Lees ook: 12 Dingen die je denkt over je lichaam als je zwanger bent.
- Tonic drinken. Hele kratten heb ik bij mijn zwangerschappen laten aanslepen. Daar zit namelijk kinine in en dat zou de bevalling in gang zetten. Ik ging er voornamelijk van boeren, maar een baby leverde het niet op.
- Wandelen. Eigenlijk kwam ik niet verder dan het eind van de straat, maar ik probeerde ijzerenheinig iedere dag een rondje park te doen. Half huilend van de pijn, omdat die baby inmiddels zo ongeveer tussen mijn knieën hing en met zijn hoofd bij iedere stap als een soort molensteen mijn blaas verdrukte. Maar, alles voor de goede zaak.
- Tepelstimulatie. Altijd discreet met de gordijnen dicht natuurlijk, dat wel. Geleerd van een Amerikaanse verpleegkundige, die mij bezwoor dat de bevalling zou beginnen als ik maar genoeg in mijn tepels kneep. Wat het me vooral heeft opgeleverd zijn gelige melkvlekken in mijn beha’s.
- Frambozenbladthee drinken. Niet te hachelen, dat spul. Maar ik fietste er trouw drie kwartier voor naar de Landwinkel (auw!). Bij iedere slok vóelde ik mijn baarmoeder gewoon een stukje verder openspringen (nee, dat ís niet psychosomatisch!).
- Traplopen. Mijn katten dachten dat ik gek was (en dat het een leuk spelletje was, dus die stelden zich verdekt op op de overloop, om vanuit een hinderlaag in mijn benen te springen als ik langskwam).
- Ananas eten. Het schijnt dat je tanden wegrotten als je teveel ananas eet, vanwege de zuren die erin zitten. Maar je moet nou eenmaal een kosten-baten analyse maken. Ik zeg: baby boven tanden.
- Voetreflexmassage. De aanstaande papa moet aan de bank. Iedere dag minstens een uur die drukpunten masseren.
- Gekruid eten. Ik heb twee Madame Jeanette’s door mijn eten gedaan. Het was niet te vreten en daarna zat ik een halve dag dubbelgevouwen op de wc (ik weet eigenlijk niet wat erger is, bevallen of buikloop na een overdosis uitheemse pepers). Twee keer in mijn ogen wrijven tijdens het koken had ik ook beter niet kunnen doen trouwens.
- Seks. Oke, toegegeven, op zich een aangenamer manier om te proberen die baby uit zijn tent te lokken dan een uur traplopen, ware het niet dat het heel wat kunst en vliegwerk vereist om nog een enigszins comfortabele houding te vinden en die baby bovendien zijn eerste driftbuien lijkt te krijgen na ieder hoogtepunt, te oordelen na het furieuze geschop na de daad.
- Met je dikke buik in de volle maan gaan zitten. Op zich wil ik liever slapen ’s nachts, maar alles voor het goede doel natuurlijk.
Lees ook: Néé, ik hoef het niet te weten… Hou je horrorbevalling bij je!
Vala van den Boomen (37) is moeder van drie kinderen: een zoon van 8, die autisme heeft, en twee dochters van 6 en 2 jaar die beiden het Syndroom van Ehlers-Danlos hebben (net als zijzelf). Op Me to We schrijft ze over het reilen en zeilen in haar enigszins gemankeerde, maar wel erg leuke gezin. Met haar artikelen hoopt ze andere moeders een hart onder de riem te steken en wat nuchterheid (en het nodige sarcasme) te brengen in de hysterie die het ouderschap van tegenwoordig vaak is. Je vindt haar verhalen ook op Vala.nl.
