Lieve ouders, laat die iPad lekker thuis
Annabelle vraagt het zich steeds vaker af, waarom zitten kinderen altijd en overal op een iPad? Een beeldscherm is handig, maar moet zo’n ding nu overal mee naartoe worden gesleept?
Je besluit samen met je gezin lekker uit eten te gaan. Je pakt je tas in voor een avondje uit. Portemonnee, sleutels, telefoon, lippenstift, 3 iPads en 3 hoofdtelefoons. En ja, doe ook maar de laders want wat als de batterij het niet trekt? Straks moeten we nog met onze kinderen praten. Of erger nog, samen een spelletje spelen. Getverderrie, daar heb ik geen kinderen voor gekregen!
Binnen 3 minuten op Youtube
Laatst sprak ik af met een vriendin in een kidscafé. Moeders lekker aan de koffie, kinderen samen met de treinbaan. Maar dochterlief wilde niet met de treinbaan, overigens ook niet met de Duplo, Kapla of verkleedkleren. Nog geen 3 minuten later zat dochterlief bij mama op schoot Youtube te kijken. Konden wij tenminste rustig kletsen. ‘Doet ze normaal nooit hoor’, zei mijn vriendin. Blijkbaar is mijn zoon gewoon dodelijk saai want het was zeker niet de eerste keer.
Stil achter een beeldscherm
Toen we laatst uit ontbijten waren, kwamen er 2 families binnen. Ze namen plaats aan de stamtafel en voor een paar seconde, zag het er perfect uit. Prachtige ouders met bloedjes van kinderen. Een streng ‘Mam’, van de kinderen zorgde ervoor dat moeders in haar tas graaide en zonder haar kinderen aan te kijken de beeldschermen uit haar tas viste, aan haar kinderen gaf en wees naar de wifi code. Ondertussen druk kletsend met haar vriendin. De kinderen, in totaal 6 stuks, hebben de rest van de ochtend naar een beeldscherm zitten kijken. Stil waren ze. Maar zeg nou zelf, een beetje sneu is het wel.
En dit zijn echt geen unieke voorbeelden.
De iPad naast het bed
Een vriend vertelde laatst dat zijn zoontje van 4 zo ontzettend vroeg wakker is. Hij sprak met zijn zoontje af dat wanneer het 6.00 uur was, hij op de iPad mocht die hij vast naast zijn bed had klaargelegd. De ochtenden verliepen een stuk rustiger wat een positief effect had op het hele gezin. De juf constateerde wel dat het jongetje erg moe was in de klas. Toen het zoontje enkele dagen later om 3.00 uur ’s ochtends naast het bed van zijn ouders stond om te melden dat de batterij van de iPad leeg was, besloot die vriend toch een ander plan te trekken en verdween de iPad weer in de kast.
De tablet-nek
Beeldschermen, niemand kan meer zonder. En gelukkig hoeft dat ook helemaal niet. Maar een beetje minder kan best toch? Ook kinderartsen stellen dat. De ’tablet nek’ is inmiddels een gangbaar begrip geworden en uit onderzoek blijkt dat kinderen die veelvuldig naar een schermpje staren slechter slapen, een slechtere motoriek hebben en minder concentratie hebben. Toen wij op vakantie waren in Bali – je zou zeggen, daar is genoeg moois te zien – zagen wij een gezin van 4 die tijdens het ontbijt, aan het zwembad en tijdens het avondeten allemaal naar een eigen beeldscherm keken. Niet eventjes, nee gewoon de volledige periode. ‘Hoe was je vakantie’, wordt er gevraagd bij thuiskomst. ‘Ja tof, 3 series gebinged, 121 make-up tutorials bekeken op Youtube, mijn werkmail helemaal bijgewerkt en ook lekker op de hoogte gebleven van het nieuws hier. Heb wel wat last van mijn schouders. En Bali was verder best mooi, geloof ik.’
Geen beeldschermen beleid
Zijn het allemaal gemakzuchtige types? Of ben ik hopeloos ouderwets met mijn ‘geen beeldschermen beleid.’ Tuurlijk mogen mijn kinderen thuis wel eens op de iPad en was ik lichtelijk in paniek toen Frozen vorig jaar zomaar van Netflix verdween. Een half uur op de televisie kijken tijdens het koken? Geen probleem. Op zondagochtend een spelletje op de iPad? Tuurlijk! Maar beeldschermen blijven binnen. Wanneer wij uit eten gaan, spelen onze kinderen heus niet alleen maar met gerecycled speelgoed of verantwoorde houten puzzels. Maar onze kinderen zitten wel keurig bij ons aan tafel. Op hun stoel. Ze rennen niet door het restaurant en schreeuwen al helemaal niet. We spelen een spelletje, plakken stickers of kleuren een kleurplaat. En wanneer we daar geen zin in hebben, regelen we een oppas. De kinderen spelen thuis met de oppas, wij voeren een gesprek en genieten van het eten. Overigens ook zonder beeldscherm.
Lees ook: Opvoeden zonder beeldschermen: is dat nog wel mogelijk (en moet je dat willen)
