‘Na drie probleemloze zwangerschappen is de vierde keer een hel’

Inge (36) is moeder van drie kinderen en zwanger van de vierde. Ze had verwacht dat het ook dit keer van een leien dakje zou gaan, maar niets is minder waar.

“Ik was zo’n irritante blije zwangere. Zo eentje als uit de boekjes. Ik had nergens last van. Ben geen dag misselijk geweest, had geen pijntjes, geen last van gierende hormonen. Niks. Ja, ik was heus weleens moe natuurlijk en de laatste loodjes waren af en toe vervelend. Maar in vergelijking met andere vrouwen ben ik probleemloos door al mijn zwangerschappen gerold. Niet dat ik daardoor dacht dat andere vrouwen zich aanstelden, ik had zelf bij vriendinnen gezien dat het ook heel anders kan gaan dan bij mij. Mijn beste vriendin heeft ook drie kinderen en zij is drie keer negen maanden lang hondsberoerd geweest. Vreselijk. Dus ik wist echt wel dat zwanger zijn niet voor iedereen een feestje is. Ik kon me er alleen niks bij voorstellen, omdat ik het nooit zelf had meegemaakt. Maar dat is nu wel anders.

LEES OOK: Als je zwanger zijn niet leuk vindt.

Opeens was het daar: zwangerschapsmisselijkheid

Ik heb altijd een groot gezin gewild, dus toen we erachter kwamen dat ik zwanger was van de vierde waren we dolblij. Automatisch ben ik er vanuit gegaan dat deze zwangerschap een herhaling van zetten zou zijn. En de eerste paar weken leek alles inderdaad te gaan zoals altijd, maar toen werd ik opeens misselijk. Echt van de ene op de andere dag. Of nacht, moet ik eigenlijk zeggen, want het was ‘s nachts dat ik opeens kotsmisselijk wakker werd. In eerste instantie koppelde ik het niet eens aan de zwangerschap, ik dacht dat ik een buikgriepje had. Maar toen het maar niet over ging, viel het kwartje: dit was zwangerschapsmisselijkheid. Sindsdien ben ik constant misselijk. Het begint ‘s nachts en dan duurt het tot een uur of drie ‘s middags, waarna het een klein beetje afzwakt. Maar helemaal weg is het nooit. Ik heb ook enorm veel buikkrampen, waardoor ik steeds bang ben dat ik een miskraam krijg. Gelukkig lijkt alles gewoon goed te zitten, maar vervelend is het wel. En pijnlijk. En een shock. Want dit had ik dus niet zien aankomen.

Slappe vaatdoek

Nu weet ik hoe invaliderend een moeilijke zwangerschap kan zijn. Ik heb een druk gezin en een baan en dat is moeilijk vol te houden als je je de hele dag beroerd voelt. ‘s Nachts lig ik de halve nacht wakker van de misselijkheid, vervolgens sta ik kokhalzend het ochtendspitsuur te draaien en moet ik mijn zieke lijf daarna naar kantoor slepen. Mijn man neemt zoveel mogelijk van me over en ontziet me waar hij kan, maar hij kan het natuurlijk ook niet allemaal alleen. Ik voel me een enorme last en alsof ik mijn gezin in de steek laat. Het is natuurlijk niet leuk voor de kinderen dat mama steeds als een soort slappe vaatdoek op de bank hangt als ze thuis is. Normaal ben ik heel actief met ze en doen we leuke dingen, maar het lukt me nu gewoon niet. Dat frustreert me enorm en soms betrap ik mezelf erop dat ik denk: was ik maar nooit aan deze zwangerschap begonnen. Terwijl ik heel blij ben met dit kindje. Maar als dit nog maanden zo doorgaat, word ik gek.

Wordt het nog beter?

Ik lees overal dat het meestal na zestien weken beter gaat. Inmiddels ben ik veertien weken zwanger, dus daar houd ik me dan maar aan vast. Nog twee weken en dan wordt het beter. Nog twee weken en dan kan ik eindelijk genieten van deze zwangerschap zoals ik ook van mijn andere drie zwangerschappen heb genoten. Hoop ik. Soms ben ik bang dat het iets betekent dat ik nu opeens zo ziek ben, dat het een teken is dat er iets niet goed zit. Slaat nergens op, maar ik vind het raar dat het deze keer zo anders is. Ik was er zo vanuit gegaan dat het weer van een leien dakje zou gaan. Zo zie je maar, je moet nooit iets voor lief nemen. Dit is sowieso mijn laatste zwangerschap, want vier kinderen vind ik wel genoeg. Maar na deze zwangerschap is daar echt geen twijfel meer over mogelijk. Deze ellende wil ik nooit meer meemaken.”

LEES OOK: Die eerste drie maanden, kunnen we die niet overslaan?