Begint opvoeden al voor het kruipen? (En zo ja, hoe dan?)

Annemieke’s baby kan nog niet kruipen, maar al wel gillen en janken wanneer ze haar zin niet krijgt… Wat nu?

Dreinende jankkinderen? Voor 100% de schuld van de ouders! Gaat je zoontje huilen omdat zijn boterham niet in perfecte rondjes gesneden is en begint je dochter al een pruillip te trekken als je voorstelt dat én een Barbie én taart én nieuwe kleren én op ballet én naar Euro Disney misschien een beetje overdreven is? Eigen schuld, dikke bult. Had je ze maar beter op moeten voeden. Dat dacht ik voordat ik moeder werd. En daarna ook nog. Want zo’n baby, die huilt gewoon alleen omdat daar een goede reden voor is, zoals honger of krampjes.

Verwend nest

Helaas, zo gaat het niet. Misschien de eerste maanden, maar mijn dochter, die met ruim een half jaar nog officieel baby is, vertoont nu al dreinende janktekenen. Ze gooit haar knisperboekje weg en begint te jammeren. Ik raap het op en geef het terug: baby blij. Na een paar minuten smijt Zoë het speeltje weer op de grond, met gejammer als gevolg. Ik zeg tegen m’n dochter dat ik Gekke Henkie niet ben, maar gelukkig komt K. aansjokken, drukt het boekje weer terug in de babyhandjes en zorgt zo voor rust. Dit herhaalt zich nog vier keer. Als mijn vriend zich niet direct bukt om knisperboekje aan de rechtmatige eigenaresse te geven, begint het geschreeuw. En tsja, wat doe je dan als je geen zin hebt in gejank? Dan raap je voor de 363ste keer zo snel mogelijk dat fokking speeltje op. Maar wacht eens even, wie is hier nu wie aan het opvoeden? Volgens mij is mijn baby een verwend nest aan het worden! Van de andere kant: een baby kun je toch niet verwennen?

Onnodige Maxi-Cosi paniek

De volgende dag begint Zoë tijdens het autorijden na wat trekken aan de riempjes van haar Maxi-Cosi opeens hysterisch te brullen. In paniek stoppen we op een plaats waar parkeren absoluut verboden is en halen we onze dochter uit haar stoeltje. Wat is er aan de hand?! Heeft ze misschien honger? Is het te heet in de auto? Of juist te koud? Een vuile luier? Zit er misschien een stekel in de Maxi-Cosi die ons lieve kleine meisje prikt? Is ze door een wesp gestoken? Terwijl K. het autostoeltje napluist op eventuele mankementen en de auto checkt op insecten, zit Zoë poeslief glimlachend bij mij op schoot. Niets aan de hand. Tot het moment, ongeveer een halfuur later, waarop we haar weer terugzetten en verder rijden en het gebrul weer begint. Aha, mevrouw vindt het gewoon niet zo leuk in haar stoeltje.

Irritant gedrein

Dat ze niet met een vork mag spelen, dat ze Dribbel niet in z’n oog mag prikken en dat ze niet in mijn tepel mag bijten tijdens de borstvoeding. Allemaal redenen voor Zoë om het gelijk op een krijsen te zetten. Of te jengelen op zo’n ik-ben-boos-dat-ik-m’n-zin-niet-krijg-en-als-ik-al-zou-kunnen-stampvoeten-zou-ik-dat-doen-toontje. Waarop ik haar het liefst een klap zou geven want ik kan niet tegen dat irritante gedrein. Nee, dat doe ik natuurlijk niet. Maar wat dan wel? Ik denk niet dat mijn dochter het begrijpt als ik haar uitleg dat die puntige uiteinden van de vork gewoon niet zo’n goede combinatie zijn met haar tere huidje en dat bijvoorbeeld Knuffelkonijn een veel geschiktere speelkameraad is dan het metalen grote mensen bestek. Van de andere kant: als ik haar boos zeg dat ze mijn tepels moet respecteren omdat ze anders flesvoeding krijgt, krijg ik een schuldige glimlach met grote ogen terug en weet ik gewoon dat ze snapt dat dit niet mag.

‘Nee-nee-nee’

Ik zelf snap het niet. Wanneer is ‘er is iets mis en ik kan niets anders dan huilen’-huilen overgegaan in ‘ik krijg mijn zin niet dus ga ik lekker janken’-huilen? En waarom? Waar is mijn allerliefste kleine knuffelbaby’tje gebleven en wat doet dit monster hier in haar plaats? Is dit een fase? Wat heb ik fout gedaan? Opvoeden begint toch pas wanneer ze kunnen kruipen? Dat staat zo in alle babyboekjes. Hoe kan ik mijn dochter duidelijk maken dat haar gedrag niet alleen ongewenst, maar ook reuze-irritant is? In plaats van de oudervriendelijke geluiden die andere baby’s van haar leeftijd uitkramen, zoals ‘ma-ma-ma’ en ‘da-da-da’ brabbelt onze dochter iets dat verdacht veel lijkt op ‘nee-nee-nee’. Maar daar is ze toch veel te jong voor? Het is toch de peuterpuberteit met de ‘twee is nee’-fase? Hoe graag ik het ook wil ontkennen: onze dochter is met bijna 7 maanden hard op weg een verwende manipulatieve etterbak te worden. “Zal ze wel van haar moeder hebben,” lacht K. En bedankt schat. Bestaat er ook zoiets als Supernanny voor baby’s?

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: Wat we van mannen kunnen leren als het om opvoeden gaat