Doe mij een krat tonic en een ananashart – hoe ik mijn bevalling probeerde op te wekken
Aan het eind van je zwangerschap heb je het helemaal gehad. Je bent moe, topzwaar en alles doet pijn. Dus kan die baby niet snel genoeg komen. En ga je proberen de natuur een handje te helpen. Maar of dat nou echt werkt?
Ik beschik niet over veel geduld. Wachten is niet aan mij besteed. Een zwangerschap is voor mij dan ook een redelijk onmogelijke opgave, aangezien dat niks anders is dan negen maanden wachten. Maar ik hield me vast aan het feit dat zo’n baby met 37 weken in principe af is. Dat scheelde weer drie weken en aangezien ik zelf ook altijd overal te vroeg ben, ging ik ervan uit dat mijn nageslacht mijn punctuele inborst geërfd zou hebben. Dat bleek echter een vergissing. Toen ik bij mijn eerste zwangerschap de 37 weken aantikte gebeurde er helemaal niks. En met 38 weken ook niet. Ook met 39 weken was er nog steeds geen baby. Op de uitgerekende datum werd ik witheet van woede wakker. HOEZO was ik nog steeds zwanger?! Maar de maat was vol, dit ging ik niet accepteren. Als er iets is wat ik onfatsoenlijk vind is het wel te laat komen en aangezien mijn uitgerekende datum om middernacht al begonnen was, vond ik dat mijn zoon schandelijk te laat was. Dus als-ie dan niet komen wilde, ging ik hem wel halen.
LEES OOK: Hoe ik bijna een vroeggeboorte kreeg omdat er niet naar me werd geluisterd.
Spaanse pepers en frambozenbladthee
Er zijn namelijk trucjes om de bevalling op te wekken, had ik vernomen in de wandelgangen van het zwangerschapsuniversum. Dus droeg ik mijn man op naar de supermarkt te gaan en daar een krat tonic, een paar ananassen, wat Spaanse pepers en frambozenbladthee te kopen. Ik sleepte mijn logge lijf naar buiten in een poging mijn baby eruit te wandelen, boekte een voetreflexmassage en dwong mijn man om twee keer per dag seks met me te hebben. Het mocht allemaal niet baten. Mijn zoon bleef zitten waar hij zat. Ik was bijna 42 weken zwanger toen de gynaecoloog besloot dat als het niet goedschiks ging, het dan maar kwaadschiks moest en me aan een infuus met weeënopwekkers legde. Waarna mijn zoon zich nog 50 uur lang ijzerenheinig schrap zette en weigerde het pand te verlaten. Uiteindelijk moest er gedreigd worden met een keizersnede (“Ik kom je halen!” schreeuwde de gynaecoloog in mijn vagina, dreigend zwaaiend met een scalpel) om hem te doen besluiten zijn verzet op te geven. En ik heb na de bevalling nog twee weken lang maagzuur gehad van alle tonic en stukken ananashart opgeboerd.
Wonderolie doet wonderen?
Zelf je bevalling opwekken, kan dat eigenlijk wel echt? Na drie keer verwoede pogingen denk ik van niet. Alledrie mijn kinderen kwamen te laat en alledrie de keren heb ik geprobeerd ze uit hun tent te lokken met de veelgeprezen huis, tuin en keukenmiddeltjes. Nooit met succes. Ik denk dus dat je je helemaal klem kunt vreten aan Madame Jeanette’s en ananasharten en je man nog zo lustig met prostaglandines kunt laten rondsproeien, maar dat zo’n baby zich niet laat dwingen. Je lichaam gaat bevallen wanneer het daar zelf klaar voor is. En soms gebeurt dat helemaal niet omdat dat lichaam de bevallingsmemo niet gekregen heeft en dan moet je medisch geholpen worden. Natuurlijk zijn er ook vrouwen die zweren dat ze na een acupunctuursessie spontaan aan het baren sloegen. Of dat die fles wonderolie, nou ja, wonderen heeft gedaan. Toch vraag ik me af of dat niet puur toeval was en hun baby’s zonder die dingen ook niet gewoon die dag waren gekomen. Maar misschien heb ik gewoon een raar lijf dat er niks van snapt en zelfs van de heetste peper gedrenkt in tonic en sperma nog niet aan het baren slaat.
Niet geschoten is altijd mis
Die laatste weken zijn meestal niet de leukste. Ja, het is allemaal heel bijzonder, zo’n zwangerschap, maar als er een topzware baby zo ongeveer op je enkels hangt en je hebt bij iedere stap die je zet het gevoel dat je hele onderlijf uiteen gereten wordt wil je alleen nog maar dat dat kind nou gvd eens vaart maakt. Geen wonder dus dat veel vrouwen proberen het heft in eigen handen te nemen. Kwaad kan het natuurlijk ook niet echt (zolang je die pepers maar niet rechtstreeks je vagina induwt in een poging het probleem lokaal te behandelen, zeg maar) en niet geschoten is nou eenmaal altijd mis. Ga er dus gewoon voor als je het zat bent met dat gezwanger, wie weet biedt een liter tonic bij jou wel soelaas. Misschien breken je vliezen wel spontaan als je probeert zo’n krat naar huis te slepen en dan heb je ook wat je wilt. Kun je toch zeggen dat het gewerkt heeft. En anders heb je alvast inkopen gedaan voor de gin tonics op het kraamfeest. Dat is weer eens wat anders dan beschuit met muisjes. En een straffe borrel heb je tenslotte wel verdiend na al dat wachten.
LEES OOK: Mysterie ontrafeld: dit is de oorzaak van zwangerschapsmisselijkheid.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
