ze zo nodig zwanger is jongens; ze hebben rare regels hier in Spanje.”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
