Brief aan mijn ongeboren kind
In de zomer krijgt Vala haar derde kind. Na haar twee Terroristen (nu 5 en 3 jaar oud) had ze niet verwacht ooit nog eens zwanger te zullen zijn. Daarom brengt deze zwangerschap ook allerlei verschillende gevoelens met zich mee. Want hoewel ze zich erg op de baby verheugt, vindt ze het soms ook wel een beetje eng…
Lieve onbekende,
Want dat ben je nu nog, een onbekende. En tegelijkertijd ook weer niet, want we zijn al bijna zeven maanden samen. En je laat je aanwezigheid niet ongemerkt. Bijna de hele dag voel ik je bewegen, draaien, schoppen en kriebelen. Als ik mijn hand op mijn buik leg, leg je de jouwe (of misschien is het je voetje, je beentje, of je hoofd) er meteen tegenaan. Alsof je wilt laten weten dat je er bent, contact wilt maken. Als mijn man, jouw papa dus, zachtjes in mijn buik prikt om je te plagen, word je boos en begin je gelijk terug te duwen. Dus ook al ken ik je nog niet, ik kan echt niet meer om je heen.
Lees ook: 15 Dingen die je gaat missen van zwanger zijn.
Je bent een cadeautje, want ik had niet meer verwacht om je te krijgen. En cadeautjes krijgen is natuurlijk altijd leuk. Ik kan dus ook bijna niet wachten om je uit te pakken en te zien hoe je eruit ziet, om je vast te houden. Maar eigenlijk weet ik nu al dat je heel erg mooi bent en dat ik je zal koesteren, daarvoor hoef ik je niet eens te zien. Toch ben ik ook wel bang om je te ontmoeten, hoeveel zin ik ook heb om je eindelijk te zien. Want ik heb namelijk al twee cadeautjes zoals jij en dus weet ik ook dat alles wat je krijgt in het leven, met een prijs komt. Ook al is het het meer dan waard om die prijs te betalen.
Ik heb al twee baby’s groot gebracht en dus weet ik hoe zwaar het kan zijn. Het huilen, de gebroken nachten, het voeden en de poepluiers. Ook weet ik hoeveel zorgen je kan hebben, als het niet loopt zoals het eigenlijk zou moeten. Hoe kwetsbaar zo’n lief, klein lijfje is en hoeveel pijn het kan doen als je ziet dat het daarmee niet zo goed gaat. Hoe erg is het als jij, hulpeloos klein wezentje, het moeilijk hebt en ik je niet kan helpen, niet weet wat er met je aan de hand is en we ons allebei bang en eenzaam voelen. Ik weet helaas nog zo goed hoe dat voelt.
Ook weet ik hoe het voelt als die roze wolk er niet is, als ik jou straks uitgepakt hebt. Want toen ik jouw zusje in mijn armen had, toen was die roze wolk er niet. Toen was er alleen maar zwart en donker en veel huilen en dat maandenlang. Ik weet niet of dat nu ook weer zo zal zijn, misschien wel helemaal niet. Maar toch ben ik er bang voor. Dat ik jou straks in mijn armen heb, maar dat ik je toch niet echt zíe, dat ik niet weet wie je bent, net zoals ik niet wist wie je zusje was. Omdat ik haar niet herkende. Mijn eigen kind niet in haar ogen zag.
Ik wil je zo graag hebben, maar ik ben ook bang voor als je er straks bent. Omdat ik niet meer onbevangen ben en dus weet wat me te wachten staat. Soms lig ik ’s nachts wakker, terwijl ik je onder mijn huid voel schoppen en de klok de uren, de dagen en de weken wegtikt. Dat moment steeds dichterbij brengt, dat moment dat je je bij ons zult gaan voegen. Dat moment dat ik je niet meer veilig in mijn buik kan houden, je kan omarmen door slechts mijn handen tegen mijn huid te hoeven drukken en mij, alleen door je bewegingen te voelen, ervan kan verzekeren dat het allemaal goed met je gaat. Ik kan niet wachten, maar soms wilde ik dat de tijd stil kon blijven staan.
Maar dan zie ik al die hele kleine kleertjes in de commode liggen en het wiegje dat op jou staat te wachten in de babykamer. En dan kan ik je donzige babyhaartjes al bijna ruiken, je pruttelende geluidjes al bijna horen en je zachte huidje al bijna voelen. Dan ben ik zo benieuwd hoe je eruit ziet, of je op mij lijkt, op je papa, of op je broertje en je zusje. Zo benieuwd, dat die paar weken die ik nog moet wachten wel een eeuwigheid lijken, waar nooit een einde meer aan komt. Want, mijn lieve onbekende, wat ben ik benieuwd naar je. Tot gauw.
Kusje,
Mama.
Lees ook: Dit zijn de dingen die alleen zwangere vrouwen doen.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
