Annemieke (20 weken zwanger) voelt de baby niet, is ze nu een slechte moeder?
Geen schopjes, geen naam, geen connectie, zelfs geen liefde voor haar babybuik. Annemieke is al 20 weken zwanger, maar heeft nog steeds geen band met haar ongeboren kind.
Schoonzus A. voelde haar baby al met 15 weken bewegen, wat “Zo fijn was, echt een mooi gevoel van verbondenheid” en ook “Door de tekenen van leven een soort zekerheid gaf dat alles goed was”. Ik verberg mijn toenemende paniekgevoel, probeer een grapje te maken en zeg dat ik juist blij ben dat er nog niemand tegen mijn buik aantrapt. En Google ‘als de baby niet beweegt, is-ie dan dood?’ zodra ik thuiskom. Tegen K. roddel ik dat het vast komt omdat ze nul buikspieren heeft. Jeetje, wat ben ik toch een bitch.
LEES OOK: Annemieke is van plan haar baby te trainen als een puppy: zit, af, blijf en koekje.
Maar ik maak me wel zorgen. Ook vriendinnen S. en E. voelden hun baby al met 17 en 19 weken. Ik voel nog helemaal niets. Wel dacht ik vorige week de baby te horen. Het bleken m’n darmen te zijn. K. probeert me gerust te stellen met het feit dat ik pas 20 weken zwanger ben. Hij snapt niet dat dat helemaal geen geruststelling is: met 20 weken zwanger zit je al op de helft! Krijg je al bijna een kind. Ben je al een semi-moeder. En hoor je dus op z’n minst iets van de baby te voelen.
Ook heb ik nog helemaal geen band met m’n ongeboren kind. Wat nog zorgelijker is, want ‘contact maken met de baby in je buik levert een belangrijke bijdrage aan een veilige hechting,’ aldus ieder zwangerschapsmagazine ter wereld. Ik voel nog geen connectie met m’n zwangere buik. Om eerlijk te zijn voel ik alleen ergernis dat het dagelijks kotsen na een paar weken pauze weer begonnen is en dat ik in geen enkele van m’n spijkerbroeken meer pas. Dat rotkind verkloot mijn figuur!
Om aan de relatie met je aanstaande baby te werken, raden zwangerschapsblogs rustgevende muziek aan. Hier in huis stond de afgelopen weken Eminem op repeat. Samen met je partner praten over namen schijnt ook te helpen je toekomstige baby in het gezin te verwelkomen. Omdat we het na vijf minuten discussie niet eens waren, noemen K. en ik baby al sinds week 11 ‘vier centimeter’. Ik lig ook niet iedere dag een kwartier lang met m’n hand op m’n buik te mediteren, te masseren, mantra’s te herhalen, te zingen of tegen het kind te praten. Terwijl-ie dat al wel zou kunnen horen, aldus Google. “Fuck, K. de baby kan ons al horen. En volgens een of ander onderzoek kan hij/zij zelfs al melodieën herkennen. Misschien herkent-ie ook wel woordjes. Oh fuck, waarschijnlijk hoort onze baby dat ik 30 keer per dag ‘fuck’ zeg en wordt het nu een aso kind.”
Tijdens de 20 weken-echo stelt de verloskundige ons gerust. Nee, de baby verstaat nog geen woordjes en nee, het is heel logisch dat ik hem/haar nog niet gevoeld heb, aangezien mijn placenta tussen baby en buikwand zit. Verder ziet alles er goed uit, kijk maar naar het hartje. Ze drukt op knopjes en beweegt het echo-apparaat over mijn buik. Ik doe net alsof ik de bewegende grijze massa op het beeldscherm snap en probeer een semi-zinvolle bijdrage te leveren.
“Oh ja, ik zie het, en dan is dat zeker de schouder?” Nee, helaas, we blijken alweer bij de maag te zijn. Terwijl ze uitzoomt, wordt het beeld wat minder wazig en zien we opeens het eerste schopje. Als een volleerde karatekid geeft onze baby een high kick waar ik jaloers op ben. “Deze MOET je wel gevoeld hebben!” roept de verloskundige uit. Ik voel me vooral een hele slechte bijna-moeder. Hoe erg ik ook mijn best doe ook maar iets van een schopje te voelen, het enige dat ik voel is dat ik echt heel erg toe ben aan een glas wijn. Dat in tune zijn met m’n ongeboren kind laat nog wat te wensen over. Als laatste kijken we naar het geslacht. “Oh ja hoor, duidelijk te zien,” zegt de verloskundige. “Wat leuk!” Gespannen staren K. en ik naar het scherm. Na heel lang turen kan ik eindelijk herkennen dat baby (nog steeds geen flauw idee of het nou een hij of een zij is) hoogstwaarschijnlijk een ruggengraat, een hoofd en een voetje heeft. Nou ja, ik heb nog 20 weken…
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: De zwangerschap is één grote baggerzooi (van 34 dagen achter elkaar kotsen).
