Lees ook: Wat je allemaal te horen krijgt als je zwanger bent van de derde.
- “Zoooow! Dat duurt zeker ook niet lang meer?!” (Bij een dergelijke opmerking vooral leuk om iemand te shockeren en heel onschuldig iets te zeggen als: “Vijf maanden nog, hoezo?”
- “Nou, dat gaat nooit passen, zeg!”. Ik begrijp werkelijk niet wát iemand ertoe beweegt om zoiets te zeggen. Alsof je daar zelf stiekem al niet bang voor bent iedere keer als je die enorme buik ziet.
- “Hee dikke!” Want dat is heel normaal ofzo, een wildvreemde iets beledigends naroepen op straat. Ik denk dan: beetje last van Gilles de la Tourette misschien?
- “Kun je niet beter gewoon thuis blijven?” Want? Zwangere vrouwen moeten in quarantaine gehouden worden? Ik snap dat je niet staat te juichen als mijn vliezen over je schoenen heen breken, maar in principe heb ik nog steeds recht op enige lebensraum.
- “Geniet er nog maar even van!” Ja. Waarvan, precies? Echt, ik snap dat het goed bedoeld is, maar zeg dit nou gewoon maar niet. Ik weet dat het afzien wordt als die baby er straks is en ik nooit meer slaap en standaard onder de kots en poep zit. En dat ik dan wilde dat ik voor eeuwig als een obese pinguïn door het leven had gekund. Maar dit is gewoon geen genieten. Echt niet.
- “Nou…sterkte dan maar straks, hè…?” Met een onheilspellende blik op je buik. Alsof het nog maar de vraag is of je die bevalling überhaupt gaat overleven.
- “Oh, Jezus Christus…” Als je eerst wordt nagefloten door een stel mannen die je van achteren zien, maar dan opeens je buik in het vizier krijgen. Alsof een zwangere vrouw per definitie niet aantrekkelijk meer is. En bedankt.
- “Misschien dat je beter nog even kunt wachten met shoppen…?” Ik heb serieus even overwogen om de vrouw in de winkel die dat tegen me zei heel hard te slaan. Ja, ik weet dat ik enórm ben. En ja, ik weet dat de kans klein is dat ik meteen na de bevalling in dat leuke jurkje pas dat ik hier in mijn handen heb. MAAR LAAT ME GVD GEWOON IN DIE WAAN, JA?! Jezus.
- “Wát een tóeter!” Bedankt voor deze scherpe assessment. Dan ga ik nu even in een hoekje zitten huilen.
- “Ach, een tummy tuck is helemaal niet zo raar meer tegenwoordig, hoor.” Kortom: het komt nooit meer goed. Fijn. Dank je. Dan neem ik nog maar een reep chocola. Ik kan het toch net zo goed opgeven blijkbaar.
Vala van den Boomen (37) is moeder van drie kinderen: een zoon van 8, die autisme heeft, en twee dochters van 7 en 3 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Op Me to We schrijft ze over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopt ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Je vindt haar verhalen ook op Vala.nl.
