Annemieke moet bijna bevallen en staat doodsangsten uit

“Wacht even: bedoel je dat die fucking wee zoveel pijn doet dat ik het niet voel dat iemand met een schaar mijn vagina openknipt??!” Annemieke is zo dom geweest naar ‘complicaties bij de bevalling’ te googelen en is nu doodsbang.

Dit wordt ‘m niet. Sorry hoor, maar het gaat gewoon niet passen. Weet je hoe groot zo’n babyhoofd is? Nou, tenzij je vriend porno-acteur is met een kingsize XXXL penis, is wat er na negen maanden uit moet, heel wat groter dan wat er driekwart jaar eerder is ingegaan. Ik ben 37 weken zwanger en bang. Doodsbang. Ik zie als een berg tegen de bevalling op – niet als de Vaalserberg, maar als de fucking Mount Everest. Eigenlijk denk ik dat ik liever de Mount Everest wil beklimmen zonder zuurstof, dan dadelijk die baby uit mijn vagina persen.

LEES OOK: Annemieke wil in bad bevallen met heel veel drugs. Dus hoezo mag dat niet?

Aangezien de verloskundige niet mee wilt werken aan een badbevalling met ruggenprik, heb ik à la struisvogel mijn hoofd in het zand gestoken en weet ik dus absoluut niet wat ik kan verwachten. Misschien komt de angst door mijn totale gebrek aan kennis? Als voorbereiding kijk ik een YouTube filmpje van een geboorte. Na 40 seconden zet ik het weer af want die vrouw is in helse pijnen en schreeuwt alles bij elkaar. Geen goed vooruitzicht. Een animatie dan maar. Uuh, ja, die computergegenereerde vagina kan wel heel makkelijk uitrekken om het hoofdje door te laten, lekker realistisch, NOT. Daar word ik ook niet vrolijk van.

Tuurlijk, er is er nog nooit eentje blijven zitten. Ha fucking ha, de volgende persoon die dit zegt, wurg ik met m’n draagdoek. Misschien helpen ervaringsverhalen? Nou, nee. Moeders in mijn omgeving zijn op te delen in twee categorieën. Aan de ene kant heb je de vrouwen die vrolijk over hun eigen horrorbevalling vertellen. Met liters bloedverlies, totaalrupturen, tangverlossingen en een spoedkeizersnede omdat de baby opeens hartritmestoornissen kreeg. Tijd van herstel na het baren: gemiddeld acht maanden. Niet echt geruststellend. Aan de andere kant heb je de mama’s die zeggen dat het allemaal heel erg meevalt. Volgens mij liegt deze groep. “Nee echt, die knip, die zetten ze tijdens een wee, dus daar voel je niets van.”

“Wacht even: bedoel je dat die fucking wee zoveel pijn doet dat ik het niet voel dat iemand met een schaar mijn vagina openknipt?????????!” Als antwoord krijg ik een zijige glimlach en wat slap gelul over dat je als vrouw in je oerkracht gaat staan tijdens het baren en dat je al het ongemak vergeten bent als je baby eenmaal op je buik ligt. Oerkracht? Welke oerkracht? Ik krijg de meeste jampotjes wel open zonder hulp van K., maar volgens mij bedoelen ze iets anders. “Een natuurlijke vrouwelijke kracht, dat voel je gewoon.” Bestaat er zoiets als een natuurlijke vrouwelijke bevallingsfobie? Of natuurlijke vrouwelijke baringsangst? Want volgens mij heb ik dat, dat voel ik gewoon.

Internetresearch helpt ook niet. Want blijkbaar krijgt één op de vijf vrouwen die voor de eerste keer bevallen, te maken met een vacuümextractie of tangverlossing. En voor 1 op de 300 wordt het een totaalruptuur. ‘Gewoon’ inscheuren en hechten is bijna standaard bij iedere bevalling. Wat erna komt, is ook geen lolletje: aambeien, verzakking, incontinentie door compleet vernaggelde bekkenbodemspieren en buikspieren die ook totaal verslapt zijn. In paniek laat ik K. een hele lijst met mogelijke complicaties zien, waaronder vruchtwaterembolie en inversie van de baarmoeder, beide levensbedreigend. “Ik wil niet bevallen! Dadelijk krijg ik al deze complicaties. Of pis ik voor altijd in mijn broek en ontsteken mijn hechtingen en moet ik zes maanden lang platliggen en kan ik nooit meer zitten.”

“Schat, focus je eens niet zo op de negatieve dingen. Je bent zo sportief gebleven tijdens je zwangerschap, misschien valt het allemaal reuze mee,” zegt K. “Jij hebt makkelijk praten, jij hoeft die baby niet te dragen of te baren, je hebt alleen het sperma geleverd!” En in plaats van dat K. hierom lacht, me probeert gerust te stellen en/of zegt dat ik me niet zo moet aanstellen, blijft het stil. Heel erg stil. Best wel lang.

“Weet je dat ik zo graag in jouw schoenen zou willen staan?” zegt ‘ie dan, doodserieus. “Dat ik zo graag zou willen dat ik de afgelopen negen maanden een band met onze dochter op had kunnen bouwen zodat ik niet dadelijk bij de geboorte al met 1-0 achter sta. Dat mijn lichaam in staat zou zijn een baby te dragen en op de wereld te zetten. Natuurlijk, die bevalling gaat pijn doen en dat is klote, maar als ik zou kunnen, zou ik zo met je ruilen. Om dit wonder dat de geboorte van onze dochter is mee te kunnen maken.” Oh. Goh. Zo had ik er nog niet over nagedacht. En hoewel ik nog steeds idioot bang ben voor de bevalling, is naast die angst ook een heel erg klein beetje plaats gekomen voor verwondering.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws)  en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

LEES OOK: Waarom je beter geen verwachtingen kunt hebben van je bevalling.