Help mijn man valt flauw! Hoe dextro mijn man door de bevallingen sleepte
Vinca is echt heel blij met haar man, maar tijdens haar bevallingen had ze niet veel aan hem. Tot drie keer toe moest hij in allerijl worden opgelapt, terwijl zij het zware werk lag te doen.
Mijn man is een stoere vader, echt waar. Hij verschoont zonder kokken de smerigste luiers, draait zijn hand niet om voor het bepleisteren van bloedende knieën, doet ‘gevaarlijke’ spelletjes met zijn kinderen en gooit ze zonder blikken of blozen twee meter de lucht in, om ze weer lachend op te vangen. Ook tijdens de zwangerschap stond hij meer dan voor me klaar. Haalde Chinese tomatensoep voor me toen ik daar inééns zin in kreeg op een onorthodox tijdstip, masseerde eindeloos mijn rug en trotseerde hormonale buien. Maar tijdens de bevallingen… ‘Echt schat, ik hou van je, je deed je best, maar wat was je een mietje!’
Mijn man is geen fan van ziekenhuizen en ook bloed behoort niet tot zijn top tien van meest favoriete dingen. Toen onze eerste in stuit lag en niet zelf leek te komen, besloten we voor een keizersnede te kiezen. Vol goede moed vertrokken we die ochtend naar het ziekenhuis. Stoer nam hij plaats naast mijn bed, terwijl de verpleegkundigen mij ‘operatieklaar’ maakten. Een van de dingen die daarbij hoorde was het inbrengen van een katheter. Voor wie het meegemaakt heeft, dat inbrengen is niet bepaald prettig, maar ik doorstond het vanuit de gedachte van komende keizersnede met gemak. Terwijl ik diep zuchtte en de verpleegkundige het slangetje inbracht hoorde ik links naast mijn hoofd een wegglijdend geluid. Manlief ging bijna van zijn stok. Ik lag met mijn benen wijd en een halve slang in mijn plasbuis, maar de aandacht van het verplegend personeel verschoof naar de krijtwitte man naast me. Potverdikkie! Dit was toch mijn show!? Dextrootje erin en doorrrr.
Op naar de OK, maar omdat er een spoedoperatie tussendoor kwam, stopte onze rit helaas in de wachtruimte ervoor. Gezellig babbelend brachten we anderhalf uur wachttijd door. Totdat manlief mompelde dat hij zich weer niet zo lekker voelde. ‘Heeft u al iets gegeten?’ vroeg de aanwezige verpleegkundige. We waren al door de OK-deuren en de cafetaria was niet meer binnen bereik. Dus ging ze op zoek naar voedsel in de kleedruimte van het OK-personeel. Zo gebeurde het dat, terwijl de anesthesist mijn ruggenprik zette (AUW!) de toekomstige vader de broodtrommel van de beste man leegat, want zo besloot de verpleegkundige, ‘hij had al taart gehad bij de koffie, dus hij kon best met een boterham minder af’. We hebben er met zijn allen hard om gelachen.
Tijdens de ingreep zat manlief in zijn prachtig blauwe operatie-outfit als een held naast me. Vlak voordat onze zoon uit de gapende buikwond achter het blauwe doek werd getild zei de gynaecoloog, ‘kijk meneer daar komt ie!’ Waarop mijn man spontaan over het operatiedoek heen boog en een blik op het bloederige tafereel wierp. In mijn hoofd gilde ik: ‘Nee! Niet kijken! Je gaat gestrekt!’ Onder invloed van de vaderliefde zijn eerste kind te aanschouwen, vertroebelde zijn blik en bleef hij op zijn benen staan. De uren daarna toen ik dichtgenaaid werd en naar de uitslaapkamer moest, bleef hij als een vaderleeuw bij zijn zoon en trotseerde alle medische toestanden die hem daarna onder ogen kwamen.
Bij onze laatste dochter kwamen we, na gebroken vliezen ’s morgens vroeg weer in het ziekenhuis aan. Snel opkomende weeën zette een vlot lopende bevalling in. Ik wil niet zeggen dat ik het met twee vingers in mijn neus deed, maar ik was al doende best trots op hoe ik het wederom doorstond. In mijn ‘persweecocon’ had ik mijn gedachten gefocust op de pijn en de baby die ik eruit wilde hebben. Ik was met gesloten ogen in mijn trance en het ging top, tot ik ineens de verloskundige hoorde zeggen: ‘gaat het meneer? Ga anders even zitten…’ Mijn gedachten raakten uit balans, ‘wtf! Hallo! Ik lig hier! Ik ben degene die aandacht nodig heeft, want er hangt een kind van 3 kilo in mijn vagina wat eruit moet!’ ‘Pak maar even wat dextro voor meneer’, hoorde ik de verloskundige tegen de verpleegkundige zeggen. Wederom werd de ‘vader van bijna 3’ gered met een stevige dosis druivensuiker.
Achteraf zijn het goede verhalen en lachen we er samen nog regelmatig om. Maar aanstaande moeders, denk er even aan als je de ziekenhuistas aan het pakken bent: een rolletje dextro voor de zekerheid kan geen kwaad!
Lees ook: De bevalling ging nog wel, maar die eerste dagen daarna…
