Idee achter het initiatief van het AMC was dat vrouwen de ingevroren eicellen dan later konden gebruiken om, middels IVF, toch nog een kind te krijgen. Op die manier zou kunstmatige inseminatie namelijk meer succes hebben, omdat de eicellen nog niet zo oud waren dat de kwaliteit ervan sterk was afgenomen. Het had heel wat voeten in de aarde om een fiat te krijgen voor het plan. Twee jaar duurde het in totaal, voordat alle klinieken in Nederland groen licht kregen voor het invriezen van de eicellen van toekomstige wensmoeders. En nu, bijna vijf jaar later, maken er per jaar nog niet eens 200 vrouwen gebruik van die mogelijkheid. Gynaecologen hebben moeten constateren dat de verwachte run op ingevroren eieren danig uit blijft.
Vermoedelijk zijn de hoge kosten het grootste struikelblok voor vrouwen. Tot oriënterende gesprekken in het ziekenhuis komt het namelijk wel, maar uiteindelijk haken de meeste wensmoeders af als duidelijk wordt hoe erg een paar ingevroren eicellen in de papieren gaan lopen. De behandeling kost namelijk duizenden euro’s en de verzekering vergoedt die niet. Wil je graag een kind, maar nu nog niet en kies je er daarom voor je eicellen te laten invriezen, dan kun je zelf je portemonnee trekken. Daar komt nog bij dat de behandeling lang niet in alle ziekenhuizen uitgevoerd wordt. De vraag ernaar is zo klein gebleken, dat zelfs de helft van de universitaire ziekenhuizen deze niet meer aanbiedt en door verwijst naar andere centra. En zo worden de obstakels steeds groter.
Daarnaast zijn niet alle medici onverdeeld blij met het zonder medische indicatie invriezen van eicellen. Onderzoek naar de gevolgen voor de kwaliteit van de eicellen ontbreekt en bovendien worden er vraagtekens gezet bij de doelmatigheid van een dergelijke behandeling. Deze is behoorlijk ingrijpend en de kans van slagen beperkt. Het invriezen van eicellen is en blijft nog steeds een ontwikkeling die in de kinderschoenen staat. Hoeveel vrouwen er gebruik van zouden willen maken en, belangrijker nog, hoeveel kinderen er daadwerkelijk uit voort komen, is onbekend. Ook weten we niet wat de gevolgen zijn voor de gezondheid van de kinderen die geboren worden uit een ingevroren eicel. Zeker niet op de lange termijn.
Zou jij je eicellen preventief laten invriezen, zodat je zeker weet dat je een gezond voorraadje hebt liggen, als de tijd rijp is? Ik vind het ingewikkeld. Inmiddels weten we allemaal dat vrouwen helaas op de klok zitten, als het gaat om kinderen krijgen. Dat Nicole Kidman voor het eerst moeder werd op de gezegende leeftijd van 40 jaar, wil niet zeggen dat iedere vrouw dat zonder moeite en complicaties voor elkaar krijgt. Of dat je er maar op moet gokken dat dat met een ijskoud eitje nog wel lukt. Dus misschien is er wat voor te zeggen om gewoon een beetje op tijd te beginnen met baren. Ook al is het tegenwoordig moeilijk balanceren, met studeren, werken en moederschap tegelijk. De natuur heeft het gewoon niet eerlijk geregeld. Of misschien zou de Nederlandse maatschappij de vrouw, de moeder, eens wat beter moeten accommoderen. Dan hoeven we de vriezer gewoon niet meer in voor onze babies.
LEES OOK: “Mijn zus gaf mij een eicel. Ik ben haar ongelooflijk dankbaar”.
Meer van Vala vind je op haar eigen blog: Stadsmeisje op het platteland.
Vala van den Boomen (37) is moeder van drie kinderen: een zoon van 8, die autisme heeft, en twee dochters van 6 en 2 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Op Me to We schrijft ze over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopt ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Je vindt haar verhalen ook op Vala.nl.
