Een brief aan K3… Van een melancholische moeder

18.03.2015 16:53

Lieve Kristel, Karen en Josje,

Ik was op jullie komst voorbereid. Al jaren. Zodra collega’s en vriendinnen met een peuterdochter hoorden dat ik zwanger was van een meisje, zeiden ze waarschuwend: “Wacht maar, ook die van jou zal straks als een blok vallen voor K3. Er is geen ontkomen aan.” Daarmee doelend op alle merchandising, concerten, liedjes, series en films.
“Ho, ho, dacht ik, dat zullen we nog wel eens zien.”  Tsja, toen verkeerde ik nog in de veronderstelling dat de muzieksmaak van mijn dochter te sturen viel.

Wist ik veel.

En toen vroeg ze op een dag om ‘dat ene liedje’ dat ze had gehoord op de crèche. Iets met biggetjes.

Haar eerste concert (vooruit, ze zat nog in mijn buik, maar toch) was dat van Lenny Kravitz in het Westerpark. Eenmaal uit die buik, zette ik Prince op voor mijn mini-me (een groot succes), The Beatles (zo-zo) en danste manlief met onze dochter op het oeuvre van Leonard Cohen (géén succes).

En toen vroeg ze op een dag om ‘dat ene liedje’ dat ze had gehoord op de crèche. Iets met biggetjes. Niet begrijpend keek ik haar aan. Pas toen ze vertelde dat het werd gezongen door drie meisje met staartjes, viel het kwartje. En hard ook. Jullie, K3, waren het leven van mijn peuterdochter (nog geen drie!) binnengedrongen. En daarmee ook het mijne.

Vanaf dat moment waren jullie overal: op de crèche, bij vriendinnetjes, in de speelgoedwinkel. Toen niet veel later ook nog eens mijn man thuiskwam met jullie eerste cd (“Ach, onze dochter vindt het zo leuk.”) realiseerde ik me dat verzetten zinloos was. In plaats daarvan besloot ik om jullie te omarmen.

Ik neuriede Heeyah Mama tijdens het uitruimen van de vaatwasser. Onder de douche. Of achter het fornuis.

Binnen afzienbare tijd kon ik me aansluiten bij de club ouders met een dochter (of een zoon, dat kan natuurlijk ook) die was bevangen door het K3-virus. Ik neuriede Heeyah Mama tijdens het uitruimen van de vaatwasser. Onder de douche. Of achter het fornuis. Draaide, op verzoek van mijn kleine schat, keer op keer jullie cd tijdens autoritten waar geen einde aan leek te komen. En typte minstens een miljoen keer De drie biggetjes in op youtube.

Twee kleine meisjes die luid meezongen en vol overgave meedansten op Mamasé en Tele-Romeo. Ontroerend om te zien. Echt.

Twee weken terug beleefde mijn dochter haar tweede concert. Driemaal raden wie er optrad. Precies. Samen met haar vader, oom en nichtje bezocht ze de Heineken Music Hall. Bomvol uitzinnige peuters en kleuters en plakkerig van alle bergen K3-popcorn. Af en toe stuurde mijn man een filmpje van onze dochter en haar nichtje. Twee kleine meisjes die luid meezongen en vol overgave meedansten op Mamasé en Tele-Romeo. Ontroerend om te zien. Echt.

En nu stoppen jullie ermee. Er komen ‘drie nieuwe biggetjes’, dat is al bekend. Maar toch. Ik zal jullie missen.

Dag lieve Kristel, Karen en Josje. Het gaat jullie goed.

liefs

Marit