‘Ik moest kiezen tussen mijn kind en mijn hond’
Bregje (36) is moeder van twee zoons (5 en 2). Omdat haar oudste allergisch is, heeft ze onlangs haar hond weg moeten doen en dat vindt ze heel moeilijk.
Lees ook: 19 Dingen die je herkent als je een kind en een hond hebt
“Max is mijn kind. Zo zie ik dat echt. Natuurlijk niet zoals mijn zoons, die liefde gaat nog wel een paar gradaties verder, maar mijn hond… Hij is zo belangrijk voor me. Ik kocht hem toen ik nog in mijn vorige relatie zat, negen jaar geleden. Die relatie was niet goed en na heel veel pijn en verdriet gingen we uiteindelijk uit elkaar. Mijn ex ging tot het laatste moment door om mijn leven tot een hel te maken en mij m’n eigenwaarde te ontnemen. Ik haalde veel troost uit mijn hond, hij werd echt mijn maatje. Ik weet zeker dat hij mijn verdriet voelde en me probeerde te troosten. Ik denk dat alleen mensen die zelf een dier hebben, dat begrijpen.
Maar nu is Max weg. Het moest. Mijn oudste zoon was al een hele tijd aan het kwakkelen: veel ziek, uitslag, jeuk, hoesten. Een allergietest toonde het onomstotelijk aan: Max was de boosdoener. Ik heb zo hard gehuild toen ik dat hoorde. Ik moest kiezen tussen mijn kind en mijn hond, het leek me ondoenlijk, al is het natuurlijk eigenlijk geen keuze.
Max is nu drie maanden weg en ik ben nog altijd verdrietig. Dat begrijpt lang niet iedereen. Mijn ouders, die niet van honden houden, zeggen: ben je er nou nog niet overheen? Mijn schoonouders zeiden tegen mijn vriend: daar ben je mooi vanaf. Zij hebben ook niet veel met honden. Je kind boven alles, die reactie krijg ik veel. En dat is natuurlijk ook zo, al is het niet makkelijk.
Lees ook: Deze 10 dingen herken je als je kinderen én huisdieren hebt
Via Marktplaats vonden we een nieuw huis voor Max. Heel lieve mensen, grote tuin, alle tijd om lekker met hem te wandelen. Dat was echt een geluk, dat we dat vonden. Ik heb er een goed gevoel over. We mogen altijd langskomen, maar het is meer dan twee uur rijden, dus zo makkelijk doe je dat niet.
We hebben een week de tijd genomen om afscheid te nemen. Nog even van hem te genieten, een laatste boswandeling te maken. ’s Ochtends als ik beneden kwam en hij kwispelend opkeek vanuit zijn mand, voelde ik me zo schuldig dat ik meteen moest huilen. De kinderen hadden dat ook wel door en vroegen vaak wat er was. Dan vertelde ik dat ik verdrietig was, omdat we voor Max een ander huis moesten zoeken. Mijn zoon wist wel dat dat kwam door zijn ziekte en daar voelde hij zich rot over. Toen ik dat na een paar dagen doorkreeg, heb ik mijn verdriet meer verstopt. Ik wil hem geen schuldgevoel aanpraten, hij kan er natuurlijk niets aan doen. Dat heb ik hem ook uitgelegd.
Elke paar dagen stuurt zijn nieuwe baasje een foto van Max. Dan kijkt hij blij in de camera, met die grote bruine ogen van hem. Ik krijg ook weleens een filmpje, dan rent hij heerlijk in het bos of over het strand. Die filmpjes maken me tegelijk blij en verdrietig. Het zal altijd wel een beetje pijn blijven doen, denk ik.”
