Help, mijn dreumes heeft losse handjes!
Vinca’s dreumes is een schatje. De hele familie is dol op haar. Maar de laatste tijd heeft ze behoorlijk losse handjes. Het kleine ding slaat er lustig op los en de hele familie moet het ontgelden. Ook vreemden wordt de rake klappen niet bespaard. Tijd om in te grijpen! Maar hoe doe je dat met een dreumes van amper 16 maanden? Vinca zit met haar handen in het haar.
LEES OOK: Brief aan iedereen die mij ziet worstelen met mijn temperamentvolle peuter
Mijn kleine schattepatat is anderhalf. Het engeltje wat ons gezin kwam verblijden. Wat is ze schattig, snoezig, grappig en zoet… schattige zachte roze wangetjes om in te knijpen. Poezelige voetjes met priegelige teentjes. Spekarmpjes met lieve kuiltjes bij haar ellebogen en onderaan fluffige warme handjes…waarmee ze je KEIHARD op je hoofd slaat. Ja, mijn schatje slaat en niet zo zachtjes ook.
Het begon met af en toe een tik op mijn been. Ik snapte het wel, want mama zat wéér eindeloos op haar smartphone te turen. Het zal een vorm van aandacht zijn dacht ik nog. Goede les voor mij, want aan de kant die schermen, aandacht voor mijn kind! Het bleken niet de schermen te zijn die mijn dreumes triggerde om rake klappen uit te delen. Ook tijdens het koken kon ik haar felle handje tegen mijn benen verwachten, of gewoon terwijl ik samen met haar met de duplo speelde. Steeds vaker begon ze om zich heen te meppen. Ik concludeerde dat het gewoon een ‘nieuwe ontdekking’ van haar was en een vorm van aandacht trekken.
Broer en zus moesten er aan het begin nog wel om lachen. Als hun ieniemienie huisgenoot sloeg, riepen ze lachend: ‘auw!’ Het begon een spel te worden en dreumes riep zelf al auw voordat de klap was uitgedeeld.
Dr. Google adviseerde in eerste instantie om het gedrag te negeren. Een dreumes kan zich niet in een ander verplaatsen en beseft niet dat ze een ander pijn doet. Ook al roep je ‘auw!’, dat maakt niet dat ze dan ook snappen dat ze je pijn doen. Wat ze eruit begrijpen is dat bij de actie slaan, de reactie ‘auw’ hoort. Het werd dus een spelletje met actie-reactie. ‘Auw’ roepen lokte alleen maar meer plezier bij haar uit. We probeerden haar dus vooral te negeren op het moment dat ze sloeg. Maar ja, leg dit maar eens aan de onbekende mevrouw uit, die ze bij de bakker een mep verkoopt. Dan kun je als moeder toch niet stoïcijns een andere kant op blijven kijken. Dus we gingen over naar de fase van bestraffend toespreken. “Nee, dat mag niet, je mag níet slaan!” Effect: 0%, het slaan werd alleen maar interessanter leek het.
Vasthoudend aan de gedachte dat het ongetwijfeld een fase is die over zou gaan, rommelden we door in negeren en bestraffend toespreken. Bloedirritant én zo nu en dan behoorlijk pijnlijk was het echter wel. Broer en zus legden we uit dat ze het maar even moesten slikken van hun kleine zus. Ze wist tenslotte niet beter, ze is nog maar anderhalf. Tot het moment dat ze tijdens het spelen haar oudere broer met een zware emmer tegen zijn hoofd sloeg. De altijd begripvolle broer barstte in tranen uit. Nu was de maat toch echt wel vol. Ik ontplofte en zette dreumes boos en bestraffend op de gang. Een krijsconcert en een met haar hoofd tegen de deur bonkende dreumes tot gevolg. Het tafereel herhaalde zich nog menigmaal. Inmiddels lijkt het effect te krijgen. Bij de eerste mep of opgestoken handje spreken we haar streng toe. “Wil je naar de gang!?”, haar ogen worden groot en haar kleine moppige koppie schudt driftig nee.
Hopelijk zal deze eerste vorm van ‘bestraffing’ effectief blijven. En anders leren haar leeftijdsgenootjes het haar vast wel af. Deze week begon ze voor het eerst op het kinderdagverblijf. Beschaamd legde ik de leidsters uit dat ze er soms op los slaat. Nonchalant lachend zeiden ze: “Ach we hebben hier meerdere meppers en ook bijters, dus ze zal er vast hier en daar wel een terug krijgen.” Een koekje van eigen deeg. Fingers crossed dat deze fase snel voorbij gaat.
