Zwangerschapsmijlpalen die niet in de boekjes staan
Dat moment dat je over dat staafje piest en er zo’n gezellige smiley verschijnt, de allereerste echo waarop je een soort vage vlek met een knipperlichtje erin ziet, de eerste keer dat die vage vlek gaat schoppen; de zwangerschapsbijbels staan bol van de glorieuze mijlpalen die je als zwangere vrouw allemaal mag meemaken. Maar, er zijn er meer dan de goeroe’s je vertellen! Deze mijlpalen blijven namelijk altijd een beetje in het verdomhoekje hangen. En dat is eigenlijk onterecht.
Lees ook: 14 Keer het allerleukst aan zwanger zijn.
- De eerste dag dat je wakker wordt en niet meteen een sprintje hoeft te trekken richting de badkamer om de porseleinen troon te omarmen. Na 12 (of misschien zelfs 16) lange, lááánge weken waarin je, sabbelend op een cream cracker, lijdzaam hebt moeten toezien hoe je man moeiteloos dikke pizza’s en stamppot boerenkool met worst zat weg te werken, of je vriendinnen in jullie favoriete lunchtentje grote cappuccino’s en dikke plakken cheesecake achterover sloegen, terwijl jij het braaksel langzaam omhoog voelde kruipen in je keel, kun je eindelijk aan de ontbijttafel plaatsnemen zonder dat je direct een rolberoerte krijgt bij het zien van de Nespressocupjes. Halleluja! Bring on the food! Een doorregen speklap voor het ontbijt? Of misschien een zak Doritos? Gewoon, omdat het kan? Doe het! Je hebt het verdiend.
- De eerste keer dat je een zwangerschapsjeans aantrekt (na weken van hardnekkig verzet) en van pure opluchting stilletjes een traantje laat, omdat je eindelijk weer kunt ademen. Geef het maar toe, je loopt stiekem al een paar weken met een elastiekje door het knoopsgat van je normale spijkerbroek, met een extra lange top erover, om het valsspelen te verdoezelen. Maar als dat elastiekje iedere keer als je opstaat vervolgens pijnlijk uit je knoopsgat tegen je buik aanschiet, moet je er toch echt aan gaan geloven: naar de H&M voor zo’n geval met elastieken band (overigens: ideaal voor winterse zwangerschappen, aangezien je dat elastiek zo ongeveer tot aan je oksels kunt optrekken, fantastische isolatie!). Maar, zodra je die walrus-broek eenmaal over je kont hebt getrokken, realiseer je je: positiekleding is DE SHIT. Echt, de eerste keer dat je die bad boy aantrekt is een magisch moment. De ruimte! De vrijheid! De fladderende lovehandles! Het gevoel is niet te evenaren. Toen ik, zo’n twee jaar na de geboorte van Terrorist nr. 2, afscheid moest nemen van mijn laatste, tot op de draad versleten positiebroek, heb ik echt even moeten rouwen.
- De eerste keer dat je weg moet lopen voor de geuren die je zelf produceert. Dat je in bed ligt en je vent nog in de badkamer bezig is zijn toilet te maken en dat je er eentje richting je rectum voelt kruipen. En dat je dan denkt: “Vooruit, ik laat hem gaan, even wapperen met het dekbed en hij merkt er niks van.” En dat je dan stilletjes je stinkbom af laat gaan en plotseling weet hoe het in de hel moet ruiken als Satan zwaar getafeld heeft. Een goede relatie overleeft wel zwaardere windstoten, dus waarschijnlijk dat je man, nadat hij een half uur in een papieren zak heeft zitten ademen, wel terugkomt op die scheiding. Maar reken er wel op dat de littekens op zijn ziel nooit meer helemaal zullen verdwijnen.
- De eerste keer dat je je tijdens het douchen realiseert dat je je niet meer kunt scheren, omdat je je vrouwelijk gereedschap niet meer kunt zien. Een enigszins beangstigend moment. Tot voor kort wist je je in ieder geval nog in zulke bochten te wringen dat je nog enig zicht had op je Poort van Jade en je jezelf dus wijs kon maken dat je er nog steeds uitzag als een gestroomlijnd elfje. Wat nu te doen? De boel gewoon maar laten dichtgroeien? Wel heel retro, maar voor de moderne vrouw meestal niet echt een optie. Het idee dat de verloskundige zich dan binnen een paar weken met een kapmes een weg moet banen richting de baby, is nou eenmaal niet zo’n fijn vooruitzicht. Dan zit er dus niks anders op dan blind te varen en erop vertrouwen dat je je eigen anatomie zo goed kent dat je flamoes er straks niet uitziet als de kin van een 16-jarige puberjongen, of de Gilette aan je wederhelft te geven en te hopen dat je er met allebei je schaamlippen vanaf komt. Keuzes, keuzes…
- De eerste keer dat er melk uit je borsten komt (als er dus nog geen baby is). Er komt een dag dat je, meestal op kantoor tijdens een belangrijke presentatie met de ogen van een peloton bobo’s op je gericht, of tijdens de zondagochtendkoffie bij je schoonouders, nietsvermoedend naar beneden kijkt en twee natte plekken in je shirt ziet. Ja inderdaad, je lekt. Die baby is nog in geen velden of wegen te bekennen, dus wat je ermee moet is de vraag, maar dat de pijpleidingen werken, is in ieder geval duidelijk. Als je niet tijdens het Powerpointen steeds je shirt wil hoeven uitknijpen is een box tepelpads in je aktentas misschien geen overbodige luxe. Wie weet, misschien hebben ze ze tegenwoordig ook wel van Agnès B., net zoals je mantelpak.
Ook leuk: Deze cartoons geven wel heel plastisch weer hoe het is om zwanger te zijn!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
