Leanne ligt elke nacht wakker van de herinnering aan haar bevalling: “Vaak moet ik huilen.”

Leanne (37, moeder van een zoon van 4 en zwanger van de tweede) had de eerste keer een zware bevalling. Ze ziet enorm op tegen de tweede keer, haar man doet er luchtig over.

“Mijn man zei: “Misschien wel een goed idee om weer naar het ziekenhuis te gaan.” De rest van de avond hadden we ruzie. Misschien? Hoezo: misschien? Alsof het medisch gezien zelfs maar een optie zou zijn om thuis te bevallen. Alsof ik niet de vorige keer bijna dertig uur heb gegild, gestreden, pijn geleden. Alsof zelfs de gynaecoloog achteraf niet heeft toegeven dat alles misging wat mis kon gaan. Alsof diezelfde gynaecoloog niet die nacht bang is geweest dat zowel ik als mijn baby het niet zouden redden.

Lees ook: Waarom je beter geen verwachtingen kunt hebben van je bevalling.

De geboorte van mijn zoon was, kortom, een groot trauma. Het ging ontzettend langzaam, ik had enorm heftige weeën die niets uithaalden, in het ziekenhuis werden fouten gemaakt en toen het echt niet meer ging, was het al te laat voor een keizersnee en volgde nog eens een lijdensweg van tweeënhalf uur. Toen de baby er eenmaal was, was ik fysiek en mentaal zo kapot dat ik niet van hem kon genieten. Het heeft weken geduurd voor ik meer dan tien minuten kon lopen en meer dan een jaar voor ik zonder tranen aan de bevalling kon denken. Pas vier jaar later durfde ik überhaupt zwanger te worden en sinds ik zes maanden geleden met die positieve test in mijn handen stond, denk ik weer iedere nacht aan die vreselijke bevalling. Vaak moet ik dan huilen. Soms wordt mijn man wakker. “Dan neem je toch die keizersnee”, is het enige wat hij dan zegt, en draait zich weer om.

Want deze keer mag ik kiezen voor een keizersnee en hoewel iedereen in mijn omgeving roept dat ik dat moet doen, denk ik nog steeds aan een natuurlijke bevalling. Rationeel gezien weet ik dat een keizersnee het beste idee is, maar ik hak de knoop maar niet door. Ik wil zo graag natuurlijk bevallen. Zo graag die ervaring hebben. Laten zien dat ik het kan, hoe irrationeel dat ook is. Er is geen medische reden waarom het niet zou kunnen en dus heb ik de keuze. Laatst moesten we onze geboorteplan maken en omdat ik dus nog niet voor een keizersnee heb gekozen, vulde ik het toch maar in. En toen maakte mijn man die opmerking dat we misschien maar wel naar het ziekenhuis moesten gaan. Boven alles voelde ik me eenzaam, en niet alleen op dat moment. Alsof ik de enige ben die de bevalling als een hel heeft ervaren. Of erger nog, alsof ik overdrijf. Ik heb vaak aan hem gevraagd of hij dan niet bang is geweest, zoals ik. Maar dan doet hij luchtig, of maakt zich eraf met een grap. “Je krijgt ze nou eenmaal niet bij een pak wasmiddel”, of iets flauws in die richting. Mijn psycholoog zegt dat hij zijn angst heeft weggestopt. Dat zal allemaal wel, maar ik heb nu iemand nodig die naast me staat. Die zegt: “Schat, ik begrijp dat je bang bent, maar als jij ervoor wil gaan, steun ik je.” Nu sta ik er alleen voor. En dat maakt dat ik alleen maar vaker wakker lig.”

Lees ook: Hoe mijn horrorbevalling mijn wens voor een tweede kind in de weg zit.