De 31 wetmatigheden van (avond)eten met een peuter en kleuter

Marit de Wit

29.02.2020 06:00

Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen: een avondmaaltijd nuttigen met een dwarse peuter en eigenwijze kleuter vind ik nogal een opgave. Voordat er kinderen waren, kookte ik wat ik wilde. En wanneer ik dat wilde. Ik las de krant. Nam de dag door met De Man. Of staarde een beetje uit het raam, onderwijl genietend van mijn pasta Vongole.

Dat is verleden tijd.

Want nu heb ik een peuter en kleuter. En daarmee is de avonddis verworden tot een allesbehalve rustige gebeurtenis. Ten eerste is daar de vraag: wat moeten we in hemelsnaam nu weer eten? Pasta met rode saus? Pannenkoeken? Of weer pasta met rode saus? Heus, ik heb het geprobeerd hoor; meer variatie aanbrengen in het aanbod. Maar tot nu toe werd dat genadeloos door het thuisfront afgestraft. Zo was daar de buccatini (een soort dikke spaghetti) met rucola, tomatensaus, salami en broodkruim van Jamie Oliver. Klinkt hemels, toch? En, mijns inziens, week het ook niet al teveel af van de meest genuttigde maaltijd in dit huishouden: pasta met rode saus. Maar De Peuter, De Kleuter en De Man dachten daar anders over. Hun oordeel:

– ‘Wat is dit voor vreemde pasta?’ (De Man).
– ‘Gátver mama. Ik wil dit nóóit meer eten’ (De Kleuter)
– ‘Bah, bah baaaaah.’ (De Peuter)

Tsja. Dan zit je daar weer, als enige aan tafel die pan met pasta en saus uit te lepelen, terwijl de rest van het gezin zich al en breed heeft verspreid over de rest van het huis.

Lees ook: Maak je peuter gek. Pay back time…

Intussen ken ik de terugkerende patronen tijdens de avondmaaltijd maar al te goed. Dit zijn ze:

Er is altijd een kind dat vroeg of laat van zijn stoel dondert.
Er is altijd een kind dat moppert: ‘Wil ik niet.’
Of: ‘Lust ik niet.’
Of: ‘Heb ik gister al gegeten.’
Of: ‘Ik heb geen honger.’
Of: ‘Néééé’
Of: ‘Van papa hoef dat niet.’
Er is altijd een kind dat liever op de bank eet.
Van de groenten eindigt steevast 50 procent op de grond, 20 procent onder het bord, 10 procent tegen de muur en 10 procent op schoot. Het overige percentage eindigt daar waarvoor het bedoeld is, namelijk: in de kindermond.
Op tafel slingert altijd een Cars auto, Playmobil-mannetje of Lego Friends-popje rond dat vervolgens eindigt in de aardappelpuree of de jus,
De beker melk op tafel gáát om. Hoe dan ook. De tweede meestal ook.
Er is altijd een kind dat tijdens het eten ‘opeens’ moet plassen. Poepen. Of nog veel vaker: allebei.
Een complete avondmaaltijd warm naar binnen werken? Hahahaaa.
Zonder het favoriete bestek (lees: messen, vorken en lepels van Cars en Frozen) wordt er niet gegeten.
Of toch wel, maar dan met de handen.
Onbekende groenten blijven liggen
Net zoals de pizzakorsten.
De vraag: ‘Hoe was het op school/de crèche/bij de opvang?’ wordt immer beantwoord met: ‘Weet ik niet.’
Er is altijd een kind dat halverwege de maaltijd op schoot wil bij mama.
Stilzitten aan tafel? Hahahahahaaaaaa.
Een leeg kinderbord? Hahahahaaaaaa.
Er is altijd een kind dat halverwege de maaltijd klaagt over buikpijn.
Op groenten wordt minstens 10 minuten gekauwd.
Een avondmaaltijd duurt nooit langer dan 15 minuten.
Pasta met rode saus is da bomb
Bloemkool met aardappelen de hel
Negen van de tien keer eindigt de peuter op de gang.
Er komt een moment waarop een van de gezinsleden uit pure wanhoop met zijn hoofd op tafel bonkt.
Vissticks? Ja! Maar alleen zonder korst. En niet in stukjes gesneden.
Onderhandelen en dreigen behoren tot de vaste routine.
Een half uur na het avondeten begint er altijd een kind te mekkeren dat-ie honger heeft.