Waarom jonge vaders helden zijn
Renée kan af en toe flink klagen over haar man. Maar toen hun zoon waterpokken kreeg, bewees hij zich de geweldige vader die hij is. Hij sliep op de grond naast hun zieke kind.
De wekker gaat. 05.00 uur. Die wekker gaat iedere ochtend zo vroeg voor jou. Dan zet je ‘m razendsnel uit zodat de baby en ik er niet wakker van worden. Nu lig je niet naast ons. Je hebt midden in de nacht je kussen van ons bed gegrist en bent naar beneden gegaan. Onze oudste had toen al drie keer geroepen. Om jou, om mij. Om iemand die hem even vast wilde houden en troosten. Jij en ik aaiden hem om de beurten over zijn ruggetje. Ik voelde de bulten door zijn auto-pyjamaatje heen. Het waren er weer meer geworden. Waterpokken. Opgepikt via één van zijn vriendjes in de straat. Hoe dan ook. Hij had ons nodig. Na drie keer besloot jij bij hem te gaan liggen. Vanaf dat moment werd het weer stil in huis. Het idee dat zijn vader zo dichtbij was, was voor hem waarschijnlijk voldoende.
Lees ook: Vaders, ga er eens wat vaker uit ’s nachts (en red je relatie).
Iedereen sliep weer, tot vanochtend om 0500 uur jouw wekker af ging. Ik zette ‘m uit, net iets minder snel dan jij dat altijd doet. Maar de baby sliep gewoon door. Heel zachtjes liep ik de trap af, naar de kamer waar jij bij onze zoon lag. Ik deed de deur voorzichtig open en zag jullie daar samen op de grond liggen. Je had zijn peutermatrasje van zijn bed gehaald en op de grond gelegd. Jij lag ernaast. Op de grond, met wat kussens om je heen. De tranen sprongen in mijn ogen, toen ik jou daar zo zag. Een vader die dit gewoon doet voor zijn kind. Wat zal je slecht geslapen hebben. Wat zal je last van je rug hebben vandaag.
Ik legde mijn hand op je been en schudde je voorzichtig heen en weer. “Lieverd, je wekker is gegaan.” Het duurde even voor je zelf ook door had waar je was. Toen keek je meteen naast je, naar je zoon, die rustig lag te slapen. Je sloop weg, dook onder de douche en je dag begon. Een uur later was er gegil in huis. Vanuit diezelfde kamer. Onze zoon werd wakker en zag: papa is weg. Grote paniek. Want zonder papa voelde hij opeens alle bultjes weer en al die jeuk. Ik moest vijf minuten lang alles uit de kast halen om hem te kalmeren. Het enige wat hielp was beloven dat hij vannacht weer naast hem zou slapen. Beloofd. Echt waar. Ik ben nu op zoek naar dat luchtbed dat nog ergens achter het schot ligt. Van toen we eens romantisch samen gingen logeren. Vannacht moet mijn man er weer op slapen. Naast zijn koortsige, bultige kind. Dat alleen kan slapen, wetende dat papa heel dichtbij is.
Lees ook: Voor vaders en kinderen: 10 manieren om ervoor te zorgen dat mama niet flipt.
