Zwanger na 1 jaar relatie. Is dat te snel?

Tanja heeft anderhalf jaar een relatie en is al vijf maanden zwanger. Ál vijf maanden, ja. Mensen vinden dat wel erg snel. Maar wat is dán het ideale moment om te beginnen met kinderen?

Lees ook: 12 relatieregels voor kersverse ouders om elkaar niet te gaan haten.

Mark en ik wisten al vrij snel dat wij ‘t samen zouden gaan doen. Het hele samenwonen, kinderen krijgen-ding. Toen ik voor het eerst bij hem thuis op de bank zat, begon hij een heel verhaal over hoe hij een gezin voor zich zag. “Pas op, wat je zegt,” grapte ik. “Je hebt het wel tegen een vrouw van 30…” Het maakte ‘m niks uit. Hij was er klaar voor. Ik ook. En zo geschiedde.

Anderhalf jaar later, wonen we bijna een jaar samen en ben ik op de helft van mijn zwangerschap. Het gedeelte kalverliefde, samen de wereld rondreizen, huis kopen, trouwen hebben we overgeslagen. En hoewel het voor ons helemaal als het juiste voelt, vinden mensen daar toch wat van.

Toen ik vertelde dat we al toe waren aan kinderen reageerden sommige vriendinnen verbaasd: ‘Ohh, maar wil je dan niet nog even een tijdje met z’n tweetjes zijn?’, ‘Lekker samen op reis?’, ‘De wereld zien?’. En ook nu ik zwanger ben, hoor ik mezelf regelmatig excuses maken: ‘Jaja, we hebben flink doorgepakt’, ‘Ik ben de dertig gepasseerd he, dan moet je er snel bij zijn’, dat soort grappen. Mensen vinden er iets van, en dat zeggen ze ook. Dat mag natuurlijk, maar ik vraag me toch af waarom. Maakt het iets uit dat we niet al langer dan vijf jaar bij elkaar zijn? Dat we elkaar niet eerst eeuwige trouw beloofd hebben? Alsof we zekerder zouden weten dat we samen kinderen willen als we eerst een jaar door Zuid-Amerika geploegd hadden?

Ik hoor mensen zeggen dat je zeker moet weten dat het geen bevlieging is, dat verliefdheid overwaait en dat je moet weten wat er daarna overblijft, dat je de tijd moet nemen om elkaar beter moet leren kennen. En inderdaad, ik ontdekte pas vorige week dat Mark een heel raar trucje kan met zijn tenen. Schrok ik wel even van. Oh, en dat hij op zijn zeventiende als propper werkte in Spanje wist ik ook pas na een jaar verkering, en ik merkte pas toen ik zwanger was dat hij eigenlijk een hekel heeft aan zwemmen… Shit.

Nee, zonder grappen, ik geloof dat het geen drol uitmaakt hoe lang je bij elkaar bent. Het klinkt lame, maar wij hebben allebei niet zo’n behoefte aan een wereldreis, aan trouwen, aan ‘even met z’n tweetjes zijn’. Wij willen allebei een gezin. Dat is voor ons allebei the next step. Beiden hebben we meerdere lange relaties gehad, en daardoor wisten we vrij snel dat dit een uitzonderlijk chille liefde was en dat we qua timing compleet op een lijn zitten.

Bovendien hebben we vanaf moment één afgesproken om radicaal open en eerlijk te zijn naar elkaar. Om onze diepste verlangens met elkaar te delen, altijd respect te hebben voor elkaars wensen en altijd ons uiterste best te doen om ons in elkaar te verplaatsen. Volgens mij is dat een hele sterke basis voor een relatie én voor het ouderschap. Ik ken stellen die na jarenlang samenzijn niet zo open tegen elkaar zijn als wij. Zelfs niet na een wereldreis.

Lees ook: Kleine kinderen? Dit is hoe je relatie verandert.