Ouders geven autistisch adoptiekind terug – en waarom sommige dingen wél taboe moeten blijven
Vala doorbreekt graag ouderschaps-taboes, omdat ze vindt dat er maar weinig is waar je je voor hoeft te schamen. Maar sommige dingen zouden nooit acceptabel moeten zijn. Zoals het terugbrengen van je adoptiekind, omdat het niet perfect is.
Over het ouderschap bestaan vele mythes. Dat je er ieder moment van geniet bijvoorbeeld. Dat babypoep naar roosjes ruikt. Dat goede ouders nooit tegen hun kind schreeuwen. De meeste van deze mythes zijn grote onzin en zorgen ervoor dat ouders zich schamen voor hun gevoelens. Dat ze niet durven praten over wat er echt in hen omgaat, over hoe het echt is. Dat vind ik een slechte zaak en daarom probeer ik zo eerlijk mogelijk te schrijven over hoe ik het ervaar. Dat ik het heel lang helemaal niet leuk vond, omdat ik zo moe en uitgewrongen was dat ik nergens meer de lol van in zag, dat ik niet graag met mijn kinderen speel omdat ik theepartijtjes en Lego niet boeiend vind. Dat ik het autisme van mijn zoon kut vind en dus geen ‘gift’. Dat zijn namelijk normale gevoelens, die heel veel ouders hebben. Ze maken je geen ontaard monster dat direct uit de ouderlijke macht ontzet zou moeten worden, maar gewoon een mens. Dus is ook ouders niets menselijks vreemd. Maar er zijn wel grenzen. Ja, ook ik heb die. Het is namelijk wel vreemd als je je kind wegdoet, omdat het niet aan je verwachtingen voldoet.
LEES OOK: Nee, autisme is geen verrijking! Want een beperking is niet leuk.
Picture perfect
Dat deden de Amerikaanse influencer Myka Stauffer en haar echtgenoot. Stauffer heeft een populaire YouTube serie en in een vlog maakte zij deze week bekend dat hun zoon Huxley naar een nieuwe ‘forever home’ moet. Drie jaar geleden adopteerden zij Huxley en hun ‘adoption journey’ werd breed uitgemeten op Stauffers kanaal. Tenslotte is dat gouden content in de perfecte wereld van de social media: knappe, barmhartige ouders redden zielig jongetje. De likes en volgers stroomden binnen. Het was, met recht, picture perfect genieten, iedere aflevering weer. Maar Huxley heeft autisme. En het is lastig een beeldschoon, perfect leven te leiden met een zorgintensief kind. Als moeder van een autistische zoon weet ik dat als geen ander. Het opvoeden van een zorgintensief kind is zwaar, lastig, frustrerend en op heel veel momenten ronduit lelijk. Als je kind woede-aanvallen heeft bijvoorbeeld en alles kort en klein slaat. Als het tegen je schreeuwt en scheldt, omdat het z’n emoties niet kan kanaliseren en deze dus op jou botviert. Als het niet normaal met andere kinderen kan omgaan en dus altijd die vreemde eend in de bijt is. Dat zijn geen mooie dingen die je graag etaleert op je glimmende Insta-feed waarmee je mensen probeert te laten geloven dat jij een übermensch bent met een fantastisch leven. Ik ben geen influencer en ik ken bijzonder weinig schaamte, maar ook ik toon niet aan de hele wereld wat een shitshow het bij ons geregeld is. Maar dit is wel mijn leven. Dit is wel mijn kind. En hoe rigide, lomp, politiek incorrect en misschien op sommige momenten zelfs wel echt een beetje raar ik ook ben, mijn zoon van de hand doen omdat zijn autisme te lastig voor me is, dat zou zelfs bij mij nooit opkomen.
Dodelijk vermoeiend
Stauffers verklaring is dat het adoptiebureau informatie over Huxleys problematiek voor haar achter had gehouden. Dat zij en haar man niet goed op de hoogte waren van hoe complex die eigenlijk was. Maar ook al is dat waar, ook al verzweeg het bureau alles wat er met Huxley aan de hand was, dan nog breng je je kind niet na drie jaar terug omdat het teveel werk is. En ik wéét dat het veel werk is. Meer werk dan je ooit had kunnen bedenken toen je je kind kreeg. En het houdt nooit op. Het is dodelijk vermoeiend en ook ik had dit niet voor mezelf gewild. Ook ik baal er geregeld van dat dit leven me in mijn maag gesplitst is. En daar ben ik eerlijk over. Ik zeg dat het gelul is als mensen beweren dat autisme een gave is, ipv een beperking. Ik zeg dat het bullshit is dat mijn zoon een speciaal talent heeft, want dat heeft-ie niet. Mijn zoon is niet ‘puur’, niet ‘speciaal’, hij is gewoon autistisch. En dat is gewoon kut. Voor hemzelf, want het is niet leuk om anders te zijn, het is niet leuk om beperkingen te hebben. En ook voor mij. Ja, ik ben zijn moeder. Ja, ik houd onvoorwaardelijk van hem. Ik vind hem het beste, liefste, mooiste kind van de wereld. Maar ik ben niet blij met zijn autisme. Ik vind het zwaar, ik vind het irritant, het beperkt mij ook en, ik zeg het dus nog maar eens: ik vind het KUT. Maar ik zou mijn zoon nooit willen ruilen. Nooit wilde ik dat hij er niet was. En, ik zeg het bijna nooit, dat zou geen enkele ouder OOIT moeten willen.
Krokodillentranen
Soms kunnen kinderen niet meer thuis wonen. Soms gebeuren er dingen in een gezin waardoor een kind ergens anders beter op z’n plek is. Dat kan gebeuren en dat maakt je geen slechte ouder. Maar als je eerst een kind in je gezin opneemt, dat vervolgens drie jaar lang exploiteert voor je eigen gewin en het vervolgens afdankt als het je teveel wordt, dan ben ik toch van mening dat je misschien beter geen kinderen zou kunnen hebben. En misschien kun je dan ook maar beter je mond houden over wat je voelt en je krokodillentranen binnen houden. Want, en ook dit argument gebruik ik nooit omdat ik vind dat je gevoelens, draagkracht en leed niet kan vergelijken, er zijn heel veel mensen die een moord zouden doen voor een kind, wat voor beperking, handicap of probleem het ook heeft. Omdat een kind geen accessoire is dat je draagt tot je er genoeg van hebt, of het zijn glans verlies. Een kind is een schat die je voor altijd koestert. Omdat er niks mooier en meer waardevol is.
LEES OOK: Toen ik mijn zoon moest vertellen dat hij autisme heeft.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
